Anna Kamieńska - Αστεία

Πως μοιάζει να είσαι άνθρωπος

ρώτησε το πουλί

Πραγματικά δεν ξέρω

Μοιάζει να είσαι κατάδικος στο δικό σου δέρμα

αλλά να λαχταράς το άπειρο

να είσαι αιχμάλωτος σ'ενα ψίχουλο του χρόνου

αλλά ν'απλώνεις το χέρι για αιωνιότητα

να είσαι αβέβαιος χωρίς ελπίδα

κι ένας ανόητος της ελπίδας

να είσαι ένας κρύσταλλος παγετού

και μια χουφτά από ζεστασιά

να αναπνέεις τον αέρα

να πνίγεσαι άφωνος

να φλέγεσαι

και να'χεις μια φωλιά από στάχτες

να τρως ψωμί

αλλά να'χεις γιορτή όταν πεινάς

να πεθαίνεις χωρίς αγάπη

αλλά ν'αγαπάς πέρα από το θάνατο

Όλ'αυτά είναι αστεία είπε το πουλί

πετώντας ανάλαφρα ψηλά στον ουρανό.

(μτφρ Βασίλης Καραβίτης)

Anna Kamienska - Ένα μονοπάτι στα δάση

 

Δεν εμπιστεύομαι την αλήθεια των αναμνήσεων

αφού ό,τι μας εγκαταλείπει

αναχωρεί για πάντα

Υπάρχει ένα ρεύμα αυτού

του καθαγιασμένου ποταμού

όμως θέλω να μείνω πιστή

στα πρώτα μου ξαφνιάσματα

Να αναγνωρίζω ως σοφία

το θαυμασμό των παιδιών

και να κουβαλώ μέσα μου

ως το τέλος

ένα μονοπάτι

απ' τα δάση της παιδικής μου ηλικίας

διάστικτο με μπαλώματα από ηλιόφως

Να το αναζητώ παντού

στα μουσεία

στη σκιά από εκκλησίες

αυτό το μονοπάτι που διέτρεξα ανύποπτο

ένα εξάχρονο κοριτσάκι

Προς την πρωταρχική μου

ανεξιχνίαστη μοναξιά.

Anna Kamienska, Ένα νέο όνομα, 1987 (μτφρ Βασίλης Καραβίτης)

Anna Kamieńska - Ἀποκαλόκαιρο

 

Θά κλειστῶ τώρα

σ' ἕνα κελί ἀπό ἀγκαθερά ἄχυρα

σοβαρά νά τά σκεφθῶ ἀπ' τήν ἀρχή ὅλα

 

Ἕνα φύλλο μιά ρίζα ἕνα μυρμήγκι ἕναν λαγό

τή θάλασσα ἕνα σύννεφο ἕναν βράχο

 

Θά τά στοχαστῶ 

ὅπως ἀναλογίζεται ἁμαρτωλός

τ' ἁμαρτήματά του

 

Θά ρωτήσω τόν ἑαυτό μου

ἄν μετανοῶ βαθιά

πού δέν ἀνήκω σέ χλοερό τόπο

 

Θά ἀναρωτηθῶ πόσες φορές

δέν ρώτησα τίς ρίζες ποιό δρόμο νά πάρω

 

Θά μετανοήσω ἐνώπιον τοῦ νεροῦ, ἑνός νέφους

μιᾶς σημύδας 

 

Θά πλύνω τά πόδια τους

καί θά ἐπιδέσω τίς πληγές τους

 

Γιατί νά μή μπορῶ νά συμφιλιωθῶ

μέ τῆς χλωρῆς ζωῆς τά θροϊσματα 

καί νά κοιμηθῶ ἀνάμεσα σέ θνητά ὄνειρα

 

Φύλλο

δίδαξέ με νά πέσω

στήν ἀδιάφορη γῆ.

 

Μετάφραση:  Nατάσα Κεσμέτη

Αναδημοσίευση από:  https://natashazacharopoulou.blogspot.com/2022/08/anna-kamienska.html?fbclid=IwAR3FfvOJgXVm6O_aVgHeIOlE5DOVuNMQ66inG4G021AUt2tby52M7zXE41E

Anna Kamieńska-Σ΄ ένα νοσοκομείο

Κανείς δεν παραστέκεται

στο πλευρό μιας γριάς

που πεθαίνει σ' ένα διάδρομο

Ατενίζοντας στο ταβάνι

τόσες πολλές μέρες τώρα

γράφει στον αέρα με το δάχτυλό της

Δεν υπάρχουν δάκρυα ούτε θρήνοι

ούτε σφίξιμο των χεριών

ούτε αρκετοί άγγελοι εν υπηρεσία

Ορισμένοι θάνατοι είναι ευγενικοί και ήσυχοι

όπως κάποιος που εγκαταλείπει τη θέση του

σ' ένα κατάμεστο τραμ.

Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης

Anna Kamieńska-Ποιήματα

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ

Γεννήθηκα

και πέθανα

Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο

ένα πράσινο ποτάμι ίσως

ένα πράσινο δέντρο

πράσινα μάτια

και γι' αυτό τόσο μεγάλη αναστάτωση

τόσοι θρήνοι γι' αυτό

* * *

ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ

Μην ανησυχείς υπάρχουν ακόμη πολλά βάσανα

προς το παρόν δικαιούσαι να πιάνεσαι στο μανίκι

της άδολης φιλίας κάποιου

το να 'σαι ευτυχής είναι ένα καθήκον

που παραμελείς

ένας απρόσεκτος χρήστης του χρόνου

ξαποστέλνεις τις μέρες σαν τις χήνες στο λιβάδι

Μην ανησυχείς θα πεθάνεις πολλές φορές

μέχρι να μάθεις κοντά στο τέλος ν' αγαπάς

τη ζωή

* * *

ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΙΣΤΗΣ

Ναι ακόμη κι όταν δεν πιστεύω

υπάρχει ένας τόπος μέσα μου

απρόσιτος στην απιστία

ένα μπάλωμα από άγρια χάρη

μια επίμονη συντήρηση

αδιαπέραστη

πόνος ανέγγιχτος που κοιμάται

στο σώμα

μουσική που χτίζει τη φωλιά της στη σιωπή

* * *

Σ' ΕΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Κανείς δεν παραστέκεται

στο πλευρό μιας γριάς

που πεθαίνει σ' ένα διάδρομο

Ατενίζοντας στο ταβάνι

τόσες πολλές μέρες τώρα

γράφει στον αέρα με το δάχτυλό της

Δεν υπάρχουν δάκρυα ούτε θρήνοι

ούτε σφίξιμο των χεριών

ούτε αρκετοί άγγελοι εν υπηρεσία

Ορισμένοι θάνατοι είναι ευγενικοί και ήσυχοι

όπως κάποιος που εγκαταλείπει τη θέση του

σ' ένα κατάμεστο τραμ

* * *

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ

Αυτοί που μεταφέρουν μεγάλα πιάνα

στον δέκατο όροφο ντουλάπες και φέρετρα

ο γέρος μ' ένα δεμάτι καυσόξυλα κουτσαίνοντας

η γυναίκα μ' ένα φόρτωμα τσουκνίδες στην καμπούρα της

η τρελή που σπρώχνει το μωρουδιακό της καρότσι

γεμάτο από άδειες μπουκάλες βότκας

όλοι αυτοί θ' αναστηθούν

σαν ένα φτερό γλάρου σαν ένα ξερό φύλλο

σαν τσόφλι αβγού σαν σκουπίδια από εφημερίδες

στο δρόμο

Ευλογημένοι είναι αυτοί που μεταφέρουν

γιατί αυτοί θ' αναστηθούν

* * *

ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ

----------------------------------------------------------------------

.

1965

Ένας ποιητής είναι ένας μεγάλος μουγκός. Αναπνέεις ασθμαίνοντας στην ανημπόρια σου, ψελλίζεις, τραυλίζεις, κυκλοφέρνεις. Το τεράστιο λάθος σου είναι ανθρώπινο.

Μ' έναν ψίθυρο. Να μιλάς μ' έναν ψίθυρο. Μ' έναν ψίθυρο σαν τη θάλασσα.

Όχι ο άνθρωπος - Η θάλασσα είναι εικόνα του Θεού.

1968

Όλες οι λέξεις είναι ψέματα μπροστά στο θάνατο, γιατί όλες οι ελπίδες είναι ψέματα. Το άμορφο σώμα της γης, η πέτρα, το πεινασμένο ξεχωριστό κομμάτι από πρασινάδα δεν ψεύδονται. Γράφουμε τόσο λίγο για το ανθρώπινο σώμα, για το σώμα που χάνουμε.

1969

Η κόλαση των άγραφων ποιημάτων.

.

Άννα Καμιένκσα (1920-1986).

μτφ.: Βασίλης Καραβίτης

Μελάνι, 2009.

Anna Kamieńska-Eυγνωμοσύνη

Μια καταιγίδα εξακόντισε ένα ουράνιο
             τόξο στο πρόσωπό μου
έτσι που ήθελα να πέσω κάτω απ'τη βροχή
να φιλήσω τα χέρια μιας γερόντισσας που της
             παραχώρησα τη θέση μου
να ευχαριστήσω όλους για το γεγονός
             ότι υπάρχουν
και κατά καιρούς ακόμα αισθάνονται
             σα να χαμογελάνε

Ήμουνα γεμάτη ευγνωμοσύνη στα τρυφερά
             φύλλα που ήταν πρόθυμα
να ανοίξουν στον ήλιο
στα μωρά που ωστόσο
ένιωσαν σα να έρχονται σ'αυτό τον κόσμο
στους γερασμένους που υπομένουν
               ηρωικά μέχρι το τέλος

Ήμουν γεμάτη ευχαριστίες
σαν ένα κυριακάτικο κουτί από δωρήματα
Θα μπορούσα ν'αγκαλιάσω το θάνατο
αν είχε σταματήσει κοντά μου

Η ευγνωμοσύνη είναι μια διάσπαρτη
                άστεγη αγάπη

μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης

Anna Kamieńska-Ποιήματα

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ

Γεννήθηκα

και πέθανα

Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο

ένα πράσινο ποτάμι ίσως

ένα πράσινο δέντρο

πράσινα μάτια

και γι' αυτό τόσο μεγάλη αναστάτωση

τόσοι θρήνοι γι' αυτό

* * *

ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ

Μην ανησυχείς υπάρχουν ακόμη πολλά βάσανα

προς το παρόν δικαιούσαι να πιάνεσαι στο μανίκι

της άδολης φιλίας κάποιου

το να 'σαι ευτυχής είναι ένα καθήκον

που παραμελείς

ένας απρόσεκτος χρήστης του χρόνου

ξαποστέλνεις τις μέρες σαν τις χήνες στο λιβάδι

Μην ανησυχείς θα πεθάνεις πολλές φορές

μέχρι να μάθεις κοντά στο τέλος ν' αγαπάς

τη ζωή

* * *

ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΙΣΤΗΣ

Ναι ακόμη κι όταν δεν πιστεύω

υπάρχει ένας τόπος μέσα μου

απρόσιτος στην απιστία

ένα μπάλωμα από άγρια χάρη

μια επίμονη συντήρηση

αδιαπέραστη

πόνος ανέγγιχτος που κοιμάται

στο σώμα

μουσική που χτίζει τη φωλιά της στη σιωπή

* * *

Σ' ΕΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Κανείς δεν παραστέκεται

στο πλευρό μιας γριάς

που πεθαίνει σ' ένα διάδρομο

Ατενίζοντας στο ταβάνι

τόσες πολλές μέρες τώρα

γράφει στον αέρα με το δάχτυλό της

Δεν υπάρχουν δάκρυα ούτε θρήνοι

ούτε σφίξιμο των χεριών

ούτε αρκετοί άγγελοι εν υπηρεσία

Ορισμένοι θάνατοι είναι ευγενικοί και ήσυχοι

όπως κάποιος που εγκαταλείπει τη θέση του

σ' ένα κατάμεστο τραμ

* * *

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ

Αυτοί που μεταφέρουν μεγάλα πιάνα

στον δέκατο όροφο ντουλάπες και φέρετρα

ο γέρος μ' ένα δεμάτι καυσόξυλα κουτσαίνοντας

η γυναίκα μ' ένα φόρτωμα τσουκνίδες στην καμπούρα της

η τρελή που σπρώχνει το μωρουδιακό της καρότσι

γεμάτο από άδειες μπουκάλες βότκας

όλοι αυτοί θ' αναστηθούν

σαν ένα φτερό γλάρου σαν ένα ξερό φύλλο

σαν τσόφλι αβγού σαν σκουπίδια από εφημερίδες

στο δρόμο

Ευλογημένοι είναι αυτοί που μεταφέρουν

γιατί αυτοί θ' αναστηθούν

* * *

ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ

1965

Ένας ποιητής είναι ένας μεγάλος μουγκός. Αναπνέεις ασθμαίνοντας στην ανημπόρια σου, ψελλίζεις, τραυλίζεις, κυκλοφέρνεις. Το τεράστιο λάθος σου είναι ανθρώπινο.

Μ' έναν ψίθυρο. Να μιλάς μ' έναν ψίθυρο. Μ' έναν ψίθυρο σαν τη θάλασσα.

Όχι ο άνθρωπος - Η θάλασσα είναι εικόνα του Θεού.

1968

Όλες οι λέξεις είναι ψέματα μπροστά στο θάνατο, γιατί όλες οι ελπίδες είναι ψέματα. Το άμορφο σώμα της γης, η πέτρα, το πεινασμένο ξεχωριστό κομμάτι από πρασινάδα δεν ψεύδονται. Γράφουμε τόσο λίγο για το ανθρώπινο σώμα, για το σώμα που χάνουμε.

1969

Η κόλαση των άγραφων ποιημάτων.

.

Άννα Καμιένκσα (1920-1986), μτφ.: Βασίλης Καραβίτης, Μελάνι, 2009.

Αναδημοσίευση από το προφίλ του Σπύρου Θεριανού.

Anna Kamieńska-Διαφάνεια

Κάτω απ' αυτή τη χαρά υπάρχει η αληθινή χαρά

κάτω απ' αυτή την αγάπη υπάρχει η αληθινή αγάπη

κάτω απ' αυτή την ειρήνη υπάρχει η αληθινή ειρήνη

Ήδη τώρα οι λέξεις είναι σαν αδειανά τσόφλια

που απέβαλαν τον πικρό σπόρο

στη γη της σιωπής

Μτφ. Βασίλης Καραβίτης, περ. Εντευκτήριο, τχ. 91 (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2010) σ. 29

Anna Kamieńska-Ξαφνιάσματα (Μην ανησυχείς)

 Μην ανησυχείς υπάρχουν ακόμη πολλά βάσανα

προς το παρόν δικαιούσαι να πιάνεσαι στο μανίκι της άδολης φιλίας κάποιου

το να 'σαι ευτυχής είναι ένα καθήκον

που παραμελείς

ένας απρόσεκτος χρήστης του χρόνου

ξαποστέλνεις τις μέρες σαν τις χήνες στο λιβάδι

Μην ανησυχείς θα πεθάνεις πολλές φορές

μέχρι να μάθεις κοντά στο τέλος να αγαπάς τη ζωή

 μτφρ.: Βασίλης Καραβίτης, εκδόσεις Μελάνι

H ποίηση είναι ένα φάρμακο εναντίον της ευκολίας

και του κατακλυσμού των λέξεων.

Από το εσώφυλλο της ποιητικής συλλογής "Ισόβια θλίψη" του Τάσου Πορφύρη (Ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 2019).

Anna Kamieńska (12 Απριλίου 1920-10 Μαΐου 1986)