Μαρία Λαϊνά - Πρόθυρα

Την ίδια ώρα: μια σειρά μικρές τριανταφυλλιές
γλιστρούν ανήσυχα στις άσπρες σάλες του μυαλού σου.
Εξάλλου: χρώματα
ξεφλουδισμένα από μέσα συμβολίζοντας τίποτα.
Όλο και πιο βαθύς ανατινάζεται
μέσα στη γοερή ανάπτυξη του αδιάκοπου.
Θέλεις να θυμηθείς μια λέξη
θέλεις να θυμηθείς να θυμηθείς.

Μπορεί ο θάνατος να είναι ένα μήλο

ένα μικρό ανούσιο κλάμα

ένα παγόνι μέσα στο δωμάτιο.

Όμως όχι αυτός ο θάνατος όχι αυτός.

Δεν κέρδισα τίποτα καθώς ερωτεύομαι

μια μουσική μόνο που αμέσως μετά από σένα

έβγαινε απ’ το δωμάτιο.

Το φως δεν άναβε.

Το περίεργο είναι πως αυτό το σώμα

ξεκίνησε με μια απαράμιλλη σιγουριά

και τώρα υποχωρεί συνεχώς σε μια εξαντλητική άγνοια.

Με τον ίδιο τρόπο στο βυθό ενός νερού

μπορεί να τύχει ένα άγνωστο σχήμα με ξεχασμένα μάτια.

Εδώ η ακινησία δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει

αλλά ενώ συμβαίνει το σώμα γοητεύεται.

Πηγή: Μαρία Λαϊνα, ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991, και στον συγκεντρωτικό τόμο: ΜΑΡΙΑ ΛΑΪΝΑ, ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ, Ποιήματα 1970 – 2012, εκδόσεις Πατάκη 2015.