Τον λαό μάλλον δεν μπορείς για πάντα να τον καταπιέζεις, έχεις όμως τη δυνατότητα συνέχεια να τον παραπλανάς.
Αλλά γνήσιος ερωτικός είναι αυτός που εκφράζεται με αιδημοσύνη τόσο σεμνός ώστε ακόμα και στον θάνατο έχει τη θέληση να οδηγηθεί φτάνει μέσω αυτού να επιδοκιμάζεται η ύπαρξη της ίδιας της ζωής.
Τα πάθη εκείνου που υπηρετεί την ηδονή μοιάζουν με τα πάθη ενός αγίου. Και ο ερωτικός και ο όσιος το ίδιο φοβούνται το που μπορεί η σάρκα τους να τους οδηγήσει. Κι αν έχουν μια διαφορά –όμως αληθινά μεγίστη- είναι στο ότι ο ερωτικός από τους φόβους του οδηγείται στο να επιθυμεί τον άλλον, ενώ ο άγιος επιζητά την αυτάρκεια της μόνωσης.
Αλλά επειδή ζωή σημαίνει συγκατοίκηση και συνεύρεση και συνύπαρξη, γι αυτό και ο ερωτισμός τη ζωή τελικά υπηρετεί, ενώ η αγιοσύνη τη μη ζωή, την εξαφάνιση της προκαλεί.
Τον λαό τον καταπιέζεις με το φόβο κι έτσι τον κάνεις κάποια στιγμή να εξεγερθεί. Ο φόβος για το Θεό απομακρύνει την στιγμή της εξέγερσης. Μα το νέο δόγμα προτιμά πλέον μόνιμες λύσεις. Κι έτσι στη θέση της καταπίεσης φέρνει την παραπλάνηση. Αυτή με τις σωστές εφαρμογές της μπορεί για πάντα να διαρκέσει. Γιατί με ύπουλο τρόπο έχει μετατρέψει τον ερωτισμό σε ηδονισμό Κι ενώ στην ουσία εκποιεί με χυδαιότητα, μοιάζει ότι υμνεί και λατρεύει με ήθος.
Η πλάνη δύσκολα ξεσκεπάζεται. Γιατί την καλύπτει το όνειρο της κατανάλωσης και την υποστηρίζει η αδράνεια της τυποποίησης.
από το μυθιστόρημα Ερωτική Αγωγή, σελ. 473 - 474.
