Αθανάσιος Γ. Κυριαζής - Τραγουδάς το χιόνι...

Τραγουδάς το χιόνι από το σπίτι
μέσα στη ζεστή σου γειτονιά;
Να το τραγουδήσεις απ’ του αλήτη,
αν μπορείς την ξέσκεπη γωνιά.
Να το τραγουδήσεις με το χτίστη
στ’ ανεμοδαρμένο του γιαπί
με την εργατιά, γεμάτη πίστη
που τους πάγους σπάει με το τσαπί.
Να το τραγουδήσεις ζευγολάτης
της κρουσταλλιασμένης γης σποριάς
στα ψηλά γιδόστρατα αγωγιάτης,
που στο χιόνι τα ’θαψε ο βοριάς.
Να το τραγουδήσεις στο σοκάκι,
σαν εμένανε, όπως, μια βραδιά,
χιόνι από το τρύπιο μου σακάκι
γέμιζε την άδεια μου καρδιά.

Θανάσης Κυριάζης-[άτιτλο]

Η αγάπη μας τι λιγοστή!
Ρόδο που μάδησαν οι ανέμοι.
Τη θύμιση τυλίγω στη
χρυσή της νύχτας την ανέμη.

Και θα την πω τραγουδιστά
σε παραμύθια φτερωτά μου.
Το πιο πικρό τραγούδι στα
χαμένα χρόνια του έρωτά μου.

Θανάσης Κυριαζής (1887-1950)

Θανάσης Κυριαζής-Γεναριάτικο μεσονύχτι

Βαθύ, βουβό το μεσονύχτι
στη γεναριάτικη ερημιά.
Χρυσοπλεμένο η Νύχτα δίχτυ
κρεμάει στην ακροποταμιά.
Κι η αγάπη κάτου από τ’ αστέρια
κεντάει του Ονείρου τραχηλιές,
μ’ άσπρα φτερά από περιστέρια
και μ’ άνθια απ’ άσπρες μυγδαλιές.



Τραγούδια της νύχτας (1929)

Αθανάσιος Κυριαζής-άτιτλο

Στ' αλώνι αχούνε τ' άργανα
και παίζουν τα παιχνίδια...
Η Χάιδω σέρνει το χορό
με τα σμιχτά τα φρύδια.

Κάθε ματάκι, απάνω της,
που πέφτει, βαλαντώνει.
Ματώνουν του χωριού οι καρδιές
στο ματωμένο αλώνι.

Κι ο λαγουτιέρης την κοιτά.
Παλεύει μη δακρύσει.
Ρίχνει τη σκούφια του στραβά.
Κι απάνω στο μεθύσι,

-Αμάν, φωνάζει τρεις φορές.
Και τρεις φορές στενάζει.
Κόβει στη μέση το χορό.
Και το λαγούτο σπάζει.