Μιχάλης Κατσαρός, Δ

 Δάδες υψηλές λαμπερές

αντάμωσα τον άντα-ντέ

Και πάντα

είναι

αργός πληθωρισμός

Στου άνεμου το στήθος.

Δάδες υψηλές λαμπερές

καίω τις ντάπιες όλες

όλα νταμάρια άσπρα και

χρωματιστά

παπύρους και τας δέλτους

ό,τι παλαιό χαραγμένο.

Πάνω στο πετσί του νεκρού

ζώου

βοδιού

γράφω με κοπίδι

στίχους και λόγια.

Πάνω στο μάρμαρο επιγραφές

Σε στημένα λιθάρια

στίχους με μαύρα άσπρα

κίτρινα γράμμματα χρυσά

χαράματα ήλιου στα όρη.

Δάδες παρελάσεων νυκτερινών

και λαμπαδηφορία νέα

μαζί με την ‘Ελένη 
στα δικαστήρια ασπιδοφόρα

φέγγουν

κι η αυγή σκάει γιά κείνη.

Ρούλοι πετιούνται όπου σώμα

όπου αετοί

μεέ γράμματα ψηφία

όπου άνομοι ρυθμοί

καί λούμπι

όπου χειμώνες και οι σταυραετοί.

Δάκρυ -ζεστό ώς και για σένα.

Πηγή: https://tokoskino.me/2020/09/23/%ce%bc%ce%b9%cf%87%ce%ac%ce%bb%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%84%cf%83%ce%b1%cf%81%cf%8c%cf%82-%ce%b4/?fbclid=IwAR11GgwdY33ywb9Mm4HIbgUIzkDzofUfF16HClbrmwhfsmD7EvoR7wfYRes