Ποτέ δεν θα πατήσω πια στις άγιες αμμουδιές σου
- εκεί παιδάκι πήγαινα να παίξω, Ζάκυνθέ μου,
που χρυσοκαθρεφτίζεσαι στα κύματα· οι ευωδιές σου
ελληνικής θαλάσσης είναι αφροί, και μέσαθέ μου
γεννούν την Αφροδίτη πάλι, που από τις δικές σου
χαμογελάει ακτές, και τις χέρσες νήσους (πώς; ειπέ μου!)
νά ’ν’ γόνιμες τις κάνει. Τις νεφελοφυλλωσιές σου
ο τέλειος στίχος φούσκωσε του Ομήρου με του ανέμου
το φύσημα: μοιραία ύμνησε νερά, περιπλανήσεις,
την αίγλη την πολεμική του Οδυσσέα η θεία λύρα,
προτού τον φέρει πίσω, στην Ιθάκη τη βραχώδη.
Μα εσύ, μάνα μου γης, απ’ το παιδί σου, κι αν ζητήσεις
(… πες ό,τι θέλεις…), θά ’χεις μόνο ό,τι ετραγώδει,
μιάς κι άκλαφτη ταφή στα ξένα τού ’χει γράψει η μοίρα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου