Μικροί πιστεύαμε πως οι νύχτες έρχονταν
με το φως της λάμπας του δρόμου
την ώρα που ο θείος Ιάσων, έβγαζε το ξύλινο πόδι του
για να περπατήσει ακέραιος μέσα σε παρήγορα όνειρα.
Άλλοτε πάλι λέγαμε, πως τις έφερνε μία γυναίκα
όταν έβγαινε στολισμένη στην πόρτα της
για να περιμένει μαζί με τ’ αστέρια
όσους απόντες την είχαν ξεχάσει.
Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να πιστεύουμε
πως τις νύχτες τις άφηνε στο περβάζι μας
κάποιος δειλός ερωτευμένος
μαζί με ένα μήνυμα από τον Παράδεισο
και δυο τρεις μαργαρίτες.
Τώρα επιτέλους μάθαμε πως οι νύχτες έρχονται μόνες τους
ως αναπόφευκτο μαύρο
και πως όλα όσα πιστεύαμε κάποτε για τη νύχτα
δεν ήταν παρά μικρές συνωμοσίες της μέρας
όσο εμείς λείπαμε σε ολοήμερες εκστρατείες
παίζοντας στις αλάνες της γειτονιάς .
Περιοδικό Τρικαλινά 1992
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου