Μελισσάνθη - Φθινόπωρο

Ώρα δειλινού.

Του φθινοπώρου τα νέφη στίβουν το φουστάνι

να στεγνώση τ’ ουρανού

και στου απόβροχου τη σκόλη

βγαίνουν για σεργιάνι

οι σαλίγκαροι όλοι

κάτω απ’ το ξεθωριασμένο παρασόλι

του ήλιου… Τώρα η λάμια

η γη λιάζει τα βρεγμένα της τα χράμια

με των κάμπων τα πλουμίδια

κι από τα χορτάρια

κι από τα ψιλά γρασίδια

οι σταλαματιές γλυστρούνε χάντρες

και μαργαριτάρια

από ουράνια δαχτυλίδια.

Τις μαζώνουν οι νεράιδες οι ανυφάντρες

μες στα υπόγεια τους σεράγια και στ’ ανήλια

πολυέλαιους κι αργυρά καντίλια

σε πλεμμάτια κρυσταλλένιες μπάλλες

μάγισσα γριά κι αράχνη τις κρεμάει μες στυς κουφάλες

και λογής-λογής

ένα-ένα όλα τα ζούδια

ξεφαντώνουν απ’ τη γης

κι απομέσα από τα φλούδια,

κ’ ένας μύρμηκας σκαλώνει σ’ ένα αγκάθι φουντωτό

ν’ αγναντέψη όλο τον κόσμον από τέτοιο λιακωτό!..

Να! Το αυλάκι

κάνει χάζι,

το άχυρο – σχεδία που αράζει

και το δρασκελούν βαθράκοι!..

Κόσμοι ολόκληροι, ζωύφια,

ταξιδεύουν με πιρόγιες τα κελύφια!..

(...Κρύα ανατριχίλα στα νερά

σαν πεταλουδιώνε σμάροι…

Τώρα ο σίφουνας θα πάρη

απ’ τα δέντρα όλα τα φύλλα τα ξερά!

Στα καλάμια τη φλογέρα του σφυράει,

κι όπως πάη, πάη, πάη,

ο άνεμος-τσοπάνος σαλαγάει

σ’ άλλα πια λημέρια –

σ' άλλο τώρα χειμαδιό τα καλοκαίρια!...