Ειρήνη Παραδεισανού - [Αξιότιμοι συνάδελφοι]

Αξιότιμοι συνάδελφοι
εσείς οι ποιητές με τη βούλα
εσείς που υπήρξατε υπάκουοι μαθητές
σχολών δημιουργικής γραφής
εσείς που τιθασεύσατε το μέσα σας υγρό
εσείς που βγάλατε τον μεγαλοπρεπή σκασμό
κι έπειτα είδατε τις πύλες των εκδόσεων ν’ ανοίγουν
και το σινάφι να σας κουνά την ουρά μεγαλόψυχα
εσείς που μάθατε να σκύβετε τη μέση με μιαν ευλυγισία αξιοζήλευτη
εσείς που τώρα κοιτάτε με συγκατάβαση και το αυτάρεσκο χαμόγελο
του ανθρώπου που επέτυχε

κάντε τον κόπο να σκύψετε το βλέμμα

ο Οιδίποδας

με τα τυφλά του μάτια

σας τείνει τα χέρια

να ψαύσετε ζητά

το σκοτάδι του.

....

18/5/2018

Ειρήνη Παραδεισανού - [άτιτλο]

Έλατα ριζώνουν σε ραγισμένο νερό
η φλούδα τους απλώνει κύματα στο δέρμα

όρθια σε τρύπα που χάσκει
απλώνω σπασμένα κλαδιά τα χέρια μου
με πείσμα να τρυπήσουν τα τοιχώματα του πηγαδιού
που σκάφτει στο κρανίο μου
ο μπέτης σου

 
άθλιε στιχοπλόκε
έστω να σώπαινες το αίμα


Παιδικές παλάμες, Βακχικόν 2021

Ειρήνη Παραδεισανού - Πλάνη

Λέγαν πως γράφανε τη μοίρα τους

Πως πιάναν τη ζωή από τα κέρατα

Τη σέρναν σε γραμμή που τρέκλιζε ολοένα

Και ζαλιζότανε –λέει- ο Δημιουργός

Να παρακολουθήσει τι κάναν αδυνατούσε

Κι έπειτα

Τους παράταγε μονάχους

Δίχως την αμείλικτη αύρα του όμματος που

Τα πάνθ’ ορά

Κι αυτοί

Πετούσαν σε γραμμή τεθλασμένη ολοένα

Οι ποιητές της ζήσης τους

Λέγαν

Οι λέξεις πέταγαν απ’ τα μισάνοιχτά τους στόματα

Γράφανε κύκλους στον ουράνιο θόλο

Λίγο λίγο ανέβαιναν και πιο ψηλά

Και τους αφήναν

Ανυπεράσπιστους πλάνητες

Κι ένα μικρό παιδί

Κατάχαμα ριγμένο

Με τα μούτρα στην άμμο αλειμμένα

Με τα μάτια αστέρια γεμάτα

Ένωνε τα διαμαντάκια του γέλιου του

Σκάλα ανάερη

Να τους τραβήξει

Στη θάλασσα

Να βαπτιστούν στα νερά της

Κι ως θα ανέρχονται

Γαλήνιοι και μικροί

Ν’ αναφωνήσουν

Θεέ μου

Πάλι ψέματα έλεγα

Πηγή: Ρητορική ένδεια εκδόσεις Βακχικόν 2013.

Ειρήνη Παραδεισανού - [Όνειρο και ποίημα]

Δεν είχα ακόμη ξυπνήσει, όταν με βρήκε ο πρώτος στίχος. Μα δεν σηκώθηκα να τον γράψω. Προτίμησα το χουζούρι. Με βρήκε και δεύτερος και τρίτος. Ήρθε ολόκληρο ποίημα και κόχλαζε στη γλώσσα μου κι εγώ τεμπέλα εκ γενετής. Το σώμα δοσμένο στην ακινησία του πόνου.

Στη θέση του ξύπνιου

μέρες μετά

θα θυμηθώ την αίσθηση του χορού που σάλευε στη γλώσσα μου

υπό την ηδονή της νάρκης

τις λέξεις που αέρινες φτύναν το καθηλωμένο κορμί

το πύρινο μάτι της φλόγας.

Ίσως δεν άξιζε να γραφτεί.

Θα παρηγορήσω την τύφλα μου.

Αδέσποτο

το άγραφο ποίημα

ίσως να έχει μια ελπίδα να υπάρξει.

(Θυμάμαι και τον Σωκράτη που μισούσε τη γραφή και

αναθαρρεύω)

Πηγή: Παιδικές παλάμες, βακχικόν 2021

Περί ανθρώπου -ων

Η κατάρα του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι δεν ξέρει να πονάει. Αποφεύγει τον πόνο, προτιμά τον θάνατο μέσα του από την φθορά του πόνου. Φκιασιδώνει την όψη του να μη φανεί η ρωγμή του πόνου και γελά ψεύτικα. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος. Είναι ένα ον που αποφεύγει ό,τι θα μπορούσε να τον φέρει κοντά στην ανθρώπινη ουσία του: την καθημερινή τριβή με την ματαίωση και τον πόνο.

Ειρήνη Παραδεισανού

Οι άνθρωποι δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι η γνώμη τους για τον κόσμο είναι και μια αποκαλυπτική ομολογία του χαρακτήρα τους.

  Ralph Waldo Emerson

Ανάγκη πάσα το οικοδομείν με ζωντανές πέτρες, τουτέστιν μ΄ανθρώπους.

Ραμπελαί

 Ο μόνος οντολογικός ορισμός του ανθρώπου είναι η ίδια
η ιστορία του» 

KΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ο άνθρωπος και ο ίσκιος του

Είμαι το ζωντανό μνημείο του ανυπόφορου ανθρώπου.

Νίκος Καχτίτσης

Ειρήνη Παραδεισανού - [Άτιτλο]

θέλω να βγω απ' το δέρμα μου

ν' αφήσω νύχια αρπακτικού στα μάτια μου

να κομματιάσω την πλάκα

να κομματιάσω την πλάκα

ποια πλάκα θα μου πείτε;

σοφοί μου δάσκαλοι εμπρός

βγείτε μπροστά να μου ανάψετε τη φλόγα

το καλντερίμι σκοτεινό

κι εγώ κοάζω

βατράχι ξένο

σοφοί μου γνωστικοί και τόσο λεπταίσθητοι δάσκαλοι

ξέρετε μήπως να μου πείτε

τι χρώμα έχει η πείνα

και η απόγνωση

και η οργή

και η λαχτάρα για δίκιο

τι χρώμα έχουνε τα μάτια του γιου σου σαν σε κοιτούν με απορία

και ρωτούν

« ποιοι είναι οι κακοί μαμά;»

μα εγώ σήμερα λέω να γράψω ένα ποίημα, απ’ αυτά που χαϊδεύουν τα μαλλιά των παιδιών πριν κοιμηθούν, απ’ αυτά που τρελά κι ανυποψίαστα χορεύουν στη θάλασσα, απ’ αυτά που ποτέ μου, ποτέ δε θα γράψω, γιατί ποτέ δεν είδα πού στο διάβολο εκβάλλει αυτό το ποτάμι και πούθε ξεκινά

σοφοί μου δάσκαλοι

μη μου αρνηθείτε τη φλόγα σας

εσείς σίγουρα το είδατε και το ποτάμι και την αρχή και το τέλος του, γι’ αυτό και τα δικά σας λόγια είναι τόσο βαλμένα το ένα δίπλα στο άλλο με τάξη κι αρμονία

γι’ αυτό σας λέω

δείξτε μου το δρόμο.

Ρητορική ένδεια, Βακχικόν 2013

Ειρήνη Παραδεισανού - [άτιτλο]

Μακραίναν τα φτερά στο μαύρο του ματιού σου

αγάπη μου.

Να το' ξερες.

Στα χέρια σου το κρύο δέρμα

του φύλλου που δεν έπεσε.

Φλέβα χυμός να στάξει στο χώμα

να δέσει το αχνό χνούδι στις άκριες των δαχτύλων

και τα πέπλα να χορεύουν γερτά

στον κοχλία του στέρνου σου.

Ψυχή μου.

Πόσο βύθισμα αντέχει ο πόνος;

Σφυρί σ' αμόνι γυάλινο η ανάσα σου

και τα πλεγμένα δίχτυα των χεριών σου

τυφλά κουτάβια αδέσποτα από μάνα

ψάχνουν στον κόρφο μου

μια νέα γη.

Να' ξερες μάτια μου

πόση βοή κυλά στα νερά του ύπνου που με γδύνει

νύχτα που με φυλάκισε στα δάχτυλα της πέτρας.

Έλα στο βύθισμα της άμμου

να χορέψουμε ξανά

μια τελευταία φορά

πριν κοιμηθούμε.

Στη φλέβα της πέτρας, Βακχικόν 2018

Ειρήνη Παραδεισανού - Γκιούλιβερ

Έχω μια τρύπα στη θέση του στόματος.

Μπαινοβγαίνουν μυρμήγκια με κεραίες από σκόνη.

Με κοιτούν με μάτια κόκκινα

μισόκλειστα γερτά στην ειρωνεία.

Εγώ ο Γκιούλιβερ στη χώρα των μικρών τεράτων

καρφωμένος με πασσάλους

στη λάσπη των λιωμένων ανθρώπων

που σάλεψαν κάποτε στη γλώσσα μου

περήφανοι περπάτησαν σε βήματα αητού

χορέψαν τη σιωπή τους στη ριπή του κύματος

ισιώσαν το αλάτι

κι εκεί που ολόρθοι στέκονταν

τους βρήκε η σφαίρα στο μεδούλι των οστών

κι άρχισαν να ζαρώνουν από μέσα

η ψίχα της σάρκας τους έγινε δέρμα

το μαύρο του ματιού τους πήρε να λιώνει

και κύματα τους σκέπασαν.

Κείτομαι πάνω στους λιωμένους ανθρώπους

καρφωμένος με πασσάλους στη γη τους

και φωνή δεν έχω να μιλήσω

τη γλώσσα μου κλέψαν τα χέρια τους

την πήραν μαζί τους στο χώμα

λίπασμα για τα μικρά τέρατα

τα βλέπω

σκαρφαλώνουν πάνω μου με λύσσα

και μου τρυπούν με ιαχές τα μάτια

« Ξύπνα,

βαρύ θανατικό την πόρτα σου χειμάζει

κι εσύ τη λάσπη προσκυνάς

αερικά της τάζεις.

Ξύπνα,

τα χέρια σου βαριά στενάξαν στους τριγμούς της

μια γη που δεν παντρεύεται

της Άρτας το γιοφύρι

που καρτερά να ' ρθει το φως

να πιει κρασί το αίμα

και να φιλιώσει

τον φονιά με του θανάτου τ' άστρο.»

Στη φλέβα της πέτρας, Βακχικόν 2018

Ειρήνη Παραδεισανού-Τέσσερα Ποιήματα

Τα μάτια του

όταν ο πόνος με μουδιάζει

τον σκέφτομαι

σαλεύει τα χέρια του στο τοίχωμα του πηγαδιού

με βία που χορεύει

του ζητώ να με πάρει μαζί του

κι αυτός με κοιτά με μάτια ορθάνοιχτα στο βουητό

μονάχα κοιτά

έτσι που θαρρώ πως γεννήθηκε μέσα μου αιώνες προτού γεννηθώ

(διορθώνω)

τα μάτια του

αυτά

γεννήθηκαν

μέσα μου

Τα ποιήματα βρίσκουν μονάχα τους φαροφύλακες

Τα ποιήματα γράφονται στη ρωγμή του μετώπου

ανθρώπων που γεννήθηκαν λειψοί, μα δεν το ξέραν

γιατί τους βρήκε η συμφορά στη μήτρα

και βάζαν τα χέρια ασπίδα

στον κύκλο που τους βάραινε το στέρνο.

Τα ποιήματα βρίσκουν μοναχά τους φαροφύλακες.

Στέκουν στα ραγισμένα δωμάτια

με τα δάχτυλα σκάφτουν τους τοίχους

τα πόδια καρφώνουν στη σχισμή του δαπέδου

και γίνονται ρίζες.

Οι μεταφορές δεν σε σώζουν απ' το ποίημα

Ο άνθρωπος ουρλιαχτό σε κρανίο ορθάνοιχτο στο χάος

μυρμήγκι που σαλεύει τις κεραίες του

μηρυκαστικό του φόβου παθιασμένο με τη βοή

κι ένα ποτάμι τον κυκλώνει

από χέρια που δεν αγάπησε αρκετά

τα δείχνει με τα φαγωμένα νύχια

το δέρμα του πόνου

το ασάλευτο κύμα

του κενού το ανέφελο μάτι.

(Οι μεταφορές δεν σε σώζουν απ’ το ποίημα.

Όσες κι αν σκαρφιστείς

όσα ποτάμια κι αν παλέψεις ν’ αντιστρέφεις)

Φραγή Να σωπάσω την τέφρα σας δορκάδες σας καλώ μέσα από δόντια φραγμένα να σφίξετε το δέρμα μου με τη λάμψη του πάγου αμνιακό υγρό μιας μήτρας που καθρέπτισε στη χούφτα μου τη λάσπη σε χέρι σφιγμένο στα μάτια μπροστά της παιδούλας που κάποτε υπήρξα.

Πηγή: Ειρήνη Παραδεισανού, Παιδικές παλάμες, Εκδόσεις Βακχικόν, Νοέμβριος 2021.

Ειρήνη Παραδεισανού-Αξιέραστοι ποιηταί

Αξιέραστοι ποιηταί

που μιλάτε για τα αστέρια και τη χλόη που φυτρώνει στα μάτια σας

δώστε μου λίγη από την προσοχή σας

δεν θα σας απασχολήσω πολύ

μονάχα να σας ρωτήσω θέλω

πώς γίνεται ο μονόχειρας να αγκαλιάσει

πώς γίνεται ο τυφλός να δει

πώς γίνεται

οι λέξεις μας

να μιλήσουν τη θάλασσα

καημένοι ποιητές

στον βυθό των λέξεων ο ψίθυρος του νεκρού παιδιού μας κλείνει το στόμα

Ειρήνη Παραδεισανού, Παιδικές παλάμες, εκδ. Βακχικόν, 2022.

Ειρήνη Παραδεισανού-Προσευχή

          Εγώ προτείνω να προσπαθήσουμε να είμαστε ευτυχείς,
          γλείφοντας
         Το φτωχό ανθρώπινο παϊδι

                Νικανόρ Πάρρα

Όλα σαλεύαν γύρω μου σαν ξένα
με τον αργό ρυθμό που’ χουν στα όνειρα οι στιγμές.
Άγγιζα το δέρμα μου να ξορκίσω τον πόνο.
Οι πόροι ανασαίναν δάκρυα.

Θεέ
Έριξες ποτέ το βλέμμα στα πλάσματα των χεριών σου;
Ή να πω
του διεστραμμένου νου σου;

Συγχώρα με Θεέ

Μιλάει ο πόνος
Αυτή η μέγγενη που σφίγγει τους κροτάφους
Μιλάει η ρυτίδα που σκάβει το μέτωπο κάθετα
Κι όλο βαθαίνει τη μέρα
Κι όλο ποθώ να τη σβήσω τη νύχτα
Με των ονείρων την παυσίπονη ένεση.

Θεέ
Το δέρμα των ανθρώπων είναι διάφανο τόσο
Όσο εσύ ποτέ δε θα νιώσεις
Βυθισμένος στην αχλύ της βεβαιότητας.

Κοιμήσου εν ειρήνη
Κι άσε για μας τη φρίκη του πολέμου.

Μονάχα όντα σακατεμένα από τη δίψα
Μπορούν να γευτούν του σκοταδιού τη φρίκη.

Κι αυτή η μοναξιά τους ανήκει.

Είναι ο σταυρός τους που ζήλεψες
Κι έστειλες τον γιο σου να τον κλέψει.

Τα γυάλινα μάτια των ψαριών, Βακχικόν 2016

Ειρήνη Παραδεισανού-Ακριβή μας Όλγα...

Μικρό κορίτσι θάμπωσε του σύγνεφου το ταίρι
Κι ήρθεν αητός και του 'δειξε τον δρόμο να πετάξει
Φτωχή Ακριβούλα, ζύγωσε
Δες της κλωστής το ντέφι
Άπλωσε τα χεράκια σου να τα νεκροφιλήσω
Βεντάλια τα κλαράκια σου ν' απλώσω στ' ακρογιάλι
Μιας θάλασσας που δε βαστώ
Μιας γης που δε βαραίνει
Μιας ουρανόδρομης κραυγή.
Στ' ονείρου μας τον μπέτη.


...........

( Δεν ξέρω πώς σε λένε, κοριτσάκι μου….

εγώ σε λέω Ακριβούλα …)

26/11/2021

Πηγή:http://artinews.gr/%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%AE-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%8C%CE%BB%CE%B3%CE%B1.html?fbclid=IwAR37mxHzPQsLTjNg9JonEQtzPfsuUvWD6YkzOi1EQk4Y3OBalvHxYBHFJQI

Ειρήνη Παραδεισανού-Ωδή στην αθωότητα

Όταν οι άνεμοι στοργικά αποθέταν
Την αφή της συμπόνιας στο δέρμα του
Έκλεινε τα μάτια το παιδί
Ακουμπισμένο στις βρώμικες πλάκες
Και απαλά παραδιδόταν στ’ όνειρο.

Κι έβλεπε πως τα πόδια των περαστικών
Ήτανε μέχρι πάνω καλυμμένα στάχτη
Και φωτιά ανάβανε τα ξωτικά στα σπλάχνα τους
Και τα μάτια τους στριφογύριζαν νευρικά
Και τα χείλη τους τρεμοπαίζαν άηχα
Και τα χέρια τους φλογισμένες λαμπάδες
Και τα μαλλιά τους φίδια με γλώσσες πύρινες.

Και τότε βγαίνανε τα ξωτικά μέσα απ’ την άσφαλτο
Και πάγωναν το χρόνο.

Και το παιδί ολόρθο τραγουδούσε.

Κρατήστε με μικρά μου ξωτικά
Απλώστε πάνω μου απάνεμα τα χέρια
Ανοίξτε την παλάμη
Να χτίσει τα φύλλα που πέφτουν απ’ τα μέλη μου.

Ελάτε μικρά μου ανάερα ονείρου όντα
Μιλήστε μου.
Πείτε για τη δροσιά του φύλλου την αυγή
Για τη σιγή της νύχτας
Σαν θεριεύει το ποτάμι
Πείτε για το νερό που ακάματο κυλάει
μέχρι τη ρίζα
ως το υφάδι του χρόνου που πάγωσε.

Ελάτε μικρά μου αθώα ξωτικά
Μονάχα εσείς νιώσατε όλο το βάθος.

Κι αν σας καλώ με πόνο
Είναι που βλέπω
Στα χτισμένα μάτια των ανθρώπων
Να σαλεύει η σαύρα του φόβου.
Και μια στάλα νερό δε βρίσκω
Να βυθίσω τα φλεγόμενα λόγια μου.
Μονάχα γκρεμούς και αλλόφρονα άτια.

 Τα γυάλινα μάτια των ψαριών, Βακχικόν 2016 

Ειρήνη Παραδεισανού-Αυτοαναφορικόν

Όταν μου δίνουν συμβουλές για τη γραφή μου

βλέπω πόσο μακριά στέκω απ΄ τους άλλους

που ξέρουν να πυκνώνουν το λόγο τους

να γράφουν χαμηλόφωνα

να είναι – τέλος πάντων – ποιητές

Θέλω να ουρλιάξω τότε στους καλούς μου καθοδηγητές

πως μάταια πασχίζουν.

Εγώ πάλι του κεφαλιού μου θα κάνω.

Κρίμα.

Γιατί θα το ‘θελα να υπηρετήσω την ποίηση.

Μα

το βρίσκω πιο επείγον

να σπάσω την πέτρα που μου βαραίνει το στήθος.

Δε βρίσκω τρόπο άλλο να πάρω ανάσα.

Στη Φλέβα της Πέτρας

Ειρήνη Παραδεισανού-ευθεία

Θαʼ ρθει καιρός που όλα θα φαντάζουν ίσια
Μια τέλεια ευθεία
Δίχως καμιά καμπή, χάσμα ή καμπύλη.
Η σκόνη θα σωρεύεται αθόρυβα πολύ στις εσοχές
Κι εσύ θα είσαι εκτός
Μόνιμα εκτός
Με τη λύπη
πνιγμένη απʼ το βρόχο της σιωπής της
να καθρεπτίζει στα θολά τα μάτια σου
την αρυτίδωτη όψη της.
Κοπέλα νωρίς που γέρασε εντός της
με μαλάματα ποικίλα
το πορσελάνινο δέρμα της χρίζει
κι είναι νωρίς για να το δει
κι είναι αργά για να το νιώσει.

Γιʼ αυτούς που αλώθηκαν
ο χρόνος αξία δεν έχει.
Το νωρίς το αργά
ποιος τʼ ορίζει;

Μια αργόσυρτη ευθεία ο καιρός
μια μονότονη, ολάσπρη ευθεία
κι ο ήλιος ανήλεος σκάφτει εσοχές
μοναχά για να χώνει τις μνήμες
να ζαρώνουν μονάχες , να γίνονται στάχτη.

Γιʼ αυτούς που αλώθηκαν
οι μνήμες αξία δεν έχουν.
Παρελθόν και παρόν όλα ίσια
μια μονότονη, αργόσυρτη ευθεία

Κι εσύ
καημένε
πώς το νόμισες πως ήσουνα εκτός;

Με χέρια τρύπια σκάφτεις τη θολή ματιά σου
και με μια τρύπια πια κρησάρα
κοσκινίζεις τους καιρούς τους χαλεπούς
που πια περάσαν.

Πώς την ευθεία να λυγίσεις;
Και το ίσιωμα πώς να χαλάσεις;

Πύλες ορθάνοιχτες χλευαστικά σε προκαλούν να τις ανοίξεις.
Καημένε
Μην τα ψάχνεις πια τα αντικλείδια
Αλίμονο
Αφήσαν πάνω τα κλειδιά

Πόρτες κλειστές πια δεν υπάρχουν
Όλα μια ευθεία
Κι οι πόρτες ορθάνοιχτες.

Ρητορική Ένδεια, 2013

Ειρήνη Παραδεισανού-Η δική μου έκθεση

«Για να διατηρούν τις βασικές τους αρχές, οι σύγχρονες δημοκρατίες βασίζονται στη δράση των ενεργών πολιτών» είναι το θέμα αφιερώματος στην ηλεκτρονική εφημερίδα του σχολείου σου. Σε ένα άρθρο 500-600 λέξεων να παρουσιάσεις τεκμηριωμένα τις θέσεις σου για το θέμα, εστιάζοντας:

α. στις ενέργειες με τις οποίες ο πολίτης κάνει πράξη τη δημοκρατία στην καθημερινότητά του, και

β. στις δράσεις με τις οποίες το σχολείο μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενεργών πολιτών με δημοκρατικό ήθος.

Προσοχή: στο άρθρο να μην αναγράψετε το ονοματεπώνυμό σας.

.............

α. Οι ενέργειες με τις οποίες ο πολίτης κάνει πράξη τη δημοκρατία στην καθημερινότητά του είναι :

1. Κλείνει τις οθόνες

2. Κλείνει τα αυτιά του στις διδαχές των ευφυών ηλιθίων

3. Ανοίγει τα μάτια της ψυχής του στη σιωπή των άλλων, στο γερτό τους βάδισμα, στην κυρτωμένη ράχη των ματιών τους, στα χέρια που χαϊδεύουν το κενό

4. Ανοίγει όλους τους πόρους του δέρματός του να αγκαλιάσει τον Λόγο τους , ακόμη κι αν αυτός είναι μικρός και λίγος , ή μάλλον ακριβώς επειδή το νιώθει πως αυτός είναι μικρός και λίγος

5. Μαθαίνει να μη βιάζεται, να ακούει την ανάσα του και μαζί της και την ανάσα των άλλων , αυτό το Μαζί

και

το πιο σημαντικό

7. Κάθε φορά που του έρχεται να ουρλιάξει από θυμό και απόγνωση για όσα βλέπει γύρω του

να στριμώχνονται δίχως τάξη ,χωρίς ειρμό, για την απάθεια που διαβάζει στα νεκρά βλέμματα ,

για την ηχηρή απουσία των πραγμάτων , κάθε φορά που το βλέμμα του πέφτει στις αλυσίδες ,

κάθε φορά που τον κλείνουν οι τοίχοι , κάθε φορά που τον ζαλίζει το βουητό αυτής της δίχως νόημα ζάλης που βαφτίσανε ζωή

αυτός

κάνει

μια

παύση

και

βυθίζει

το κορμί του

στη

θάλασσα

β. Η δράση με την οποία το σχολείο μπορεί να βοηθήσει είναι ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ.

Σας παρακαλώ όμως, καλοί μου βαθμολογητές, μην παρεξηγήσετε την πρότασή μου. Δεχτείτε την ειλικρίνεια των προθέσεών μου .

Η πρότασή μου ,λοιπόν, είναι η ακόλουθη .

Όλοι ανεξαιρέτως όσοι εμπλέκονται στη μαθησιακή διαδικασία ( δάσκαλοι, μαθητές, γονείς ), αλλά και όλοι όσοι σχεδιάζουν στα γραφεία την εκπαιδευτική διαδικασία ( αυτοί νομίζω το χρειάζονται επειγόντως ) οφείλουν για μία ολόκληρη εβδομάδα να μαθητεύσουν κοντά σε έναν σαλό.

Όσοι δε γνωρίζουν τι εστί σαλός , ας ανοίξουν και ένα λεξικό.

Δε βλάπτει λίγη έρευνα πού και πού.

Πηγή:http://wwwpareisakth.blogspot.com/search?updated-max=2019-09-11T06:38:00-07:00&max-results=7&start=63&by-date=false

Ειρήνη Παραδεισανού-Πενθέας

ὀργὰς πρέπει θεοὺς οὐχ ὁμοιοῦσθαι βροτοῖς.

πάλαι τάδε Ζεὺς οὑμὸς ἐπένευσεν πατήρ.

Βάκχαι, Ευριπίδης

Δεν ένιωθε ο Πενθέας

πόσο βάρος σήκωνε το όνομα

που του δώσαν οι Μοίρες

Νεκρός απ’ το χέρι της μάνας του

αντίκριζε το σώμα του μισό

Και

- Αφύσικο, το ξέρω

μα δεν υπήρχε τίποτε το φυσικό

στο θάνατό του –

άκουγε την Αγαύη να μονολογεί:

« Μοιάζει ο θυμός σου ,Θεέ, θυμός ανθρώπου.»

Και ούρλιαζε το ακρωτηριασμένο σώμα

« Μην προσκυνάς μάνα την οργή του Θεού».

- Αφύσικο ,το ξέρω

να μιλά το σώμα και το κεφάλι να στάζει αίμα

στα χέρια της φόνισσας-

Μα τι το φυσικό έχουν οι πράξεις των Θεών;

Τα πέρασα τα όρια. Το ξέρω.

Μα νιώστε με.

Είδα στα μάτια της Αγαύης

να σαλεύει η σαύρα του πόνου

και πια δεν μπορώ να φοβηθώ

έναν Θεό

που ανίσχυρος στενάζει

« Δε φταίω.. Αυτά ο Δίας όρισε από παλιά».

Επιλέγω λοιπόν

ν ’ ακούσω το άψυχο κορμί του Πενθέα.

( Τα γυάλινα μάτια των ψαριών, Βακχικόν 2016

Ειρήνη Παραδεισανού-γυναίκες

Υπάρχουν αυτές οι γυναίκες

που στέκουν θεές του έρωτα

που δε δίνεται παρά μονάχα στ΄ όνειρο.

Κρατούν μέσα απ' το δέρμα τον πόνο μόνο δικό τους.

Δεν τον χαρίζουν εύκολα.

Τον θέλουν να τις τρώει από μέσα

να γίνεται φωτιά που χαράσσει τα σπλάχνα

κλάμα που δεν καταδέχτηκε να ξεσπάσει.

Αγέρωχες και μόνες

ανέγγιχτες απ' τα χνώτα των άλλων

λαμπάδες που καίγονται

μονάχα από μέσα.

Ειρήνη Παραδεισανού-[άτιτλο]

 Πιο πολύ από τους φανερούς 

τρέμω τους υπόγειους

αυτούς που κοιμούνται με δυο μάτια.

Το’ να στυλώνουν στο γκρεμνό

το άλλο στην πεδιάδα

κι αχολαλούν στο διάβα τους κοιτάμενα ψοφίμια

μα σαν κοιτούν βλέπεις φαρδιά να προσκυνάνε κρύπτες

κι απλώνουνε το χέρι τους

να ελεήσουν σένα

που’ σαι γυμνός κι ανέστιος

σε χώματα ανθισμένα

ένας Χριστούλης μοναχός στης παγωνιάς τη φάτνη

με σπίρτα π’ άναψαν κραυγές

παλεύεις ν’ ανασάνεις

και δεν το βλέπεις ακριβέ

πως σ’ έχουνε καρφώσει

σ’ έναν αιμάτινο σταυρό

μέσα στα δυο σου μάτια.

Αντλήθηκε από το προφίλ της ποιήτριας στο fb

Ειρήνη Παραδεισανού- Δύο ποιήματα

 ΣΤΗ ΦΛΕΒΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ

Έπεφτε κίτρινη βροχή απ΄ τα γιγάντια μάτια

σίδερα σπαρμένα στο χώμα.

Η μάνα έστρεφε το λαιμό

φέγγος βαθύ

μια τρύπα ολάσπρη από καπνό και ανάσες.

Τα χέρια της ψαχουλευτά στο σώμα του ψαριού

στη θάλασσα που ντύθηκε τη σκουριά του αίματος

και ήπιε ως το τέλος τη μιλιά της.

Στο βάθος τα δάχτυλα χάνονταν στο φως.

Φλόγες ντυμένες του Ιώβ την προβιά

δέντρα γυμνά από χυμούς

ριζώναν ισχνά

μες στη φλέβα της πέτρας.

***

ΑΠΟΛΟΓΟΣ

Θα ‘ρθει καιρός που τα παιδιά

θα στρέφουνε τις κόγχες των ματιών τους στον πατέρα

κι εκείνος θα γέρνει ολοένα προς το χώμα

μέχρι να γίνει κουκκίδα άμμου

σε πέτρινη θάλασσα.

τα πόδια θα συστρέφονται στ΄ άλικο χώμα

τ’ αλάτι θα στομώνει τα μάτια

θα παίρνει με βία τις κραυγές τους

θα τις απλώνει στο στήθος

βρεγμένο ρούχο

να στεγνώσουν.

*Από τη συλλογή “Στη φλέβα της πέτρας”, εκδόσεις Βακχικόν, 2018.

Share this: