Μέσα στην νύχτα περπατάς
μόνος και ξεχασμένος
έχεις τα μάτια χαμηλά
η σκέψη σου είναι ψηλά
μοιάζεις σαν λαβωμένος
Μικρέ διαβάτη που έκανες
την νύχτα σου ημέρα
βγάλε την θλίψη απ’ την καρδιά
πάρε του ήλιου την θωριά
για να τα βγάλεις πέρα
Γιάννης Πουλόπουλος, Τετράδιο 1971
Λυσσομανάει ο αγέρας τα φύλλα πέφτουν
παντού συντρίμμια ρημώσαν τη γη
και τα πουλιά ακόμη δε στέκουν
στην ερημιά αυτή τη σκληρή
Πως να ξεχάσει κανείς την αυγή
μέσα απ’ το χιόνι προβάλει ένα χέρι
ένα γερμένο κεφάλι πιο κει
φιλούσε τη γη
Φριχτή θυμάμαι εκείνη τη νύχτα
οι σφαίρες πέφταν σαν να ‘ταν βροχή
δεν πέφτουν φύλλα κάτω απ’ τα δένδρα
πέφτουν αμέτρητα κορμιά καταγής
Γιάννης Πουλόπουλος, Τετράδιο (1971)
