Μαρία Τοπάλη - Μικρά στιχουργήματα II

I.

Την αγκάλιασε, κι ένιωσε σαν

ν' αγκάλιαζε μενίρ:

η γυναίκα αυτή δεν είχε μέση,

μόνο αρχή και τέλος.

II.

Την κρίσιμη εποχή,

ο Θεός με φύλαξε

από τη Σύλβια Πλαθ.

III.

Πήγε να μπει στο νερό,

αλλά συνέχεια σκόνταφτε

στα μπουκάλια με τα μηνύματά της.

IV.

-Μεγάλη συγκίνηση σου λέω!

-Αλήθεια; Πόσο μεγάλη δηλαδή;

V.

Το Σύμπαν ήταν ένα παιδί που, όσο

σκεφτόταν, το κεφάλι του μεγάλωνε,

ώσπου στο τέλος τα χώρεσε όλα.

VI.

Ο ποιητής είναι άνθρωπος

στοχαστικός, με γνώση,

που γράφει σαν να τον έχουν μαγέψει.

Ενώ τον έχουν μαγέψει. Και η ποιήτρια;

VII.

-Εσύ από ποια μεριά ήσουν,

όταν έπεφτε η Κωνσταντινούπολη;

VIII.

Είμαι διπρόσωπη, ευτυχώς.

Διαθέτω και ρεζέρβα.

Μαρία Τοπάλη ( 1964 - )

Πηγή: « Λονδίνο, και άλλα ποιήματα», Εκδόσεις: Νεφέλη, 2006

Μαρία Τοπάλη - Η ραψωδία του αστακού

 Πες μου, Μούσα, κ.λπ.:

Γύρισέ μου την πλάτη, Μούσα,
στην τρικυμία του λαχανιάσματος
και θρέψε με, για λίγο μόνο, με
την ψευδαίσθητη τροφή των Αθανάτων,
να δυναμώσω τόσο, που να περηφανευτώ λιγάκι:
σιγά σιγά με κάθε Ανατολή
κάνε μου την ανώδυνη επέμβαση:
φόρα μου το συνθετικό κανάτι του Εγώ
και το παλιό, που ράγισε εκθέτοντας ανεπανόρθωτα
το ευαίσθητό του περιεχόμενο, θα αξιοποιηθεί,
βεβαίως, όπως κάθε υπαίθριο αντικείμενο.
Έπειτα φύλαξέ με από τη μυθολόγηση,
ετούτο τον τεράστιο σοκολατένιο πειρασμό και
μες στη μέση της πυρκαγιάς, που γεμίζει
το μυαλό με φόβο και απληστία κράτησέ με
δροσερή σαν το μικρό βατράχι στη λασπολακκούβα του
με λυγισμένα πόδια και μάτια ορθάνοιχτα.

Λιθί, Χίος, 29.07.98

(Σερβίτσιο τσαγιού, Νεφέλη 1999)