Μαρία Τοπάλη - Η ραψωδία του αστακού

 Πες μου, Μούσα, κ.λπ.:

Γύρισέ μου την πλάτη, Μούσα,
στην τρικυμία του λαχανιάσματος
και θρέψε με, για λίγο μόνο, με
την ψευδαίσθητη τροφή των Αθανάτων,
να δυναμώσω τόσο, που να περηφανευτώ λιγάκι:
σιγά σιγά με κάθε Ανατολή
κάνε μου την ανώδυνη επέμβαση:
φόρα μου το συνθετικό κανάτι του Εγώ
και το παλιό, που ράγισε εκθέτοντας ανεπανόρθωτα
το ευαίσθητό του περιεχόμενο, θα αξιοποιηθεί,
βεβαίως, όπως κάθε υπαίθριο αντικείμενο.
Έπειτα φύλαξέ με από τη μυθολόγηση,
ετούτο τον τεράστιο σοκολατένιο πειρασμό και
μες στη μέση της πυρκαγιάς, που γεμίζει
το μυαλό με φόβο και απληστία κράτησέ με
δροσερή σαν το μικρό βατράχι στη λασπολακκούβα του
με λυγισμένα πόδια και μάτια ορθάνοιχτα.

Λιθί, Χίος, 29.07.98

(Σερβίτσιο τσαγιού, Νεφέλη 1999)