Νίκος Καρούζος -Ο Άγγελος Σικελιανός (1968)

 Να 'μουνα στα μάτια σου Ο ΛΑΟΣ
Χαντακωμένος μέσα στην απόλυτη του βίου σημασία
Μετάλαβε το θάνατο καθώς το σώμα και το αίμα
Πολύς καιρός τον περιμένει ξέσκεπος
Που θαλαμεύεται ψυχρά
Στη νοητή ευθεία του μέλλοντος.
Αν όχι της ενότητας η άκρα ευδαιμονία
Τουλάχιστον ο έρωτας.
Αν όχι ο θεός ολάκερος – τουλάχιστον η χάρη.
Τι να 'τανε λοιπόν αυτός ο αποφασισμένος λύτης;
Άγριο φυλοβόλλι, ταπεινό νερό ή μέτωπο
Του αντίχρονου πολέμου;
Συνταξιούχος αργοναύτης ή λεπτεπίλεπτος αετός
Έρημος εκκλησόκηπος ή πότης στην Ελευσίνα;
Κι έχοντας την ορμή της επιείκειας
Μήπως ένας χριστιανός απ’ τους ρωμαίους;
Ό,τι και να ΄τανε μαθήτεψε στη μεγαλοσύνη
Πλούσια ρημαγμένος.
Ψαλίδιζε τις αστραπές μοίραζε τους ανέμους.
Τα βαζε με τη λησμονιά ταυρίζοντας το Λόγο.
Κι αν φύτευε αμπέλια έτσι θα 'τανε
Κι αν ξόδευε τη μοίρα στις παλαίστρες
έτσι πάλι.
Μονάχος έσυρε τον τράγο στο βουβό μαχαίρι.
Μονάχος στάθηκε, νομίζω, και σ’ όλη τη ζωή του.
Φέρνοντας ένα γύρο την αμέτοχη ματιά
Κείνη που χάριζε τα νιόνυφα βιώματα.
Γλιστρώντας ευόνειρος μεσ’ στα στήθη.
Τώρα πλανιέται μακριά
Στη χαίτη των άστρων επιβάτης ακράτητος
με το μαράζι του ήλιου.
Γι’ αυτό κι ο θάνατος τον ασήμωσε
μ’ ένα βαρύ τάλαρο χρυσό
των λαμπερών αγώνων.

περιοδικό Νέα Εστία

Νίκος Καρούζος - Ο εχέμυθος άνεμος απ’ τα υψώματα

 Βάζοντας τη φτέρνα του ενός ποδιού στη μύτη του άλλου
ειρωνεύομαι συνήθως το περπάτημα
την αμοίραστη σκέψη κατορθώνοντας που δραπετεύει
μόνη της
απ’ του καιρού τα αναρίθμητα, του χώρου τα ειωθότα.
(Θα ‘πρεπε να προσθέσω ίσως πως ο άνεμος εμποδίζει το κέρδος.)
Εγώ τη ζωή μου την έχασα κι αυτό ειν’ η άρρωστη
κουλουριασμένη μου ευτυχία.
Είναι μια φράση τούτη που σήμερα την ξελεπιάζω.
Τα επίγεια λέει κάπου ο Ιησούς – και τα επίγεια -,
συντρίβοντας τους πλαστούς ουρανούς ανάμεσα στα άμφια.
Για σκέψου το καλά -: ο θάνατος ν’ απόκειται στην άνθηση
να γεύεται τη γεύση μας μυρίζοντας τέτοια ζωντανίλα…
Σιχάθηκα τους στίχους τα βοερά σκάνδαλα των λέξεων.
Εσύ δεν είσαι ο νυμφίος της διάνοιας ο προικοθήρας
(του όντος η εξεύρεση)
κάτι ορέγεσαι εσύ να απαστράπτει κρεμάμενος
απάνω απ’ τους λαίμαργους κρημνούς της ορατότητας
την έμμονη σκιά σου γυρεύοντας από χάμω ναν την ξεριζώσεις
οπουδήποτε στην κίνηση ή στην ευλάβεια δίχως εκκλησία:
τη θρυμματίζουσα τον εαυτό της ακινησία.

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

Νίκος Καρούζος - Cantus Existentialis

Ανάμεσα στο γιασεμί και στην κιθάρα

           είναι θνητότερος ο τραγουδιστής.

κάθεται στην απόσταση διαιώνιο μονάχα το φεγγάρι

          σχεδόν ωσάν ισπανικός στίχος

που ρυακίζει μελαψή στο ύψος λευκότητα, σχεδόν

          ωσάν ταύρος από άρωμα πληγής        

κάθεται στην απόσταση μονάχα το φεγγάρι χαλκευμένο

χασκοχαζεύοντας μ’ ένα υφάδι χλιαρής αστρολογίας

ταξινομεί διαπληκτιζόμενο τους θεόστραβους αιώνες

          κουφούς με σπλάχνα δυσεντερίας

δεν πάει πια μέσ’ απ’ τις λέξεις η υπόθεση.

Φαρέτριον, 1981, Ποιήματα, Τόμος Β΄, Ίκαρος 1994.

 

Νίκος Καρούζος - Φωτότυπον ευτυχίας

Όταν ήμουνα μικρός καρφίτσωνα τζιτζίκια
ποδοπατούσα μυρμηγκοφωλιές.
Καθόμουνα χιλιάδες ώρες αμίλητος.
Με κλωστές απαγχόνιζα μέλισσες.
Τώρα πλέον είμαι ένας νεκρός που ανασαίνει.

Αντισεισμικός τάφος

Νίκος Καρούζος - Μετά το δείπνο

Ξαφνική νυχτερίδα κι ολούθενες
υπερπληθώρα σελήνης.
Μα η αλήθεια είν’ η έσχατη μεταμόρφωση πλάνης
- φρενοπληξία.
Λες είμαι άρρωστος αλλ’ αυτό δεν υπόκειται
στην ιατρική, μπορώ να ξεπεθαίνω.
Κι αναστοχάζομαι κάθοντας ήρεμα
στη μόνη μου καρέκλα.
Διευθυντής του μηδενός έχω δικούς μου χειρισμούς
θρησκείας.
Υφίσταμαι τη ζωή ωσάν περιφραστικός γαλαξίας
όσιος του κακού και μάρτυρας του πόνου.
Χάρμα η ξιπολιά σε καλοκαίρια ρωμαίικα!

 

Νίκος Καρούζος ( 1926 -1990 )

Πηγή: «ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΥΜΕΝΟΣ

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ»

ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΑΡΜΥΡΑ

ΙΚΑΡΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ -ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014

Νίκος Καρούζος - Εδώ δεν μπορεί να υπάρξει αντίρρηση

Είν’ ένας θάνατος να βγεις απ’ το εγώ σου κύριε

μα όμως σε σώζει απ’ το θάνατο.

 

Οι αστραπές τα θρησκευτικά σπάργανα· σιγά-σιγά

η διαρκής ωμότητα.

Φαρέτριον

Νίκος Καρούζος - Είσοδος

Είναι μια θύρα στα μάτια κάθε νεκρού
με καίει τρόμος απ’ την ηλικία
των λουλουδιών έτσι γρήγορα που φεύγουν
έτσι γρήγορα είναι μια θύρα βαμμένη με τη σιωπή
κι ο θάνατος μονόλιθος.
Κράζει τ’ αηδόνι μαύρος κόρακας και θέλει τη φωνή του
μα δεν έχει γλώσσα η δεύτερη ζωή μας. Καλή νύχτα,
που λέει ο θεατρίνος ή ο ψευδοσκότεινος, δεν υπάρχει
κι ούτε νύχτα κακή κι ακόμη ούτε νύχτα
είναι μονάχα το Δεν το Μη και τ’ Όχι σαν καρπός
του δέντρου με τ’ όνομα Εγώ και τ’ άλλο τ’ όνομα Ταξιδεύω
κι όλα τα λόγια μας εδώ
φενάκη κ’ εσωτερικά τηλέφωνα
είναι μια θύρα φοβερή
γι’ αυτό κρατούμε τουφέκι το τραγούδι.
Μια θύρα, θύρα η γκρέμιση
το σάλιο του χελιδονιού που φιάχνει με τα φρύγανα
στα δέντρα ουράνιες φωλιές.
Και χωρίζουμε σε φως και σκοτάδι το Ένα.
Χωρίζουμε τον Οδυρμό σε τύφλωση και θυσία.

 Ο Υπνόσακκος (1964)

Νίκος Καρούζος - Μυθολόγημα

Φτερόλαφρος ο έρωτας αγγιχτικός και σκούζει
μ’ ένα μαχαίρι διάπυρο, φλόγες από φαρδειά ρομφαία
κρέας μου
                  σώμα μου
                                  χορτάρι μου
συντύχαμε στην ερημιά γνώθοντας άγιο πρωτοβρόχι
με θεριακλή κι αβέβαιο ουρανό συντύχαμε το θείον.
Απουσία: η θήκη της παρουσίας.

Νίκος Καρούζος, Λογική μεγάλου σχήματος, Ερατώ, 1989

Νίκος Καρούζος - Ο γάτος και ο τρούλλος

 Στην Κατερίνα και στον Rodney

Φαίνεται πως οι εκκλησίες χρόνια τώρα
μισώντας τα αθώα ορυκτά
και την ακούραστη ψιλή βροχή της γειτονιάς μας
είναι περίπου άχρηστες.
Αν όμως κάτι που υπάρχει στη θεσπέσια
της ύλης διαδικασία
πρέπει και να ‘ χει έστω λιγοστήν αφέλεια
τότε οι εκκλησίες οπουδήποτε
καθώς ολόγυρα τα δέντρα τις κουτσομπολεύουν
είναι καλά χτισμένες
και περίφημες:
ο γάτος ο ωραία τολμηρός
με τα εξαίσια κίτρινα
στίγματα στη ζεστή μαλακωσιά του
μπορεί να σκαρφαλώνει και να χαίρεται
τον πιο πραγματικό θεό
ψηλά στον τρούλο.

15.12.1968

Πηγή: https://tokoskino.me/2014/09/05/%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82-2/

Νίκος Καρούζος - Διασπάσεις

 Ο τρόπος που μπαινοβγαίνουμε στις εποχές

και η τεράστια πόα της μοίρας

είν’ ο χρόνος. Πλήθος οι σπίθες αδελφικές

από μια θράκα διφορούμενη κ’ οι αποστάσεις

αρτηρίες της αόρατης ακινησίας:

εδώ μέσα κυλιέται ο κόσμος

κρεμάμενος απ’ το κορμί

σαν ένα φύλλωμα χωρίς λόγο

κι αυτό είναι υπέρτατο.

Κανένας ποταμός ούτε κοίτη,

τα πράγματα: ήρεμα ψέματα,

ο ήλιος όταν ανατέλλει και βυθίζει

δυο δικές μου τελετές.

Κανένας ποταμός ούτε μια πράξη στο μέλλον

ούτε μια προσταγή.

Κι ο ουρανός εμπαίζει τη φωτιά, την κάνει χρώματα,

η θάλασσα δεν έχει στόμα

σκοτώνει την ποικιλία

ιδρύοντας την εικόνα του νερού μ’ αιωνιότητες

την πείρα που μας κάνει να γογγύζουμε

πότε μεγάλη διαρκής αναμέτρηση και πότε

το στήθος σφάζοντας εμβρόντητη σιγή:

εδώ μέσα υπάρχω κυρίαρχος δίχως λόγο

κι αυτό είναι υπέρτατο.

Μα η εξέλιξη με ρίχνει κάτω

πηγαίνει προς το άλλο πράσινο

με παίρνει σβάρνα

συνωστίζεται γύρω μου

κ’ εγώ βουλιάζω στην έρημο των αισθήσεων

ανυπολόγιστος.

Ένας καρπός, ωριμάζει και πέφτει,

δεν έχει πρόσωπο ούτε καθρέφτη.

Το διψαλέο δράμα: Η ζωή,

να είναι μέσα μας και έξω από μας!

 Λευκοπλάστης για μικρές και μεγάλες αντινομίες

 

Τα ποιήματα Α΄ (1961-1978), Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα.

Νίκος Καρούζος - Μια δοξασία και η ζωή ολάκερη νομίζω

 Το καλοκαίρι μένουν άναυδοι οι χείμαρροι

κι αυτό το πριονίδι του καιρού

με την παράξενη οσμή: τα δευτερόλεπτα

σιγά-σιγά σαπίζει.

Πότε κ’ εγώ θα ξεμεθύσω;

Η νύχτα του Καρκίνου μπερδεύει το περπάτημα

με περιπαίζει ασύστολα και χτες ακόμη

μελετούσα θλιβερά παραλληλόγραμμα

γυρεύοντας να νιώσω γεωμέτρης.

Ο Σκορπιός είχε πάχνη και βούλιαζε αφάνταστα.

Θυμήθηκα δίχως λόγο θαυμάσιες

παραλίες με πολύχρωμη κίνηση

κι απότομα τη Φυσική να μην υπάρχει

στα ηλιόλουστα φεγγάρια της Προϊστορίας

όταν οι πηδηχτοί νάνοι — ποιοι νάνοι; —

με τα ενέχυρα του θανάτου και τη μαχαιριά

κλοτσούσαν ουρλιάζοντας τον αέρα.

Ευτύχημα, είπα, που δεν έχουμε κανένα όφελος.

Ευτύχημα να μας σπρώχνει ολοένα ο χρόνος.

Άμφια της αυγής τρομαχτικά

χαράματα τυλιγμένα σε άνηθο

της ταραχής αχτιδοβόλο σμάλτο.

Δεν έχω τίποτα με τους νεκρούς ούτε με τ’ άστρα:

λαμποκοπούσαν ανέκαθεν, απ’ την αρχαιότητα.

Βλέπω μονάχα τον ασίγαστο γυρισμό της χλόης

τα τρομερά της ύλης παραληρήματα.

Ξημέρωσε πάλι και μεγάλωσε

το λαρύγγι του κόκορα.

Ο σκύλος άρχισε τα βήματα.

Επίσης άρχισαν τα πρώτα λεωφορεία.

Το χρόνο πάντα τον αισθάνομαι στην ωμοπλάτη.

Λευκοπλάστης για μικρές και μεγάλες αντινομίες

Τα ποιήματα Α΄ (1961-1978), Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα, 

Νίκος Καρούζος - Ποίημα της χαράς

 Είπα την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι

στα χαράματα

στους δρόμους

στην Αθήνα.

Τότε που ο αέρας έδενε τα σύννεφα

σαν πεταλούδα έχασα το χνούδι.

Τώρα δεν έχω δρόμους ουράνιους

φεύγοντας απ’ τη θύμηση το θάνατο μαγεύω

είν’ ο κόσμος ενάντιος

είν’ ο Ιησούς

τριήμερος ολοένα σκάβει την Ιστορία

δίχως φωνή

δίχως αγγέλους.

Είναι μόνος ωσάν χρωματιστό πουλί

αιωρούμενος απάνω στα νερά της κακίας

χορηγός των ψιχίων

ωραίος φίλος των δύο Λάζαρων —

έδωσε τον ένα στην πείνα

έδωσε τον άλλο στην ανάσταση.

Κ’ εγώ γράφοντας αγγίζω τα’ αστέρια

θνητός

εναγκαλίζομαι την εσπέρα

θνητός

και μέσ’ στη νύχτα κλαίω.

Χαίρετε σεις αηδόνια του καλού

με διώχνουν τα χαράματα δεν έμεινε αγάπη

τ’ άνθη της λησμονιάς —

είπα την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι.

Η έλαφος των άστρων, Τα ποιήματα Α΄ (1961-1978), Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα,

Νίκος Καρούζος - Με κίτρινα μεγάλα γράμματα

Ο ποιητής κύριοι περισσεύει!
Μου το ’παν οι τσιγγάνες ένα βράδυ.
Μου το ’χε πει κ’ η μάνα μου παλιότερα:
«Πρόσεξε, πρόσεξε σ’ αυτό τον κόσμο που σ’ έφερα.
Στο λέω για το καλό σου, παιδάκι μου,
CINTURATO υπάρχει μόνο PIRELLI».

Μα εγώ δεν την άκουσα.

Λευκοπλάστης για μικρές και μεγάλες αντινομίες

Νίκος Καρούζος - La Forza del Destino

Μαθηματική απόδειξη του Ezra Pound

In tempore senectutis ένας άνθρωπος
φουντωμένος απ’ τις λαλιές ερημωμένος
αντιλαλεί στα βρεφικά χαράματα – που ο ήλιος
άβγαλτος ωθεί τη διαύγεια
καταπάνω με ουράνια δύναμη –
πιασμένος απ’ την ερινύα ο γενειοφόρος πετεινός
αντιλαλεί: Mortalitas, τον πιο καθάριο ήχο.
Ένας άνθρωπος αληθειανός κι αντρειωμένος.
Όταν πηγαίνω στο ποτάμι τον βλέπω πάντα εκεί
κανείς ακόμη δεν τον έβγαλε απ’ το νερό –
με τα ρούχα του
τα παπούτσια του
το καπέλο του
τον βλέπω πάντα εκεί
πνιγμένο.

Λευκοπλάστης για μικρές και μεγάλες αντινομίες

Νίκος Καρούζος - [άτιτλο]

Είμαι οκνηρός για όλη τη
ζωή τριγύρω μου πλην απ’ τις
λέξεις, αν θέλετε σαν ένα
καράβι που είναι πάντοτε υπ’
ατμόν/ η γλώσσα εδώ ο ατμός/

Άμα λείψει έστω και ένα γράμμα
αρρωσταίνει η φράση.

Νίκος Καρούζος ( 1926 -1990 )

Πηγή: « ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΥΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ», ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΑΡΜΥΡΑ, ΙΚΑΡΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ 2014. 

Νίκος Καρούζος - [άτιτλο]

 Κομψή
γεωγραφία
του έρωτα
η πλάτη της Ρένας

22.04.87 

Μη δημοσιευμένα ποιήματα

Νίκος Καρούζος - Χειροποίητο

[…] παράγει άζωτο σας λέω όποιος

δεν τις βλέπει και τις δύο όψεις

God is dead / υπογραφή Fred/

Fred is dead / υπογραφή God/

ας βάλουμε το νόμισμα στην τσέπη 

ΑΝΤΙΣΕΙΣΜΙΚΟΣ ΤΑΦΟΣ, Εστία,1984

Νίκος Καρούζος - Μεγάλη Πέμπτη στα νέφη

 Μαρία θυμάσαι στις ράγιες του τραμ εκείνο το πένθος

είχαμε βγει απ’ το μικρό εστιατόριο της Λαχαναγοράς

όταν ο ήλιος έκρουε τα χαράματα.

Ξάφνου τη λάμψη πήρες άλλου άνθους ενώ μοναξιασμένη

ακούγεται κοντά μας η καμπάνα της Μεγάλης Πέμπτης

κι ο Γιάννης κοιτάζει ακτήμων.

Είπα εντός του τρόμου δεν άκουσε κανείς

ο άγγελος απ’ τα φωσφορικά ουράνια

στο γκρεμισμένο χρόνο αδειάζει το κακό

κι ο πιο μικρός μας θόρυβος θα κρυσταλλώσει απάνω, εκεί, μακριά.

Τότε μας φώναξε για τους αρχαίους νεκρούς ο Γιάννης

και πηδήσαμε το σιδερένιο φράχτη του Κεραμεικού

(Άξιε ταύρε – καλώντας το Διόνυσο έβγαλε φωνή).

Χαρά ηλιακή μας περιβάλλει κ’ η Μαρία βλέπει χορούς εκστατική

στα συμπλέγματα των λουλουδιών –

εγώ τον Άγιο Φραγκίσκο έβλεπα με τους φίλους του ανέμους

τον πρώτο πετεινό απ’ τα μεσάνυχτα

της αττικής ημέρας κήρυκα ώσπου τα νέφη τη σήκωσαν ψηλά

με τις γριές που είχαν μεταλάβει, με τον ιερέα

ώσπου τα νέφη την πήραν ψηλά τη μέρα

και τη μισοχτισμένη εκκλησιά

τη Λαχαναγορά

και τα μικρά καρότσια με τα γαϊδουράκια.

Και ιδού ο Γιάννης τρέχει προς το μέρος μας

ωσάν ασώματος Τι βαθύ που είναι το λουλούδι, λέει,

και μας έδειξε κοντά μας ένα

ωστόσον άλλο λουλούδι είχε δει μακριά με τους νεκρούς.

Μα τα λουλούδια είναι τόσο αδελφωμένα

κάθε στιγμή κερδίζεις το νόημα του λουλουδιού κοιτάζοντας

κάθε στιγμή το χάνεις...

Εκεί λοιπόν ηχούσε η καμπάνα

της ορθοδοξίας μοναχή

πιο πέρα του σώματος η ιαχή και η Μαρία

ο Γιάννης

ο ταπεινός εγώ και φιλαμαρτήμων.

Τα ποιήματα, 1961, τ. Α’, εκδ. Ίκαρος

Νίκος Καρούζος - Ποιήματα

 Δυό ποιήματα από το Φαρέτριον, Αθήνα, Ύψιλον, 1981:

                                   

Πρίν από την Εικονομαχία

                        Τσέμπαλο διανύει τη ραδιοφωνία

                        υπόλευκη κι ασώματη λάμψη καθομιλούμενη

                        στους άνομους ουρανούς μετά το πραξικόπημα.

                                                Ηχομόνωση

                        Χάραζε τώρα ξάστερα ιερογλυφικά˙

                        βγες και λυτρώσου/ να μια γελοία προσταχτική/

                                    στο Ασύνεχο.

                        Η μια μου λέξη ας κοροϊδεύει πάντα την άλλη

                        στο υπόγειο της γλώσσας η λαλέουσα μαύρη αιθάλη.

                        Τα κύτταρά μου είναι πλασμέν’ από απελπισία.

Και από τα Ποιήματα, Θεσσαλονίκη, Εγνατία, 19792, σ. 42:

                                    Εκεί που αρχίζει το ιδανικό

                                                            Je flambe dans le brasier à l’ ardeur adorable

                                                                                                Apollinaire

                        Η γλώσσα είναι σε μένα. Εγώ δεν είμαι στη γλώσσα.

                        Και μπαίνει το αγέρι των λέξεων, αλήθεια, 

                        ξαναθροΐζει με τα φύλλα της καρδιάς μου.

                        Έτσι και το χιόνι πέφτει μεσ’ στη φύση

                        για να λυώσει σαν τη μουσική στο στήθος.

                        Έτσι κι ο κόσμος μαζεύεται τριγύρω

                        εκεί που κάτι συμβαίνει.

                        Μα τι συμβαίνει;

                        Κάποιος τρώει το αντικείμενο και τον κυττάζουν.

                        Αυτός είναι ο διακόπτης του νου

                        με τον ήλιο στα πόδια του

                        εκείνος που λαχτάρησε το άδειο μονοπάτι

                        και τον πάει στην πλατειά

                        πέτρα του λαμποδύναμου νερού.

                        Κι αν έχει δίψα μεγαλύτερη απ’ τα αισθήματα

                        μπορεί τα μάτια να γεμίσουν ερημιά σαν του νεκρού

                        μπορεί να δει τη φτερωτή Θεοτόκο.

                        Καθένας ξέρει κι άλλο δρόμο του θανάτου

                        και την υγεία των αγγέλων μοιράζει με τις χαραυγές.

                        Καθένας δείχνει την ορμή στο καλοκαίρι

                        και στον χειμώνα τον απέραντο σεβασμό

                        καθώς οι κεραυνοί ξεσχίζοντας

                        τις πλούσιες λάμψεις

                        την πρώτη-πρώτη ομορφιά

                        στα μάτια ξαναπαρασταίνουν.

                        Η γλώσσα είναι σε μένα.

                        Κάτι ανάλογο. Κάτι βαθιά ηττημένο.

(από την έκδοση Ποιήματα, Θεσσαλονίκη, Εγνατία, 19792, σ. 85):

ΜΕ ΚΙΤΡΙΝΑ ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Ο ποιητής κύριοι περισσεύει!

Μου το ’παν οι τσιγγάνες ένα βράδυ.

Μου το ’χε πει κ’ η μάνα μου παλιότερα:

«Πρόσεξε, πρόσεξε σ’ αυτό τον κόσμο που σ’ έφερα.

Στο λέω για το καλό σου, παιδάκι μου,

CINTURATO υπάρχει μόνο PIRELLI».

Μα εγώ δεν την άκουσα.

Νίκος Καρούζος - Πυγολαμπίδες ή ίσως

Ρέπει στα νεύρα μου βαθιά η άσπιλη γαλαζοσύνη.
Δοκιμάζω πραγματικότητα.
Παν τα θηριά στις κοίτες τους τα ζούδια στον υπνάκο
πάει κρυφά κι ο κεραυνός να κοιμηθεί κ' εκείνος.
Μονάχα η γλώσσα ορέγεται τη νύχτα ναν τη χάψει,
χόρτος φιλοδοξίας.
Αχ σιωπή παντοτινή τού είναι σπλαχνοσύνη...
Διώξαμε βοερά το ηλιοθάλασσο κι απλώσαμε
ωσάν χιράμι ξεδιπλώνοντας τα ερέβη.
Ποια είν' εμένα η συχνότητά μου στο απόλυτο;
Σιγή όπου λευκάζει από φεγγαρίσιο γιασεμί.

Ο ΖΗΛΟΣ ΤΟΥ ΜΗ-ΣΧΕΤΙΚΟΥ ΜΕ ΠΑΡΟΡΑΜΑΤΑ