Άλεκ Σχινάς -Ο ζύθος

Πέρα απ’ τα σύνορα των ανθρώπων,
πέρα από τα υγρά βαθύσκια δάση της Αγάπης
κι απ’ τις γυμνές βραχοκορφές του Λογισμού,
στο κέντρο μιας ατέρμονης ερήμου,
υπήρχανε κοιτάσματα ενός σπάνιου ισότοπου της Λύτρωσης.
Είχα εγκύψει σε παμπάλαιους χάρτες, και υποψιάστηκα.
Είχα μιλήσει σε σοφούς και έμαθα.
Βαθιά είχα ονειρευτεί και πίστεψα.
Ξεκίνησα για κει…

Την πρώτη μέρα, έξω από την πόλη, συνάντησα ένα υπαίθριον κέντρον:

Ζυθεστιατόριον Η Άνεσις.

Είπα να κάμω κομμάτι στέκι εκεί, να πιω έναν ζύθον.

Ο κήπος ήταν δροσερώτατος και τα καθίσματα εξόχως αναπαυτικά.

Κρυμμένα μέσα στα φυλλώματα ακούγονταν τζιτζίκια και πουλιά.

Και ο ζύθος απεδείχθη γευστικώτατος…

Ένιωσα, ξάφνου, τόσο μαγεμένος, ώστε παρήγγειλα και άλλον ζύθον…

Με δυσφορία διενοήθην, προς στιγμήν,

το ενδεχόμενον της συνεχίσεως του ταξιδίου μου.

Ήρχισα, ήδη, να συλλαμβάνω το επισφαλές του όλου εγχειρήματος…

Παρήγγειλα και τρίτον ζύθον…

Τα όνειρα, εσκέφθην, είναι, βεβαίως, απατηλά.

Αι γνώμαι των σοφών ερμητικαί και αλληλοσυγκρουόμεναι.

Οι χάρται τους οποίους συνεβουλεύθην, οι παμπάλαιοι χάρται.,

ήσαν ενδεχομένως λανθασμένοι…

Χωρίς πολλήν χρονοτριβήν, κατέληξα εις σαφήν επίγνωσην

του ανεπαρκούς των αρχικών μου δεδομένων.

Όθεν έλαβα την απόφασιν να μην κουνήσω ρούπι από κει!

Επιπροσθέτως δε, παρήγγειλα και τέταρτον,

και πέμπτον, και έκτον ζύθον!..

Και άλλους ζύθους..- πολλούς ζύθους!..

Κι απέ: ουζάκια!..