Άγγελος Σικελιανός-Ιωάννης Συκουτρής

ἀφιερώνεται εὐλαβικὰ στὴν κυρία ΧΑΡΑ ΣΥΚΟΥΤΡΗ

Στὸ μυστικὸν ἀνήφορο, τὸν ὕστερο ποὺ ἐπῆρες,

ψηλὰ στὸν Ἀκροκόρινθο, νὰ ξάστραψαν μπροστά Σου,

ὥς τὴν κορφὴ τῆς ἄσκησης, σὰ νἄταν μιά, οἱ τρεῖς Μοῖρες;

Ἄ, πῶς ἐχτύπαε δυνατά, τὴν ὥρ' αὐτή, ἡ καρδιά Σου!

Κάτου στὸν κάμπο, ταπεινὲς φωνές, πικρὲς καὶ στεῖρες,

στὴ χλαλοή τους ἔσμιγαν, ἀνόσια, τ' ὄνομά Σου.

Ἀπάνω ἐκεῖ, σὰ ν' ἄνοιγαν οἱ αἰώνιες τοῦ Πηγάσου

φτεροῦγες, τοῦ ἄνεμου γλυκὰ πῶς ἔπαιζαν οἱ λύρες!

Κι' ἄ, πῶς θὰ νἄταν δυνατό, σὰ γύριζες καὶ πάλι

στὸν ὄχλο, γιὰ τὴν ἄνιση ποὺ Σὲ καρτέραε πάλη,

ὅλο Σου τὸ αἷμα μονομιὰ ξοπίσω νὰ μὴ φύγει,

μὲ τὴν ἱερὴ ποὺ στὄθρεψε Πλατωνικὴ μανία,

βαθειά, πρὸς τὴν ἀπόκρυφη τοῦ Ἡράκλειτου Ἁρμονία,

ποὺ ἀπάνω κι ἀπ' τὸ θάνατο τὴν ἀφουκρῶνται οἱ Λίγοι;

Νέα Εστία, τ. 262 (Αθήνα 15 Νομεβρίου 1937) .