Πιστέ, που αργά πονετικά γαυγίζεις
κ’ έρχεται η φωνή σου ως σ’ εμένα
μέσ’ στη νυχτιά, τα μάτια λες κοιμίζεις
τα άγρυπνα που κλειούνε κουρασμένα.
Έρημος είσαι κ’ έρημος γυρίζεις,
λίγο ψωμί ζητείς απελπισμένα,
κάποιο ένα χέρι για να του χαρίζεις
την πίστη, την αγάπη όπου σ’ εσένα
διάπλατα σαν το φως σού έχει δώσει
η φύση μέσ’ στα μάτια, στα ένστικτά σου
για να θερμαίνεις τη ψυχήν εκείνη
που σαν ερημωθεί, στο γαύγισμά σου,
μι’ αγάπη αναζητεί βαθιά να νιώσει
και μέσα στ’ όνειρο αυτό τα μάτια κλείνει…
Ελένη Σ. Λάμαρη (1878 ή 1880-1912)
Ποιήματα, 1911
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου