Ελένη Λάμαρη - Τα παιδικά μαλλιά μου

Σὲ κἄποιο μέρος μένατε κλεισμένα​

Τῆς πρώτης μου ζωῆς, πλούσια μαλλιά˙ ​

Τὸ χέρι τῆς μανούλας μου κομένα

Σᾶς εἴχε καὶ σᾶς ἔκρυψε βαθειά.

Ἄμοιρα χρόνια πέρασαν, θλιμμένα​

Καὶ στῶν καιρῶν τὴ μαύρη συγνεφιά,​

Ἑμένατε ἐκεῖ λησμονησμένα

Ἄψυχα γιὰ τὴ σκέψη καὶ νεκρά.

Ἀνάμεσα ἀπὸ ἐσᾶς τί νὰ περνοῦσε ​

Σὰν κυμματίζατε; καὶ ποιὰ ζωὴ ​

Στὸ μέτωπο ποῦ άγγίζατε γελοῦσε;

Ἕνα θυμοῦμαι κἄποιο ἁγνό μου δάκρυ​

Ποῦ κύλησε σ’ ἐσᾶς ὅταν στὴ γῆ​

Ἑπέσατε κομένα σὲ μιὰν ἄκρη.​

Πηγή: Ποιήματα, 1911.

Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/agnibagkeri/posts/pfbid0fSxtEcieC21gR6V4t3JPJUCoVUZbgvunwht6fDiYZS1QtRy1remsxduFa16TfVkjl

Ελένη Λάμαρη - Λουλούδια

Σας ένωσα μαζί μες στ' ανθογυάλι

παρθενικά λουλούδια του βουνού,

μ' αυτά που τη ζωή τους και τα κάλλη

ανάστησε το χέρι του θνητού

Μαζί μ' εσάς εκοίταξα κι εκείνα

να δω αν ταιριασμένα ζείτε εκεί,

μα μες στο ρόδο κάποια ουράνια ακτίνα

η ο μορφιά σας σκόρπιζε η δειλή.

Κι είδα το γαλανόχρωμο τ' ανθάκι

στο πορφυρένιο ρόδο ταπεινά

να γέρνει, σα να ζήταγε λιγάκι

αγάπη από τ' ανθρώπου την καρδιά.

Και σαν τη νιότη όπου σκλάβα σβήνει

στου πόνου τον αιώνιο σπαραγμό,

είδα την ανεμώνα εκεί να κλίνει

μ' ανέκφραστο παράπονο σκληρό.

Κι είδα τη λευτεριά σας σκλαβωμένη

ώ λουλουδάκια αγνά, κι είπα: γιατί

με τ' αγκαθένιο ρόδο νάν' δεμένη

των κάμπων η χαρούμενη ζωή;

Ποιήματα, Αθήνα 1911

Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γιώργου Θεοχάρη

Ελένη Λάμαρη-Πόνος

 

Ελένη Λάμαρη, Ποιήματα (1911).

Ελένη Λάμαρη-Πόνος

 

Eλένη Λάμαρη- «Ο πιστός»

 Πιστέ, που αργά πονετικά γαυγίζεις
 κ’ έρχεται η φωνή σου ως σ’ εμένα
μέσ’ στη νυχτιά, τα μάτια λες κοιμίζεις
τα άγρυπνα που κλειούνε κουρασμένα.

 Έρημος είσαι κ’ έρημος γυρίζεις,
λίγο ψωμί ζητείς απελπισμένα,
κάποιο ένα χέρι για να του χαρίζεις
 την πίστη, την αγάπη όπου σ’ εσένα

διάπλατα σαν το φως σού έχει δώσει
 η φύση μέσ’ στα μάτια, στα ένστικτά σου
 για να θερμαίνεις τη ψυχήν εκείνη

 που σαν ερημωθεί, στο γαύγισμά σου,
μι’ αγάπη αναζητεί βαθιά να νιώσει
και μέσα στ’ όνειρο αυτό τα μάτια κλείνει…

Ελένη Σ. Λάμαρη (1878 ή 1880-1912)

 Ποιήματα,  1911

Ελένη Λάμαρη- «Κρινόφυλλο»

Ένα κρινόφυλλο νεκρό τ’ αγέρι αργά το σέρνει
Ποιος ξέρει τι μεσ’ τη ζωή ακόμη το κρατεί!
Άταφο παραδέρνει
Μα κάτι αναζητεί.

Την ευωδιά του στην πνοή του ζέφυρου γυρεύει,
Στο σιωπηλό το βράδυασμα στη μυρωμένη αυγή,
Τον κρίνο του αγναντεύει
Κατάχλωμο στη γη.

Κ’ ενώ μονάχη συντροφιά του μένει μαύρη θλίψη
Του νεκρού κρίνου η μυρωδιά σα να ’ναι προσευχή
Πηγαίνει αργά στα ύψη
Μιας κόρης τη ψυχή.

Ελένη Λάμαρη (1878 ή 1880-1912)

"Ποιήματα", 1911