Στάθηκε στο πίσω μέρος του σπιτιού
κοντά στο φράχτη
και είδε τ’ απλωμένα ρούχα
το ποδήλατο, την αξίνα
το λάστιχο του ποτίσματος
και το πιθάρι πλαγιασμένο στο χορτάρι.
Ύστερα μπήκε στον κήπο.
Πλησίασε στο παράθυρο της κουζίνας
και είδε από το τζάμι
τον άντρα της γυναίκας του
να παίζει με τα παιδιά.
Εκείνη μαγείρευε και τους χαμογελούσε.
Ας με ξεχνάνε, είπε.
Εγώ θα έρχομαι να τους βλέπω
θέλω να τους βλέπω συχνά.
Δεν μπορώ να συνηθίσω
το σκοτάδι εκεί κάτω.
Δημοσιεύτηκε στην ποιητική συλλογή: Γιώργης Παυλόπουλος, Πού είναι τα πουλιά;, Αθήνα, Κέδρος, 2004.
Τώρα, στη συγκεντρωτική έκδοση: Γιώργης Παυλόπουλος, Ποιήματα 1943-2008, Φιλολογική επιμέλεια Γιώτα Κριτσέλη, Αθήνα, Εκδόσεις Κίχλη, 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου