Χρήστος Ντάλιας - Ποιήματα

          ΕΙΠΕΣ

Ξημερωνόντας η ατμόσφαιρα

ήταν γεμάτη βρώμικο φως-

"Τίποτα πια δε ξεθεμελιώνεται,

ν' ανασάνει ο τόπος " - είπες.

"Τίποτα "-

"Θα εφοδιαστούμε με σιτάρι και

θα μας φαν οι κότες ", είπες.

"Ναι"

"Θα καταστραφούμε", είπες.

"Ναι".

*

ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, 1

Όλα σαν παραμύθι- Και το αργό,

παγερό λεωφορείο,

και ο ήλιος αδύναμος.

Και οι ίσιοι δρόμοι καθώς

συνένλιναν ελαφρά

προς την καρδιά

του παρατηρητηρίου της πόλης.

Η πόλη- σημειώνεται επισήμως-

πέθανε. Ώρες ώρες είναι

καρφιτσωμένη στο άκρο αριστερά

της κόλλας του μέλλοντος.

*

ΟΤΑΝ ΔΙΑΒΗΚΑΜΕ

Όταν διαβηκαμε τον ουρανό

Μελετήσαμε τα άστρα

Όταν διαβηκαμε το φεγγάρι

η σκοτεινιά ήταν

απερίγραπτη.

*

ΣΠΟΥΔΗ, 5

Οδοιπορικό πάντα

με το βλέμμα σκληρό

στη θάλασσα.

Βαθύδινη

θάλασσα με τομή.

Πάνω στην τομή το

οδοιπορικό.

Μην πλησιάζεις

το δέντρο της θάλασσας.

(ΧΡΉΣΤΟΣ ΝΤΑΛΙΑΣ, Παραπληρωματικά, Εκδ. ΝΕΑΣ ΠΟΡΕΙΑΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ 1990)

Απ' το προφίλ της Ελευθερίας Θάνογλου

Χρήστος Ντάλιας - Κάποιες ξαστεριές

Όταν με ρώτησες «γιατί τόσο σκοτεινός

ο κήπος;», έλπιζα να βρεις κάποτε

τη φωτεινή μουσική της αγάπης μου.

Και κάθε χρόνο με ξαναρωτούσες, ώσπου

βαρέθηκες. Ήταν φανερό ότι βαρέθηκες

κι ότι δεν είχα πια χαμόγελο αγωνίας

για σένα.

Τώρα μας κοροϊδεύει ο χειμώνας

και μερικές ξαστεριές.

Τα επόμενα (1986)

Χρήστος Ντάλιας - Δάσος, 1 (XVII)

Τα παιδιά σχεδιάζουν όπου βρουν

στέγες γυρτές και ό,τι άλλο.

Δεν τους νοιάζει,

παίζουν απλά

τα δικά τους.

Αντιστρέφουν το σχήμα.

Στον ύπνο τους

βάζουν τις πρώτες σκιές

στο κορύφωμα της τρέλας τους.

Δίχως λόγο κανένα,

όπως γελούν

έτσι και βάζουν τα κλάματα.

 

Από τη συλλογή Δάσος, 1 (1981)

Χρήστος Ντάλιας -Εξόφληση

Τουλάχιστον η φύση είναι γενναιόδωρη.

Τουλάχιστον πιστεύει, αυτή,

στα λόγια σου, κι ανθίζει.

Τουλάχιστον αυτή,

μέσα απ’ τις μπιγκόνιες, τις ανεμώνες

ξοφλά τα κληροδοτήματα

με τις περιστασιακές γλάστρες

της ταράτσας μου.

 

Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986)

Χρήστος Ντάλιας -Λόφος

Καθίστε μέρες να μου ιστορήσετε το

παρελθόν σας.

Να μου ιστορήσετε το παρελθόν μου.

Τη ζωή μου τόσο μικρή τόσο αδύναμη,

στη θέση της καλά στηριγμένη,

να ακούει βλέπω καθισμένη στα γόνατά μου.

Κι η καρδιά μου στη θέση της.

Ένας λόφος που δεν τελειώνει.

 

Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986)

Χρήστος Ντάλιας - Ψυχοσάββατο

Μέρα τεφρή

και βρέχει.

Αδίστακτο στο προσκλητήριο των νεκρών

το μέγα πλήθος.

Οι μνήμες ολοζώντανες

καημός και θρήνος.

Μια προσευχή,

μια επίκληση.

Τα κυπαρίσσια ασάλευτα

τρυπούν τον ουρανό.

 

Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

(Αναδημοσίευση απ' την διαδικτυακή ανθολογία: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ο αιώνα και έως σήμερα της Βίκυς Παπαπροδρόμου. 

Ηλεκτρονικός σύνδεσμος: 

https://thepoetsiloved.wordpress.com/2017/09/12/christos-dalias-psychosavvato-%CF%87%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%BF/).