Χλόη Κουτσουμπέλη-Το φεγγάρι

Το ήξερα πως ήταν από τυρί. Μαλακό τυρί με τρύπες.

Βέβαια εγώ δεν ήμουν ποντίκι, αλλά όπως έλεγε η μητέρα,

φανατική τυροφάγος, έτσι σιγά σιγά θα ροκάνιζα όλο το

παρελθόν μου. Το πείραμα ήταν το εξής. Έπαιρναν μία

παιδική φωτογραφία για παράδειγμα μ΄ εμένα στην

αγκαλιά του μπαμπά μου και την τοποθετούσαν με

photoshop πάνω στο φεγγάρι, στη συνέχεια σου την

έδειχναν κι εσύ υπέθετες πρώτον ότι είχες έναν μπαμπά

που δεν φοβόταν τη σωματική επαφή, δεύτερον ότι είχες

έναν μπαμπά και τρίτον ότι εσύ με τον μπαμπά σου

αγκαλιά είχατε βρεθεί κάποτε στο φεγγάρι. Εγώ όπως

πάντα ανταποκρίθηκα θετικά στο πείραμα των ψυχολόγων,

ίσως γιατί είμαι ένα μαλακό τυρί με τρύπες από τότε που

μας εγκατέλειψε η μητέρα. Η μνήμη, όπως και το τυρί,

αλλοιώνεται εύκολα, λένε οι ψυχολόγοι. Μπορείς να

παραποιήσεις τις αναμνήσεις, να ξαναγράψεις από την

αρχή τον ουρανό. Έτσι θυμήθηκα με κάθε λεπτομέρεια.

Εμένα και τον μπαμπά μου στο φεγγάρι. Αγκαλιά.

Ο μπαμπάς μου μύριζε στρατιωτική στολή. Βουλιάζαμε

συνέχεια και το σεληνιακό έδαφος μας απορροφούσε.

Τα δυο μας σώματά μας αγκαλιά σχημάτιζαν ένα ολοστρόγγυλο

φεγγάρι. Είπαμε να παραποιήσεις τις αναμνήσεις,

είπε ο ψυχολόγος, όχι όμως και τόσο πολύ.

Εσύ προσποιείσαι αγάπη

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ,  Πόλις, Αθήνα Οκτώβριος 2018, σ. 27.