Μανόλης Πρατικάκης-Νεκυομαντεία

Ήταν γενναίος κι απρεπής, παρά τα πεσμένα του
μαλλιά. Πάλεψε σώμα με σώμα. Μου λέει: είκοσι
μήνες τα κύτταρά μου μεταφράζουν το κοβάλτιο.
Είκοσι μήνες το αίμα μου μιλούσε με το PLATINOL.
Μου λέει: άραγε θα βρω εκδότη εκείθε;
Νά κι ο αδερφός μου, αυτή η χρυσόμυγα πάνω στο τραύμα
να με σέρνει ψοφίμι προς το Ναύπλιο.
Αγναντεύω κιόλας βρωμερή Νέκυια.
Κι ένα βράδυ, "παρντόν" του λέει η δέσποινα
των κήπων. "Μα τι λέτε κυρά μου. Εγώ περιμένω
να μου ζητήσει συγγνώμη ο θάνατος", είπε
κι έστριψε στα υπόγεια των ουρανών.

(Μανόλης Πρατικάκης, Τα Δυσεύρετα Χρώματα του Τέλους, εκδ. Ίκαρος, 1993)