Θα ’θελα να γράψω ένα ποίημα
δυνατό
ένα ποίημα ουρλιαχτό ενάντια στην κραυγή
γυμνό κατά της φτώχειας
βίαιο κατά της βίας
σπασμωδικό εξαιτίας της ύστατης απελπισίας
πάνω σε μια βάρκα ψημένη απ’ τον ήλιο
ποίημα ενός σκλάβου ενάντια στα καινούργια αφεντικά
και ποίημα αδυναμίας
ενάντια σε κάθε νέα υπερδύναμη
ποίημα φτώχειας κατά της διαφθοράς
ποίημα ενός παιδιού που γερνάει χωρίς μέλλον.
Ένα ποίημα φοβερό
τρόμου και πόνου
και υποταγής
που θα το διαμέλιζαν
πάνω στους τοίχους και τα συρματοπλέγματα της ντροπής
ξεκοιλιασμένο σαν ματωμένο κρεβάτι
ένα ποίημα αναίσθητο
όπως ένα Καλάσνικοφ
και προκλητικό σαν φορολογικός παράδεισος
ένα ποίημα παραπληροφόρησης
και αποβλάκωσης
από Ναπάλμ κι από ακτινοβολία
ενάντια σ’ όλους τους φονταμενταλιστές.
Ένα ποίημα από αλοιφές από βάλσαμο
κι από λόγια
όπως εκείνα
που ψιθυρίζεις στο αυτί των παιδιών
ένα ποίημα ταπεινό
με μεγάλη αξιοπρέπεια
που θα χειριζόταν το χιούμορ και το γέλιο
και που δεν θα ήταν πια σε επιφυλακή
φωνάζοντας στον άνεμο σαν φλόγα
τρελό σαν ένας χορός επανένωσης
και χωρίς οργή.
Μια μέρα θα το κάνω.
Françoise Coulmin (1941)
μετ. Μαριλώρ Κουτσαύτη
