Αχ! εκείνο το ανέκφραστό σου νάζι
που πνέει στα χείλη και στην ομιλία,
Αγία, Μαντόνα, Μάγισσα, Οφηλία,
μπρος σου να λιώνουν της καρδιάς οι πάγοι.
Να ήταν γραφτό στου πόθου μας τ' αρπάγι
να σε κρατήσουμε για πάντα, θεία,
αγγελική, ουράνια οπτασία,
να σε φυλάξομε σε αγνό σαράγι.
Κι ενώ θα ζούσαμε στ' αθώο σου πλάγι,
καημός μας θα ήταν άφραστος να λέμε
μέσα μας, τ' είσαι, μαύροι λωτοφάγοι,
κάποτε, σε μιαν έκσταση, να κλαίμε
και να μη βρίσκομε ποτέ τη ρίμα,
που της ζωής σου θα 'κλεινε το κύμα.
Θυσία, Εστία 1923
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου