Η βροχή στάζει στο τσαντήρι
εμούσκεψε το προσκεφάλι
Είναι τα δάκρυα της καλής μου
που βρίσκομαι μακριά της πάλι.
Πάνω στο τζάμι του φεγγίτη
κουδουνιστό πέφτει χαλάζι
Είν η φωνούλα του παιδιού μου
που τον πατέρα του φωνάζει.
Βουβό το χιόνι, το προδίνει
μόν η σκεπή πούχει καθήσει
Είν η μητέρα μου που πάει
πριν να με δει, πώς να μιλήσει;
Φυσάει αγέρας, τα τσαντήρια
όλα μαζί σειούνται, βροντάνε
Είν οι δικοί μας απ τα σπίτια
όπου κοντά τους μάς ζητάνε.
Η μπόρα πάει - μια καμπάνα
απλώνει γύρω τη γαλήνη
Είν οι φωνές όλου του κόσμου
που διαλαλούνε την Ειρήνη.
Σπύρος Πάντζας, "Τα Χρυσάνθεμα", Αθήνα 1959
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου