Δημήτρης Κονιδάρης-Το ταξίδι

Ευτυχισμένος ταξιδεύει ο πατέρας στο εξωτερικό
κι απολαμβάνει τις πρωτεύουσες της Ευρώπης,
πεζοπορεί σε τεράστιες λεωφόρους
ενσωματωμένες στην ομίχλη,
θαυμάζει τους αρτιγέννητους ουρανοξύστες,
μπαίνει ζαλισμένος σε μουσεία και σε καθεδρικούς ναούς,
πηγαίνει στ’ αξιοθέατα,
μαθαίνει κι όλο μαθαίνει
κι ας είπε ο Μπέκετ
ότι γεννιόμαστε καβάλα στον τάφο.


Πάντα χρυσοθήρας και προσκυνητής νέων εντυπώσεων
―όπως και τότε―
α, ο γλυκός μου πατέρας ταξιδεύει,
αφήνοντας μακριά του, πολύ μακριά του
τα βάρη και τους περιορισμούς της μικρής Κέρκυρας,
ίσως και το κυρίαρχο αίσθημα της νοσταλγίας,
και εισχωρώντας επιτέλους μ’ όλη του την ευχαρίστηση
―καλά-καλά δεν το πιστεύει―
στην πάλλουσα καρδιά του παραδόξου

(στο μπράτσο του η δασκάλα).

― Γελοίε τάφε
ο πατέρας ταξιδεύει.