Νίκος Καρούζος-Αιώρηση

του Θάνου Κωνσταντινίδη

Στον ουρανό οι δυνατότητες

είναι μόνο συναρπαστικές.

Καθώς κρεμόμουνα στον αέρα

κρατημένος από ένα κάτασπρο σύννεφο

σε μυθική οθόνη της φαντασίας

παρατηρούσα τις τιμές

των στοιχείων του αίματός μου

κι άκουγα μιαν εκθαμβωτική μουσική πράξη

σχεδόν εξωανθρώπινη

προς τ΄αριστερά στο γεωγραφικό χάρτη

στο σημείο που βρίσκεται το βουνό Τρόμος

τυλιγμένο πάντοτε μ’  αστραπές

και έκπαγλες καταιγίδες.

Εκεί ανέβηκα μια φορά.

Εκεί πρωτάκουσα το τραγούδι

που έλεγε: ανήκουμε στα νερά.

Κι από την άλλη έλαμπε ο Εκκλησιαστής.

Από καιρό γνώριζα πως το αίμα

περιέχει όλο το μυστήριο

που δίνεται με σημάδια

στον ανθρώπινο νου και πλήρη ασυνέχεια.

Μήπως η κυκλοφορία;-

διερωτήθηκε ο λαμπρός παθολόγος.

Και αιφνιδίως

ήρθε στο μυαλό μου ο Λεονάρντο

που ήξερε θεσπέσιες ειδήσεις απ’ το σώμα.

29 Αυγούστου 1990

 (Το τελευταίο ποίημα του Νίκου Καρούζου, στο νοσοκομείο «Υγεία»,

ένα μήνα πριν τον θάνατό του.)

Πηγή: Ευρέσεις από κυανό κοβάλτιο