Paul Celan - Tρία ποιήματα

 Les Adieux

Σιγανή νυχτοπεταλούδα η αποθυμιά:
η νύχτα κουρταλεί στους κάλυκες της τουλίπας
και όπως γερνούν τα σύννεφα είναι κρασί!

Τι ωφελεί το αίμα μου πια;

Περιστέρια και δροσιά
ήταν ζωή.

Περιστέρια και δροσιά είναι επίσης θάνατος…

Α χορτάρια, μίσχοι εσείς αστεριών:
ποιος άνεμος σας παίρνει μακριά;

***

Δάκρυα

Μπλαβίζει η νύχτα.
Φύσηξα να σβήσουν τα φώτα.
Βούτηξα στο σκοτάδι.
Με το αστέρι κατρακύλησα στα βάθη.
Σκάλωσα στα κλαδιά:

Τα βαριά σου μαλλιά, τ΄αλαργινά δεσμά.
Το πονεμένο σου βήμα, ο μπλάβος κόσμος.
Η μαύρη σου πτώση, έτεινα την καρδιά μου.

Δεν ήταν πασχαλιές – πασχαλιές ήθελες.
Δεν ήταν νυχτερινός άνεμος – ποτέ δεν θα΄ναι νυχτερινός άνεμος.
Δεν έχει τραγούδια – τραγούδια δεν μ΄αλλάζουν.

Δεν είναι η αποθυμιά, είναι η βροχή.

***

Τραγούδι της ζωής

Της νύχτας τα σκαθάρια
έρχονται.
Πάνω απ’ το χέρι σου ξεχύνονται στον κόσμο.
Κάποιος άνεμος σ΄έριξε
πάνω από τα φαράγγια.
Είσαι η γέφυρα και δεν το ξέρεις.

Κοιμήσου έτσι, λοιπόν, κοιμήσου: Τα ματοτσίνορα δεν είναι πια σημάδι ύπνου.

Κάποιος άνεμος σ’ έριξε
πάνω από τα φαράγγια.
Είσαι η γέφυρα, μα δεν το ξέρεις.

Της νύχτας τα σκαθάρια
καταφθάνουν.

Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης

Πηγή: https://frear.gr/?p=27770