Εισβάλλουν κάτι λέξεις απείθαρχες, καταλαμβάνουν
μέρος του εγκεφάλου μου, αδρανοποιούν την καρδιακή
λειτουργία, ελέγχουν τα δάκτυλα, τα μάτια, τα πλήκτρα,
μεταμορφώνονται σε ποίημα φριχτό.
Ξυπνώ, βρίσκω την αγάπη νεκρή, «εσύ τη σκότωσες»
μου λένε, «όχι!» απαντώ με οργή «εγώ μάζευα άνθη στους
αγρούς».
Γελούν σαρκαστικά, μου δείχνουν έξω την έρημο, έρ-
χομαι από το βάθος κρατώντας ένα μαχαίρι ματωμένο,
«δεν έχετε απόδειξη καμιά» τους ρίχνω την κακία μου,
όμως έρχομαι από την έρημο πάλι κουβαλώντας τη νε-
κρή στους ώμους μου.
«Είναι αντικατοπτρισμός» κραυγάζω στην απελπισία
μου, δεν προλαβαίνω άλλη εκδοχή, πέφτει βαριά η σι-
δερένια θύρα, σφραγίζει η πύλη, μένω στην έρημο με τη
νεκρή που με κοιτάει λυπημένη.
Βαγγέλης Φίλος
Από το βιβλίο, Ολόριο, 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου