Πάντα λατρεύουμε τα ωραία πρόσωπα, αλλά δεν ξέρουμε πως ο πρωτογονισμός τους, η συνηθισμένη τους ζωή, η οικογενειακή τους μοίρα και η αρμύρα του τόπου τους, η ρουτίνα του βίου με την πυκνή σκόνη που πνέει στις γειτονιές τους, μας αναγκάζουν να πάρουμε ξανά τον δρόμο της επιστροφής και της απομόνωσης, αφήνοντας τη μνήμη να λαξεύει εντυπώσεις σκοταδιού και μάταιες ερωτικές συνευρέσεις. Είναι σαν τιμωρία, επειδή παράτησες και πάλι αναίτια τον κόσμο σου, για να πιεις ένα καφέ παρέα μ’ ένα σώμα χωρίς φωνή και συναίσθηση, με κοινό βίο, που χαμογελάει από άγνοια και ανία στην απελπισία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου