Βύρων Λεοντάρης-Μονάχα αντίο

 Μη λες: «Αντίο, μας χωρίζει ένα χάος»,

γιατί εγώ δε βλέπω κανένα χάος.

Όμορφη η νύχτα, με πουλιά, με ολάνθιστους θορύβους,

όμορφη η νύχτα και σπιθίζουν τ’ άστρα και γελούν

μακριά οι χαρούμενες επιγραφές της ευτυχίας…

Μη λες: «αντίο, μας χωρίζει το άπειρο»,

γιατί μετριούνται αυτά που μας χωρίζουν,

γιατί δεν είναι καθόλου το «άπειρο» που μας χωρίζει,

μα είναι το ανήλεο σφυροκόπημα της δυστυχίας, που θρυμματίζει καρδιές,

ξηλώνει σιδεροδεσιές και συνειδήσεις,

ξεριζώνει τα δέντρα,

κόβει τις άγκυρες και ρίχνει τα καράβια στη στεριά,

ισοπεδώνει τις κραυγές της άνοιξης, τους ουρανούς, τα όνειρα και τ’ αρώματα,

είναι τα δαγκωμένα χέρια μου,

το πρόσωπό μου, που το ανάσκαψαν τα σκάγια της κακίας,

είναι τα πληγωμένα χελιδόνια των ματιών μου

– κι οι αποδημητικές επιθυμίες του σώματός σου…

Ποιος σκέφτηκε ποτέ να τις σκλαβώσει;

Γι’ αυτό, μη λες: «αντίο, μας χωρίζει μια άβυσσος».

Κοίταξε τι απλός, τι καθαρός, που είναι τούτος ο δρομάκος με τις νεραντζιές και πες μονάχα «αντίο».

Από τη συλλογή Ορθοστασία (1957) του Βύρωνα Λεοντάρη

Αναδημοσίευση από:https://thepoetsiloved.wordpress.com/2017/10/06/vyron-leontaris-monaha-antio-%CE%B2%CF%8D%CF%81%CF%89%CE%BD-%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%87%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BF/