Μες στη γιορτή της βροχής
μια πολύβουη νεροσυρμή
ήρθε και βούτηξε
τη μοναξιά της
στα μαραμένα φύλλα του δρόμου
κάτω από τα πόδια μου.
Σιωπή... που η ανάσα της
γεύεται του αέρα το ταπεινό άγγιγμα
σαν την πρώτη γουλιά
από το εξαίσιο κρασί
στο βάθος του λάρυγγα.
Και μετά... μετά
η μοναξιά
στο κρεβάτι του νοσοκομείου,
στο πρώτο θρανίο της τάξης,
στο χαλασμένο ρολόι της δουλειάς,
στο τσιγάρο που σώνεται,
στην εικόνα της Οδηγήτριας,
η μοναξιά,
στα μάτια σου μέσα
σαν παιδί κωφάλαλο
να γνέφει
σ' αγαπώ.
Πηγή:https://pribas.blogspot.com/2018/04/blog-post_27.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου