Σαν φουσκοθαλασσιά σηκώνει κάθε τόσο ο Καιρός
μπουλούκια τους ανθρώπους απ’ τον τόπο τους
με μπόγους, μωρά στην αγκαλιά
και την καρδιά ξεριζωμένη.
Πόλεμοι, λάβες ηφαιστείων, αποικισμοί,
λοιμοί, μεταναστεύσεις
μια ταραχή αέναη συνέχει
στο Αιγαίο τη ζωή
από τη ρίζα της.
Μυρίπνοα νησιά σπαρμένα στο Αρχιπέλαγος
στου άσωτου νερού το δρόμο.
Για Σίκονο, Ανάφη, Αμοργό, Gutenberg 2017.
Η πιο ωραία μας στιγμή δεν είναι όταν
έμπνευση γοργόφτερη έρχεσαι κοντά μου
αλλά όταν μέρα νύχτα με παιδεύεις
και σιγά σιγά μου παραδίνεσαι
στο δρόμο και στο σπίτι, στη δουλειά μου
με κοιτάς ολότελα
κι ας μένεις χρόνια κάποτε
ποίημα
ημίεργο στα χαρτιά μου.
Ποιητών και Αγίων Πάντων, Μεταίχμιο 2013.
I
Τηλεφωνεί συχνά από το
Σίδνεϊ.
Στέλνει φωτογραφίες.
Όταν πέθανε η νύφη της,
γυναίκα του αδερφού της
που σκοτώθηκε στα δίσεχτα τα
χρόνια,
λίγο πριν το ξόδι χτύπησε το
τηλέφωνο.
Της είπαν είμαστε καλά προσώρας να το κρύψουν.
Η Όλγα λέει.
Μιλώ μαζί της στο μυαλό μου
τόσα χρόνια.
Απόψε μου είπε πως θα φύγει.
Στην ώρα από μακριά από το
Σίδνεϋ
αποχαιρέτησε πικρά.
II
Παντρεύτηκε από φωτογραφία
λίγο μετά την Κατοχή.
Σαράντα μέρες στο κατάφορτο
απ΄ τα νιάτα τους
καράβι Ελληνίς,
προτού δει αν αγαπηθεί μ΄
αυτόν που πάει να ζήσει,
προτού ακόμα δει τη νέα γη,
φύτρωσε τρυφερό σπαράγγι μέσα
της η ελπίδα
να γυρίσει.
Γύρισε του χωριού τα χώματα
μετά πενήντα χρόνια.
Βρήκε χαλάσματα, φαντάσματα.
Οι συγγενείς απόλιγοι, χέρσα
χωράφια.
Οβριές στους όχτους και
σπαράγγια,
ανθισμένες καυκαλήθρες,
μαργαρίτες, παπαρούνες,
η γη μονάχα
αρχές Απρίλη έστρωσε πάλι
ωραίο χαλί.
Η πατρίδα που τις πέταξε στις ερημιές του κόσμου
να καρπίσουν
τώρα ευημερεί.
Καφετέριες, σούπερ μάρκετ,
διαμερίσματα.
Σόγια διαλυμένα.
Σκόρπισε το σμάρι του μυαλού της.
Η σπαραγγιά που πέταγε στο
Σίδνεϊ όλο βλαστάρια νέα
ξεράθηκε απ΄ τη ρίζα.
III
Μακάριος σκέφτομαι απ’ το
χωριό ένας
ονόματι Αναστάσης.
Να φύγεις
του ’πε ο πατέρας του, να βρεις ψωμί να
ζήσεις.
Στην Αυστραλία θα πας.
Η Γερμανία είναι κοντά κι αν δε βαστάξεις θα γυρίσεις.
Έφυγε είκοσι χρονών.
Μετά από χρόνια έστειλε
χαιρετίσματα στη μάννα του.
Είμαι καλά, έχω δουλειά. Πήρα
γυναίκα ξένη.
Ξένα μιλούν και τα παιδιά.
Να μη με περιμένεις.
Με αυτά τα χαιρετίσματα
η μάννα του πορεύτηκε ως τον
τάφο.
Και ο Αναστάσης
πορεύτηκε στα ξένα
καλύτερα από τη θεία τη
Μαριγώ,
που άφησε άγρια σπαραγγιά
μες στην καρδιά της να
φυτρώσει.
IV
Όλο μπόι πετά το τρυφερό
σπαράγγι
όλο διακλαδώνεται.
Κι όποιος δεν ξέρει
τί αγκάθι γίνεται όταν
ξεραθεί
το τρυφερό σπαράγγι.
*
Στον Γιώργο Μαρκόπουλο
Δεν θέλω να καταλαβαίνουν την ποίηση
μόνο οι ειδικοί.
Δεν πιστεύουν στον θεό
μονάχα οι θεολόγοι.
Ποιητών και αγίων πάντων
Ι
Με θαυμασμό περιεργάστηκα
του υπερρεαλισμού το άλογον.
Όμως εγώ
επέπρωτο να πορευτώ
με γαϊδουράκι.
ΙΙ
Τυπογραφείο Kείμενα, οδός Μαυρομιχάλη.
Ο Φίλιππος ο Βλάχος μας κοινωνούσε το μεράκι του.
Τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη,
τον Γκανά,τη Δημουλά,τον Κακναβάτο.
Στο πανεπιστήμιο αποδελτιώναμε πυρετωδώς
μετά το Νόμπελ
τον Ελύτη.
Μπορεί και τούτο ναʼφταιξε
και βιαστικά προσπέρασα
νερατζοκόριτσα
νησιά
ηλιοποσίες.
ΙΙΙ
Μέσα στο τρόλεϊ
ο Μιχάλης Κατσαρός
ίδιος ο μάντις Τειρεσίας.
Ήσυχος και σκοτεινός
προτού εκφέρει προφητεία.
ΙV
Στη Φωκίωνος ο Μίλτος Σαχτούρης
με το μαύρο του παλτό και το καπέλο
χιόνι καυτό στα μάγουλα και άσπρο
και στο λαιμό το κόκκινο κασκόλ.
Έμπαινε και έβαφε ασπρόμαυρο
ολοκόκκινο μεμιάς
το καφενείο.
Ανέβαινα τη Φωκίωνος να δω γυμνά
τα δέντρα το χειμώνα
να δω τον ποιητή.
V
Ο έρωτάς της ο πικρός φυλλορροούσε.
Απελπισμένα ραβασάκια, γράμματα ερωτικά,
δεν το τολμούσε,
του έστελνε μονάχα ποιήματα του Σαχτούρη
σκοτεινά κορίτσια,
πνιγμένα, παγωμένα,
αναποδογυρισμένο κορίτσι η Πορτοκαλιά,
πικρός χειμώνας
o έρωτας
γέμισε το συρτάρι του
τι να πει κι εκείνος
στα δεκαεννιά ;
VI
Αργότερα όταν περάσαν όλα
κι έμεινε στο στήθος μια ραγισματιά
τι έπιασε και τουʼστελνε της είπε
κείνα τα κακορίζικα κορίτσια του Σαχτούρη·
χάθηκαν τα δελφινοκόριτσα
και τα νερατζοκόριτσα;
Τραγουδισμένα και ταξιδεμένα
μπορεί και να ανοίγανε το δρόμο τους ξανά.
Το πήρε πια απόφαση.
Προπάντων δεν ταιριάζανε
και στα ποιητικά.
VII
Εταιρεία Σπουδών, Σίνα 46.
Mε συνδρομή τα μέλη, λάθρα οι φοιτητές
Oι εκδηλώσεις τότε είχαν αξία.
Ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί.
O Ι.Θ.Κακριδής
στην τιμητική των ογδοηκοστών του γενεθλίων
μίλησε με σοφία για τη Σαπφώ.
Άνθρωποι του δημοτικού θα τον καταλαβαίναν.
VIII
Στην Παπαρηγοπούλου σε Μπαμπινιώτη και Σκιαδά
δεν έπεφτε καρφίτσα.
Σα να μην έφτανε η Φιλοσοφική με τα ξενόγλωσσα
θεωρίης ένεκεν
κατέφθαναν γαμπροί
από το Μαθηματικό και το Χημείο.
Εδώ και το λεγόμενο πολιτικό καμάκι,
η συνέλευση με τους αγορητές
Φύσσας, Πάλλας, ο αντεπιστέλλων Καρακάσογλου,
η Γιάννα
η Νέλλη
η Αιμιλία.
Τι νάʼγιναν οι λογομάχοι των αμφιθεάτρων;
IX
Aλλά τί θέλει και γυρίζει σε αμφιθέατρα,
Μαυρομιχάλη, Σόλωνος, Φωκίωνος, Πατησίων;
Θέλει να νιώσει πάλι μεσοστρατίς των στίχων τη συγκίνηση;
Το σκίρτημα στο αγκάλιασμα;
Του ξενυχτιού την έξαψη
και τη μεταρσίωση που ένιωθε τότε στις συναυλίες;
Mα το μυαλό που ήταν τότε δοσμένο στις αποχρώσεις των ιδεών,
στην ένταση του έρωτα
και τις λεπτές της τέχνης συγκινήσεις
βαρύνθηκε με τον καιρό σκοτούρες καθημερινές,
σκέψεις πεζές, ανάγκες.
Aς το πάρει απόφαση, τούτοι οι δρόμοι αλλάξανε
ως και η Πανεπιστημίου με τα αγλαά της κτίρια
κατάντησε μια ανοιχτωσιά
που απλώνει την πραμάτεια του φτηνό έχγρωμο παζάρι.
Ας πούμε τέλος εποχής.
Τούτοι οι δρόμοι αλλάξανε
Ιπποκράτους, Σόλωνος, Φωκίωνος,Πατησίων.
Ποιητών και Αγίων Πάντων
Αναδημοσίευση από: https://www.poiein.gr/2012/12/24/aethoa-anaonidhiyeio-adhith-9-aiyeaioa-dhiethiaoa-aea-oi-dhieaei/
Από τη συλλογή Για Σίκινο, Ανάφη, Αμοργό, εκδ. Gutenberg, 2017. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση Γιώτα Αργυροπούλου, Ποιήματα και Πεζά 1998-2018, εκδ. Μελάνι, 2023.
Διηγήματα έστω
Αγάλματα αγιασμένα στους βυθούς
και στην πρωινή πάχνη του κάμπου
ορθώνονται περίοπτα στα μουσεία.
Μα εδώ στην ενδοχώρια Νάξο
οι Κούροι του Απόλλωνα και των Μελάνων
λίγο πιο απόμερα της Ποταμιάς η Κόρη
μονάζουν στην ποδιά της γης.
Αρχαϊκά αγάλματα ημίεργα
δεν έκαναν ποτέ τη διαδρομή
από το λατομείο ως το λιμάνι
αναγερτά στο χώμα αιώνες
θανάτους αφουγκράζονται
κάθε άνοιξη αγερμούς.
Πηγή: Για Σίκινο, Ανάφη, Αμοργό, Εκδόσεις Gutenberg 2017 και στη συγκεντρωτική έκδοση: Ποιήματα και Πεζά, Μελάνι 2023.
Εταιρεία
Σπουδών, Σίνα 46.
Mε συνδρομή
τα μέλη, λάθρα οι φοιτητές.
Oι εκδηλώσεις
τότε είχαν αξία.
Ποιητές,
κριτικοί και πεζογράφοι.
O Ι.Θ. Κακριδής
στην
τιμητική των ογδοηκοστών του γενεθλίων
μίλησε για
τη Σαπφώ.
Άνθρωποι του
δημοτικού θα τον καταλαβαίναν.
Στην αποσκιαδερή τη μέσα Μάνη
εκεί που θάλλουν μόνο οι πέτρες και τα βότανα
εφύτρωσε η ζωή της
σκληρή όσο η πέτρα
πικρή σαν άγριο βότανο.
Απ' το χωριό της έφευγε αξημέρωτα στα άνυδρα βουνά
στο χνούδι των βοσκότοπων.
Το σούρουπο τα παιδιά ξεχνιόντουσαν στο καλντερίμι παίζοντας
κι άκουγαν στο πλακόστρωτο τα πέταλα του αλόγου της.
Καβάλα στη φοράδα της, σκοτάδι τυλιγμένη,
ολημερίς φρυγμένη στην ερημιά
μαλάκωνε, τα μάλωνε.
Νύχτωσε, πάτε σπίτια σας.
Δέος μαζί και σα συχώρεση απλωνόταν στο σκοτάδι
όταν περνούσε η φόνισσα.
Λίγο μετά τον πόλεμο στάθηκε μπροστά στους δικαστές στ' Ανάπλι
μ' ένα μωρό της αγκαλιάς στον κόρφο της ατάιστο.
Έκλαιγε και δε μώρωχνε.
Οι δικαστές και το παιδί λυπήθηκαν
και τόπο ούτε σπιθαμή στη φυλακή δεν είχαν να τη βάλουν.
Στον τόπο της που γύρισε σαν εξορία να πήγε
και κείνο το μικρό κορίτσι της
το εφίλησε κρυφά και κοιμισμένο.
Και όσο έδενε κορμί εκείνη έδερνε ο νους της
ώσπου ένα βράδυ στο σκοτάδι έμπιστο στόμα τής μαρτύρησε
στις ερημιές, στα ξώσπιτα
η κόρη, ο παπάς.
Άφησε τη φοράδα της δεμένη στο κατώι.
Πριν από τους ψάλτες μπήκε στην εκκλησιά.
Υψώθηκε μπροστά του θεία δίκη.
Δεν ήρθα για συχώρεση του λέει και μεταλαβιά.
Του 'δειξε τα χέρια της. Το παλιό σημάδι.
Άφησα απλήρωτο το φόνο του πατέρα μου.
Θα 'χουν αδειάσει τώρα τα κελιά.
Ο παπάς θυσίασε τον πρωτογιό και τον μονογενή του
και έκανε την κόρη της φόνισσας
νύφη του και παιδί του.
Δευτέρα του Πάσχα του '67 στις χαρές της κόρης της
έμεινε η φοράδα της ολημερίς δεμένη.
Η ίδια μες στον κόσμο συνταίριαξε τα λόγια της
για τελευταία φορά.
Ακόμα μέχρι σήμερα από την επομένη
ρομφαία πάνω στη φοράδα της
σκοτάδι τυλιγμένη,
χάραμα φεύγει
σούρουπο γυρνά.
Στο καλντερίμι μαλακώνει.
Στους πέντε ανέμους σκορπισμένα
άλλα στη μάνα τους κοντά,
ακόμα εκείνη τα μαλώνει
μες στα σκοτάδια
και περνά.
Το χώμα νοτισμένο
γύρω μικρές πατημασιές
— αγρίμια κι αγριμάκια μου
γεράκια και τρυγόνια που πετάτε.
Κρυμμένο μες στα βάτα
αναβλύζει το νερό με φυσαλίδες
ανασηκώνει τα χαλίκια.
Μαθαίνω το νερό
νεράκι.
Νερό στον ουρανίσκο μου
λαλιά νερού στα σπλάχνα.
Πηγή: «Νέρα Απαρηγόρητα» στο: Γιώτα Αργυροπούλου, Ποιήματα και Πεζά, Αθήνα: Μελάνι 2023.
