Ugo Foscolo-Του εαυτού μου

Γιατί σωπαίνει τὸ θρηνοκροτάλισμα τῶν κρίκων

τῆς ἁλυσίδας ποὺ χαλκέψαν ὁ ἔρωτας, ἡ ἐλπίδα,

ἡ σιωπή; Ποιὸ δέος μὲ σταματάει καὶ ποιό καθῆκον

νὰ πῶ καὶ νὰ σκεφτῶ ἢ νὰ γράψω ὠδὲς γιὰ Ἐκείνην; Εἶδα,

ποτάμι-ποταμάκι, πὼς μ᾽ ἀκοῦς μονάχα ἐσὺ δα-

κρυσμένον, κι ἔρχομαι στὸ ρέμα (ἀφήνοντας κατ᾽ οἶκον

ντροπὲς καὶ φὀβους) νὰ θρηνήσω, νὰ σβήσει ἡ κηλίδα

τῶν πόνων ποὺ τὴ ζωή μου σκιάζει. Μέτρο δὲ προσῆκον

κρατῶ, ὅταν σοῦ διηγιέμαι πῶς τὰ γελαστά της καῖνε

μεγάλα μάτια μὲ ἡλιακὲς ἀχτίδες τὴν καρδιά μου,

καὶ πῶς τὰ μοσχομύριστα μαλλιά ( : ἡ θεία κόμη) λένε

μαζὶ μὲ τὰ ροδόχειλά της λόγια πὼς (ἀλιά μου)

τοῦ ὡραίου κορμιοῦ της ἡ λευκότης καὶ ἠ λαλιά της πνένε

τὶς αὗρες τῶν ἁβρῶν παθῶν ποὺ τρῶν τὸν ἔρωτά μου.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής

Ugo Foscolo-Στη Ζάκυνθο

Ποτέ δεν θα πατήσω πια στις άγιες αμμουδιές σου

- εκεί παιδάκι πήγαινα να παίξω, Ζάκυνθέ μου,

που χρυσοκαθρεφτίζεσαι στα κύματα· οι ευωδιές σου

ελληνικής θαλάσσης είναι αφροί, και μέσαθέ μου

γεννούν την Αφροδίτη πάλι, που από τις δικές σου

χαμογελάει ακτές, και τις χέρσες νήσους (πώς; ειπέ μου!)

νά ’ν’ γόνιμες τις κάνει. Τις νεφελοφυλλωσιές σου

ο τέλειος στίχος φούσκωσε του Ομήρου με του ανέμου

το φύσημα: μοιραία ύμνησε νερά, περιπλανήσεις,

την αίγλη την πολεμική του Οδυσσέα η θεία λύρα,

προτού τον φέρει πίσω, στην Ιθάκη τη βραχώδη.

Μα εσύ, μάνα μου γης, απ’ το παιδί σου, κι αν ζητήσεις

(… πες ό,τι θέλεις…), θά ’χεις μόνο ό,τι ετραγώδει,

μιάς κι άκλαφτη ταφή στα ξένα τού ’χει γράψει η μοίρα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.