Όταν μου δίνουν συμβουλές για τη γραφή μου
βλέπω πόσο μακριά στέκω απ΄ τους άλλους
που ξέρουν να πυκνώνουν το λόγο τους
να γράφουν χαμηλόφωνα
να είναι – τέλος πάντων – ποιητές
Θέλω να ουρλιάξω τότε στους καλούς μου καθοδηγητές
πως μάταια πασχίζουν.
Εγώ πάλι του κεφαλιού μου θα κάνω.
Κρίμα.
Γιατί θα το ‘θελα να υπηρετήσω την ποίηση.
Μα
το βρίσκω πιο επείγον
να σπάσω την πέτρα που μου βαραίνει το στήθος.
Δε βρίσκω τρόπο άλλο να πάρω ανάσα.
Στη Φλέβα της Πέτρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου