Και ποιον δε θα μάγευε!..
Τα γεμάτα χείλη μισάνοιχτα
τα βουερά φωτισμένα της μάτια
το πρόσωπο πάνω στο χώμα
ώστε κανένας άλλος να μην μπορεί να μπει.
Ας πεθάνει λοιπόν, ας πεθάνει
ας της λύσει απ’ τους ώμους τη σάρκα ο έρωτας
να ξαπλώσω επιτέλους πάνω στ’ άσπρα της κόκαλα!..
Ρόδινος Φόβος, 2002.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου