Άλεξ Σχινάς -Όπως θάρχεται

Όπως θάρχεται σε λίγο τρέχοντας,

όπως θα στέκεται λαχανιασμένη μπροστά μου,

και τα μάτια της θα λάμπουν χαρούμενα,

με απλωμένο το χέρι προς το μέρος μου,

ένα κοχύλι μέσα στην υγρή της παλάμη,

ω! μα τι ωραίο κοχύλι, αγάπη μου,

τι ωραία θάλασσα, τι ωραίος ουρανός,

τι ωραίος, τι μοναδικός κόσμος, αγάπη μου,

γύρω απ' αυτό το κοχύλι

τι θάλασσα, τι ουρανός,

τι κόσμος μες στην παλάμη σου, αγάπη μου,

μες στα μάτια σου τι αγάπη, αγάπη μου,

μες στην αγάπη μου για σένα!.

Αναφορά περιπτώσεων, Αθήνα, 1966

Απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη

Αλέξανδρος Σχίνας - Δύο ποιήματα

 ΦΟΥΤΣΑΦΟΠΛΗΞΙΑ

Γρασσοσιδεροζούπηχτα, σφιχτογραμμοφρικιούντα,

Ατμοτσικνουδομέθυστα, ταπεινομαδερόβια,

Ομαδοφυτονείρικα, αλληλοεκχυτάτα,

Τυφλομηχανοφόβιστα, και όλα μαζί: Φριζέλι.

Κει που διαδοχαυνίζανε κι’ αυτοθολογουστώναν,

Ένας τους ξάφνου αρχινά να υπερφριζελίζει :

Υποσκοτεινομνήμικα τροχοβομβοπαρμένο

Οσφρητομαγγανέλκεται απ’ του Φουτσάφ το ούα,

Και θρασοστυφοφύτρωτα λοκομοτοτροπίζον,

Ραγοσκαρφαλαπλώνεται και λαγνοπεριεργεύει.

Μα το Φουτσάφ επέρασε ζαβομπλαχνιαρισμένο,

Βαρυπατηκομπούχτικο, θανατηδονοθλάχνο,

και το μεταλλοψυχοπάστοκολλημάξιασε.

*

ΘΡΑΠΑ

Ο Γαβουνές, ο Μαμουνές, ο Παστροκωλαράκης,

Ο λαγναρμένιος Μπιθουλιάν και οι δυο σιαμαίοι Βούζοι,

Ολόκληρα μερόνυχτα συνέχεια θραπακιάζαν:

Μες στο βουρκί του μαγαζιού του Μπιθουλιάν χλιχλίβαν,

Τουμποκωρδομπαχλιάζονταν, λυσσοβουτοπαφτιάζαν,

Τρεμουλοπεφτοθρίαζαν, ιαχογαυλιούσαν,

Εναλλασσοπθακίζονταν κι αλληλοσφιχτομπλάφαν.

Κάναν ο ένας τ’ αλλονού λαχτάρ-καπουλοφρίξεις,

Κοιλιοδοντοτσικδισμούς και φτερνοσβερκοτρίγγια.

Ο Γαβουνές βαυλάκισε τον Παστροκωλαράκη.

Οι Βούζοι μακλατέψανε του Γαβουνέ τα οπίσθια,

Και ξαναβαυλακίσανε τον Παστροκωλαράκη,

Ο Μπιθουλιάν γλιβδίκωσε τρία αφτιά των Βούζων,

Κι ο Μαμουνές τζιτζίφτισε του Μπιθουλιάν τα ούλα.

Την πρώτη μέρα πλάνταξε ο Παστροκωλαράκης.

Κι ό,τι έμεινε απ’ τον Μπιθουλιάν τη δεύτερη εβυθίσθη

Και θάσπιφε μες στο βουρκί, που πηχτογλοιογλούσε

Απ’ τον κρεατοσίελο και την ιδρωμυελόρροια

Των θραπικών. Και το πρωί της τρίτης πια ημέρας

Οι μεν ήταν του θανατά, και οι Βούζοι ξεκολλήσαν.

*Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό “Πάλι”, τεύχος 2-3, 1964, ως μέρος κειμένου με τον τίτλο “Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας (σελ. 112-137).

Πηγή: https://tokoskino.me/2023/07/09/%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/

Άλεκ Σχινάς -Ο ζύθος

Πέρα απ’ τα σύνορα των ανθρώπων,
πέρα από τα υγρά βαθύσκια δάση της Αγάπης
κι απ’ τις γυμνές βραχοκορφές του Λογισμού,
στο κέντρο μιας ατέρμονης ερήμου,
υπήρχανε κοιτάσματα ενός σπάνιου ισότοπου της Λύτρωσης.
Είχα εγκύψει σε παμπάλαιους χάρτες, και υποψιάστηκα.
Είχα μιλήσει σε σοφούς και έμαθα.
Βαθιά είχα ονειρευτεί και πίστεψα.
Ξεκίνησα για κει…

Την πρώτη μέρα, έξω από την πόλη, συνάντησα ένα υπαίθριον κέντρον:

Ζυθεστιατόριον Η Άνεσις.

Είπα να κάμω κομμάτι στέκι εκεί, να πιω έναν ζύθον.

Ο κήπος ήταν δροσερώτατος και τα καθίσματα εξόχως αναπαυτικά.

Κρυμμένα μέσα στα φυλλώματα ακούγονταν τζιτζίκια και πουλιά.

Και ο ζύθος απεδείχθη γευστικώτατος…

Ένιωσα, ξάφνου, τόσο μαγεμένος, ώστε παρήγγειλα και άλλον ζύθον…

Με δυσφορία διενοήθην, προς στιγμήν,

το ενδεχόμενον της συνεχίσεως του ταξιδίου μου.

Ήρχισα, ήδη, να συλλαμβάνω το επισφαλές του όλου εγχειρήματος…

Παρήγγειλα και τρίτον ζύθον…

Τα όνειρα, εσκέφθην, είναι, βεβαίως, απατηλά.

Αι γνώμαι των σοφών ερμητικαί και αλληλοσυγκρουόμεναι.

Οι χάρται τους οποίους συνεβουλεύθην, οι παμπάλαιοι χάρται.,

ήσαν ενδεχομένως λανθασμένοι…

Χωρίς πολλήν χρονοτριβήν, κατέληξα εις σαφήν επίγνωσην

του ανεπαρκούς των αρχικών μου δεδομένων.

Όθεν έλαβα την απόφασιν να μην κουνήσω ρούπι από κει!

Επιπροσθέτως δε, παρήγγειλα και τέταρτον,

και πέμπτον, και έκτον ζύθον!..

Και άλλους ζύθους..- πολλούς ζύθους!..

Κι απέ: ουζάκια!..

Αλέξανδρος Σχινάς-Περί Εκατόγχειρος [ελάχιστη επιλογή]

«Αυτή προκήρυξη πρέπει να πάει από χέρι σε χέρι», ειπώθηκε σε μια συνωμοτική συνεδρίαση. «Δώστε τη σ’ εμένα!», πρότεινε ο Εκατόγχειρ.

Ο Εκατόγχειρ εκτιμούσε ιδιαιτέρως έναν βραδύγλωσσο επειδή του έλεγε: «Ασπάζομαι τας χειρ-χειρ-χειρ-χείρας σας».

Ο Εκατόχγειρ στάθηκε εμπρός στο ορφανοτροφείο, ύψωσε τα χέρια του και ικέτευε τους περαστικούς: «Μην αδικείτε τας χείρας και τα ορφανά!».

Μετά την επίσκεψη του Εκατόγχειρος η χειρομάντις μεταφέρθηκε στο ψυχιατρείο.

Η εξακρίβωσι της γνησιότητας των ιδιοχείρων κειμένων του Εκατόγχειρος προκαλεί δισεπίλυτα προβλήματα στη γραφολογία.

Ο Εκατόγχειρ απελύθη ως καθηγητής από τη δημοτικιστική σχολή κωφαλάλων λόγω υπερβολικού πλούτου λεξιλογίου.

Ο Εκατόγχειρ προσπάθησε να κατακτήσει την Αφροδίτη της Μήλου: «Θα σου δώσω όσα θέλεις».

Σ’ έναν ρομαντικό περίπατο χέρι-χέρι, ο Εκατόγχειρ αποτόλμησε μια εξομολόγηση: «Σας αγαπώ τρελά όλες σας. Ελάτε στις αγκαλιές μου!».

Πηγή: https://charalamposgiannakopoulos.com/2016/02/17/%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%80%CF%81/

Αλέξανδρος Σχινάς-Το άνθος

Αυτό το άνθος δεν πρέπει νάτανε για μας

Εμείς κατηναλώσαμεν ολόκληρον τον χρόνον της ημέρας μας

Σε αφελείς και αδέξιες επιδόσεις.

Ατημέλητοι, με το χέρι στην τσέπη, περιπλανήθημεν

Ανά τους δρόμους και τας πλατείας αυτής της πόλεως.

Ιδανικά αδιάφοροι, εγκαταλείψαμε την προσοχή μας

Σε κάθε λογής επουσιώδεις περισπασμούς.

Σπαταλήσαμε απερίσκεπτα την περιουσία μας,

Αγοράζοντας και μασουλώντας συνεχώς

Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!

Είναι, νομίζομεν, περιττό να τονισθή

Ότι απέσχομεν από κάθε σκέψη σχετικής με συστηματικάς δραστηριότητας-

Ή, πόσω μάλλον, με ιπποτικά κατορθώματα

Ή ιδανικούς έρωτες και τα παρόμοια.

Κυρίως ειπείν: απέσχομεν από πάσαν σκέψιν!

Αυτό το άνθος, επομένως, δεν πρέπει νάτανε για μας.

Γιατί, όταν περί το μεσονύκτιον, επιστρέφοντας,

Διερχόμεθα από εκείνον τον ημίφωτο δρομάκο,

Όταν, λέγω, πίσω από τα βαριά παραπετάσματα

Του υψηλοτέρου παραθύρου ενός παμπάλαιου μεγάρου

Πρόβαλε κείνο το αβρό παρθενικό χεράκι

Και μας το επέταξε τρέμοντας,

Εμείς, όλως ανέτοιμοι και αναρμόδιοι ως είμεθα,

Το αρπάξαμε μηχανικά στον αέρα

Και το φάγαμε-

Το άνθος! Καταλαβαίνετε;

Το φάγαμε, το μασουλήσαμε και αυτό,

Με την ίδια ακριβώς ανευθυνότητα

Που όλη τη μέρα μασουλούσαμε

Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!..

Ώ ! ασφαλώς, ασφαλώς!

Αυτό το άνθος δεν πρέπει,

Δεν μπορεί να ήτανε για μας!..

Αλέξανδρος Σχινάς (1924-2012)

Αναδημοσίευση από: 

https://charalamposgiannakopoulos.com/2016/02/17/%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%80%CF%81/