Γιώτα Αργυροπούλου - Στη μέσα Μάνη

Στην αποσκιαδερή τη μέσα Μάνη
εκεί που θάλλουν μόνο οι πέτρες και τα βότανα
εφύτρωσε η ζωή της
σκληρή όσο η πέτρα
πικρή σαν άγριο βότανο.

Απ' το χωριό της έφευγε αξημέρωτα στα άνυδρα βουνά
στο χνούδι των βοσκότοπων.
Το σούρουπο τα παιδιά ξεχνιόντουσαν στο καλντερίμι παίζοντας
κι άκουγαν στο πλακόστρωτο τα πέταλα του αλόγου της.
Καβάλα στη φοράδα της, σκοτάδι τυλιγμένη,
ολημερίς φρυγμένη στην ερημιά
μαλάκωνε, τα μάλωνε.
Νύχτωσε, πάτε σπίτια σας.
Δέος μαζί και σα συχώρεση απλωνόταν στο σκοτάδι
όταν περνούσε η φόνισσα.

Λίγο μετά τον πόλεμο στάθηκε μπροστά στους δικαστές στ' Ανάπλι
μ' ένα μωρό της αγκαλιάς στον κόρφο της ατάιστο.
Έκλαιγε και δε μώρωχνε.
Οι δικαστές και το παιδί λυπήθηκαν
και τόπο ούτε σπιθαμή στη φυλακή δεν είχαν να τη βάλουν.

Στον τόπο της που γύρισε σαν εξορία να πήγε
και κείνο το μικρό κορίτσι της
το εφίλησε κρυφά και κοιμισμένο.
Και όσο έδενε κορμί εκείνη έδερνε ο νους της
ώσπου ένα βράδυ στο σκοτάδι έμπιστο στόμα τής μαρτύρησε
στις ερημιές, στα ξώσπιτα
η κόρη, ο παπάς.

Άφησε τη φοράδα της δεμένη στο κατώι.
Πριν από τους ψάλτες μπήκε στην εκκλησιά.
Υψώθηκε μπροστά του θεία δίκη.
Δεν ήρθα για συχώρεση του λέει και μεταλαβιά.
Του 'δειξε τα χέρια της. Το παλιό σημάδι.
Άφησα απλήρωτο το φόνο του πατέρα μου.
Θα 'χουν αδειάσει τώρα τα κελιά.

Ο παπάς θυσίασε τον πρωτογιό και τον μονογενή του
και έκανε την κόρη της φόνισσας
νύφη του και παιδί του.

Δευτέρα του Πάσχα του '67 στις χαρές της κόρης της
έμεινε η φοράδα της ολημερίς δεμένη.
Η ίδια μες στον κόσμο συνταίριαξε τα λόγια της
για τελευταία φορά.
Ακόμα μέχρι σήμερα από την επομένη
ρομφαία πάνω στη φοράδα της
σκοτάδι τυλιγμένη,
χάραμα φεύγει
σούρουπο γυρνά.

Στο καλντερίμι μαλακώνει.
Στους πέντε ανέμους σκορπισμένα
άλλα στη μάνα τους κοντά,

ακόμα εκείνη τα μαλώνει
μες στα σκοτάδια
και περνά.

Πηγή:  Διηγήματα (2010)