Anna Kamieńska-Ποιήματα

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ

Γεννήθηκα

και πέθανα

Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο

ένα πράσινο ποτάμι ίσως

ένα πράσινο δέντρο

πράσινα μάτια

και γι' αυτό τόσο μεγάλη αναστάτωση

τόσοι θρήνοι γι' αυτό

* * *

ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ

Μην ανησυχείς υπάρχουν ακόμη πολλά βάσανα

προς το παρόν δικαιούσαι να πιάνεσαι στο μανίκι

της άδολης φιλίας κάποιου

το να 'σαι ευτυχής είναι ένα καθήκον

που παραμελείς

ένας απρόσεκτος χρήστης του χρόνου

ξαποστέλνεις τις μέρες σαν τις χήνες στο λιβάδι

Μην ανησυχείς θα πεθάνεις πολλές φορές

μέχρι να μάθεις κοντά στο τέλος ν' αγαπάς

τη ζωή

* * *

ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΙΣΤΗΣ

Ναι ακόμη κι όταν δεν πιστεύω

υπάρχει ένας τόπος μέσα μου

απρόσιτος στην απιστία

ένα μπάλωμα από άγρια χάρη

μια επίμονη συντήρηση

αδιαπέραστη

πόνος ανέγγιχτος που κοιμάται

στο σώμα

μουσική που χτίζει τη φωλιά της στη σιωπή

* * *

Σ' ΕΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Κανείς δεν παραστέκεται

στο πλευρό μιας γριάς

που πεθαίνει σ' ένα διάδρομο

Ατενίζοντας στο ταβάνι

τόσες πολλές μέρες τώρα

γράφει στον αέρα με το δάχτυλό της

Δεν υπάρχουν δάκρυα ούτε θρήνοι

ούτε σφίξιμο των χεριών

ούτε αρκετοί άγγελοι εν υπηρεσία

Ορισμένοι θάνατοι είναι ευγενικοί και ήσυχοι

όπως κάποιος που εγκαταλείπει τη θέση του

σ' ένα κατάμεστο τραμ

* * *

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ

Αυτοί που μεταφέρουν μεγάλα πιάνα

στον δέκατο όροφο ντουλάπες και φέρετρα

ο γέρος μ' ένα δεμάτι καυσόξυλα κουτσαίνοντας

η γυναίκα μ' ένα φόρτωμα τσουκνίδες στην καμπούρα της

η τρελή που σπρώχνει το μωρουδιακό της καρότσι

γεμάτο από άδειες μπουκάλες βότκας

όλοι αυτοί θ' αναστηθούν

σαν ένα φτερό γλάρου σαν ένα ξερό φύλλο

σαν τσόφλι αβγού σαν σκουπίδια από εφημερίδες

στο δρόμο

Ευλογημένοι είναι αυτοί που μεταφέρουν

γιατί αυτοί θ' αναστηθούν

* * *

ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ

1965

Ένας ποιητής είναι ένας μεγάλος μουγκός. Αναπνέεις ασθμαίνοντας στην ανημπόρια σου, ψελλίζεις, τραυλίζεις, κυκλοφέρνεις. Το τεράστιο λάθος σου είναι ανθρώπινο.

Μ' έναν ψίθυρο. Να μιλάς μ' έναν ψίθυρο. Μ' έναν ψίθυρο σαν τη θάλασσα.

Όχι ο άνθρωπος - Η θάλασσα είναι εικόνα του Θεού.

1968

Όλες οι λέξεις είναι ψέματα μπροστά στο θάνατο, γιατί όλες οι ελπίδες είναι ψέματα. Το άμορφο σώμα της γης, η πέτρα, το πεινασμένο ξεχωριστό κομμάτι από πρασινάδα δεν ψεύδονται. Γράφουμε τόσο λίγο για το ανθρώπινο σώμα, για το σώμα που χάνουμε.

1969

Η κόλαση των άγραφων ποιημάτων.

.

Άννα Καμιένκσα (1920-1986), μτφ.: Βασίλης Καραβίτης, Μελάνι, 2009.

Αναδημοσίευση από το προφίλ του Σπύρου Θεριανού.