Δημήτρης Κονιδάρης - Μια ασυνήθιστη συνηγορία

Τι έχει πάθει αυτός,

φαίνεται άρρωστος αυτός,

δεν περπατά καλά,

φαίνεται σαν να είναι ραγισμένος,

κλονισμένος,

και μάλιστα πάρα πολύ,

κι όμως

πάει στην άκρη του δρόμου και γελάει,

γελάει χωρίς να κρύβεται

(κι ενώ φαίνεται τόσο άρρωστος γελάει)

κι από το γέλιο του βγαίνει κι έρχεται προς εμάς

ένας κυματισμός,

κάτι σαν μια ασυνήθιστη

συνηγορία του θανάτου.

Πηγή: Οι δεξιοτέχνες μου, εκδόσεις Σοκόλη, 2025

Απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη

Δημήτρης Κονιδάρης - Αλλοτινό

Από μέσα της έβγαινε φως, 
έβγαζαν φως τα μάτια της,
έβγαζαν φως οι τοίχοι του σπιτιού της, 
τα κουρτινάκια που είχε κρεμάσει στα παράθυρά της.

Φορούσε λεπτά, κολακευτικά ρούχα, 
σήκωνε τα μανίκια,
στεκόταν κάτω από μια σκιά 
και περίμενε να περάσουν οι ώρες 
για να περπατήσει νωχελικά 
στη μαγεμένη από τα φώτα πόλη.

Ήταν το είδος της γυναίκας 
που τη γνωρίζεις ήσυχα ένα βράδυ 
και την αποχωρίζεσαι τα ξημερώματα 
αναστατωμένος, με μάτια βαριά.

Δεν ξέρουμε
πώς έγινε φτερούγα στα στενά περάσματα,
πώς δίψασε για την αθανασία
αυτή η πρώην ταπεινή και άξεστη
της παραγκούλας.

Από το προφίλ του ποιητή στο Fb.

Δημήτρης Κονιδάρης - Χορός

Εγώ λάτρεψα τη ροή

είμαι πιστός των αναπεπταμένων 

και σκλάβος του κυματισμού

κι ένα μαντήλι όταν ξετυλίγεται αρκεί 

να μ' αποζημιώσει.

Πλησίασε τώρα εδώ που γράφω,

ανέμισε, κυμάτισε κάτι ολάνοιχτο,

στροβίλισε το χιόνι των γλυκών χεριών σου

στον αέρα,

χόρεψε τελετουργικά για τον ακίνητο.

Ποιήματα 1981-2016

Δημήτρης Κονιδάρης - Η ερμηνεία

Τον είδα πάλι να γράφει

κείμενα πικρά.

αναζητώντας εύσχημους τρόπους

πάντα γυμνόν και πάντα ευπροσήγορο

πάντα με τον τοίχο μπροστά του και πάντα οικείον

αυτόν που βούλιαζε όλα τα χρόνια

σε μια χοάνη λασπωμένη

μέχρι που ακινητοποιήθηκε στο στενό της στόμιο

Τον είδα πάλι να γράφει

κείμενα ελπίδας

(τόσα οχυρώματα

τόσες επιχειρήσεις ψυχραιμίας)

αυτός που δεν είχε ελπίδα στην καρδιά

ούτε καν την ελπίδα του πρωινού φωτός

Πηγή: Οικείος, Οδυσσέας, 1984

Δημήτρης Κονιδάρης-Θερμή ευχή

Ας είναι καλά η πολύ ελκυστική γυναίκα 

που διαβαίνει το δρόμο χωρίς βιασύνη, 

σχεδόν νωχελικά, 

με τις κινήσεις του σώματος σαν όραμα, 

τα μάτια της σωσίβια για τους ρημαγμένους 

που θέλησαν κάποτε ν' ανεβούν

την κλίμακα μιας απρόσιτης μέθης

και με τον ζηλιάρη άνεμο της μοίρας

να θροΐζει και να δαγκώνει

τ' άφοβα μαλλιά της.

Ας είναι καλά

κι ας μη βγει ποτέ στον κόσμο

το αναφιλητό της.

Ας είναι καλά μέχρι τα πιο βαθιά γεράματα,

ας γεράσει πάρα πολύ αργά

όπως γεράζουν τα αιωνόβια δέντρα

κι ας πεθάνει ανώδυνα.

Ο Χτύπος της Καρδιάς

Δημήτρης Κονιδάρης-Τα σκοτεινά πουλιά

Αυτά τα απελέκητα πουλιά

είναι οικόσιτα, δεν επιτίθενται,

εκούσια συλλαμβάνονται κι εύκολα γίνονται φίλοι·

μη σε τρομάζει η φριχτή τους όψη.

Τα μάζεψα σ’ ένα ποτάμι μακρινό

και τα ’φερα να τα ’χω συντροφιά

τις μέρες και τις νύχτες των δακρύων

ίσως σαν επεκτάσεις της συμπάθειας

προς τους μειλίχιους και βολικούς

ασχημανθρώπους

(Πηγή: Δημήτρης Κονιδάρης, Οι συζητητές, Κέρκυρα, Πόρφυρας, 1981)

Δημήτρης Κονιδάρης-Το ταξίδι

Ευτυχισμένος ταξιδεύει ο πατέρας στο εξωτερικό
κι απολαμβάνει τις πρωτεύουσες της Ευρώπης,
πεζοπορεί σε τεράστιες λεωφόρους
ενσωματωμένες στην ομίχλη,
θαυμάζει τους αρτιγέννητους ουρανοξύστες,
μπαίνει ζαλισμένος σε μουσεία και σε καθεδρικούς ναούς,
πηγαίνει στ’ αξιοθέατα,
μαθαίνει κι όλο μαθαίνει
κι ας είπε ο Μπέκετ
ότι γεννιόμαστε καβάλα στον τάφο.


Πάντα χρυσοθήρας και προσκυνητής νέων εντυπώσεων
―όπως και τότε―
α, ο γλυκός μου πατέρας ταξιδεύει,
αφήνοντας μακριά του, πολύ μακριά του
τα βάρη και τους περιορισμούς της μικρής Κέρκυρας,
ίσως και το κυρίαρχο αίσθημα της νοσταλγίας,
και εισχωρώντας επιτέλους μ’ όλη του την ευχαρίστηση
―καλά-καλά δεν το πιστεύει―
στην πάλλουσα καρδιά του παραδόξου

(στο μπράτσο του η δασκάλα).

― Γελοίε τάφε
ο πατέρας ταξιδεύει.

Δημήτρης Κονιδάρης -«Ο χτύπος της καρδιάς»

Ο χτύπος της καρδιάς

Αισθάνομαι ένα μαγευτικό
τρικύμισμα μέσα μου,
μια ευδαιμονία τρυφερότατη
για το αίμα που έχυσα
για δίκαιους αλλά και γι’ άδικους λόγους,
για τα σωστά μου και για τους παραλογισμούς μου,
τώρα που ορίζεται και για μένα
η τελευταία λεπτή γραμμή,
η τύχη του άστρου της ανάμνησης
και του τρόπου που γράφεται η ζωή.
(‘Όταν όμως θα έχω ξεχάσει τα πάντα
και θα μ’ έχουν ξεχάσει όλοι
και θα ’χουν στερέψει τα δάκρυα
αυτών που θα εξακολουθούν να ζουν
θα ξέρω πάρα πολύ καλά
και θα ξέρεις
ότι οργάνωνες τις υποθέσεις μας
και τους τρόπους της αναφοράς μας
και τους ρόλους μας στον κόσμο
με τον χτύπο της καρδιάς,
ότι
εσύ ήσουν
η μόνη
αληθινή).

Δημήτρης Κονιδάρης (1945-)

(Από την ποιητική συλλογή "Ο χτύπος της καρδιάς",Έψιλον 2009)

Πηγή: http://ppirinas.blogspot.gr/2013/06/blog-post_11.html

Δημήτρης Κονιδάρης-Οι συζητητές Α΄

… ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί
Τώρα οι συζητητές όταν συναθροίζονται
(όταν και αν συναθροίζονται)
δεν παγιδεύονται εύκολα στα δόντια της συζήτησης
δεν παγιδεύουν –κυρίως– περνά η ώρα
μόνο με το κλείσιμο και το άνοιγμα των βλεφάρων. ……………………


Συζητητές λέω αλλά
Δεν πρόκειται τώρα για συζητητές.
Σαν σπουργίτι η σιωπή πηγαίνει απ’ το ένα στόμα στ’ άλλο. Χρόνια ολόκληρα που υπερθεμάτιζαν ή διαφωνούσαν (εύγλωττοι και πηγές ανεξάντλητες σοφίας)
ένα συμπέρασμα δεν είχαν.
Συζητητές λέω αλλά δεν πρόκειται τώρα για συζητητές.
Κι αν κάποιος σε στιγμή αδυναμίας λέει μια λέξη
είν’ η φωνή του υπέρ το δέον εξαρθρωμένη
και στηρίζεται σε δεκανίκια.

 Δημήτρης Κονιδάρης  (1945)

Πηγή: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10202965064125733&set=a.4077584996132&type=3&theater