Βρήκα μια μπούκλα
απ’ τα μαλλιά σου, Άννα,
κι εκείνο το λευκό σχοινάκι
που τα έδενες.
Βρήκα και το δεξί σου το παπούτσι.
Μες στο σωρό αμέσως τ’ αναγνώρισα.
Έτρεξε άδειο προς το μέρος μου.
Μα πως μου φάνηκε πως κούτσαινε;
Κι εκείνη τη μικρή σου την παλάμη,
μες σε βουνό οστά πώς την ξεχώρισα;
Η ραβδωτή στολή ξεθώριασε, Άννα.
Μα στέκονταν όρθια εκεί,
με το γερτό σου νάζι
φορτωμένη.
Τον αριθμό σου μόνο δε θυμήθηκα.
Τι να κρατήσει ο νους;
Τι να ξεχάσει;
Μα, Άννα, μη φοβάσαι,
στο υποσχέθηκα.
Κάποτε ο κόσμος θα αλλάξει.
Κάποτε…
Άννα, φοβάμαι!
Βαρβάρα Χριστιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου