Στέρεο Νόβα - Εξώστης

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια του φίλου μου ν' ακολουθούν σαν πουλιά τις γραμμές του τρένου να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα απ' το θάνατο Από ένα εξώστη μου έδειχνε μια άλλη ζωή τώρα αυτός είναι στο διάστημα κι εγώ ακόμα στη Γη περπατώντας σ' ένα επίπεδο προάστιο σημαδεύω τους ανθρώπους μ' ένα κομμένο λάστιχο Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι της ψυχής σου κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία" κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε Χιλιάδες εικόνες έρχονται σαν κύματα αλλεπάλληλα μου στέλνεις μηνύματα συνθήματα στους τοίχους στο κέντρο της πόλης όπου κοιτάξω η ζωή μου όλη μια μεγάλη απόδραση με τον Ήτα-Βήτα για μεγάλους κλέφτες σαν τον Κ. Βήτα στέκομαι εδώ χωρίς να ξέρω τι θέλω κι είναι τόσο ωραία όλα αυτά που πιστεύω Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι της ψυχής σου κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία" κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου υπάρχει άδικο έξω απ' τα όνειρά μου θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι της ψυχής σου κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία" κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

Στέρεο Νόβα - Μικρό αγόρι

 

ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ-Μικρό αγόρι

Μάνα

Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο
Πιο γρήγορα απ' το μυαλό
Πιο γρήγορα απ' το νόμο
Σ' ένα κόσμο που στροβιλίζεται αδιάκοπα
Σε μια κούρσα από κουρασμένα άλογα

Είναι τόσο εύκολο
Κάποιος να σκοτώσει
Όλα αυτά που πιστεύεις
Όλα αυτά που έχεις νιώσει

Κανένας στα σχολεία
Δε σου έμαθε τίποτα
Κι απ' τα τελευταία θρανία
Χάζευες τα σύννεφα

Απ' το σημείο αυτό
Με οδηγείς σε μια παραλία
Κι ανοίγει η σκέψη μου
Σαν αεροφωτογραφία

Είναι αυτή η σιωπή
Που πάντα μισούσε τις λέξεις
Η εμπειρία του να πέφτεις
Σ' ένα κώμα χωρίς σκέψεις

Από ένα τηλεσκόπιο
Φέρνεις κοντά ένα πλανήτη
Και βλέπεις μια έρημο
Όπου κανείς δεν έχει σπίτι

Πες μου Μ. Δέλτα
Τι είναι αυτό που τους αξίζει
Δύναμη, Βήτα, Δέλτα, Πι
Το τελευταίο χτύπημα
Το τελευταίο χτύπημα
Το τελευταίο χτύπημα
Το οριστικό χτύπημα

Μάνα

Μικρό αγόρι, πάλι τρέχω μόνος
Πιο γρήγορα απ' το μυαλό
Πιο γρήγορα απ' το νόμο
Ενώ μέσα στο κρύο
Άλλος ένας περιμένει
Την αγάπη, τον οίκτο
Ένα ξένο παντελόνι
Όλοι είμαστε από σάρκα και αίμα
Μα υποκρινόμαστε
Αγαπώντας περισσότερο το ψέμα

Κι αυτή η φωτιά
Που μέσα μας ανάβει
Μας σβήνει στη σιωπή
Και στο χώμα μας θάβει

Είναι ένας τρόπος
Να μεγαλώνουν οι πόλεις
Οι ταξικές διαφορές
Ο ρατσισμός και οι φόροι

Χωρίς να το ξέρουμε
Είμαστε δεμένοι
Σ' ένα σύστημα
Που κανείς δεν καταλαβαίνει

Μα δε θα 'μαι για πάντα
Κοινωνικό μηδέν
Εκεί με κατέταξες
Πιο κάτω με πέταξες

Όμως αυτός είναι ο καιρός μου
Τώρα ξέρω τι θέλω
Ένα μαύρο τριαντάφυλλο
Και τη δύναμη για να παλεύω

Μάνα

Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο
Πιο γρήγορα απ' το μυαλό
Πιο γρήγορα απ' το νόμο
Απ' την καρδιά μου
Τώρα φεύγουν τα λόγια
Κι αντλώ δύναμη
Απ' τα γρήγορά μου πόδια

Είναι το φως που κοιτάς
Όταν η ζωή περνάει
Στέρεο Νόβα είναι η νέα τάξη
Που χτυπάει

Τώρα που η ιστορία
Καίει σαν πυρωμένο σίδερο
Κοιτάζω πέρα
Το μεγάλο μαύρο σύννεφο

Απ' το σημείο αυτό με οδηγείς
Σε μια παραλία
Κι ανοίγει η σκέψη μου
Σαν αεροφωτογραφία

Είναι αυτή η σιωπή
Που πάντα μισούσε τις λέξεις
Η εμπειρία του να πέφτεις
Σ' ένα κώμα χωρίς σκέψεις

Από ένα τηλεσκόπιο
Φέρνεις κοντά ένα πλανήτη
Και βλέπεις μια έρημο
Όπου κανείς δεν έχει σπίτι

Πες μου Μ. Δέλτα
Τι είναι αυτό που τους αξίζει
Δύναμη, Βήτα, Δέλτα, Πι

Το τελευταίο χτύπημα
Το τελευταίο χτύπημα
Το τελευταίο χτύπημα
Το οριστικό χτύπημα

Το τελευταίο χτύπημα
Το τελευταίο χτύπημα
Το τελευταίο χτύπημα
Το οριστικό χτύπημα

Στέρεο Νόβα - Νέα Ζωή 705

 

 Ντισκολάτα (1993)

stereo nova - το ταξίδι της φάλαινας

album: Ντισκολάτα (1993)

Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα

Κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα

Απ’ το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή

Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή

Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας

Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας

Οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί

Κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή

Μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή

Μα είναι ζωή αυτή;

Όταν μια οικογένεια ζει μ’ ένα μισθό εκατό χιλιάδες

Οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες

Και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες

Έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά

Κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά

Και κανείς δε διακινδυνεύει

Η αγάπη μάς διαφεύγει

Κι αντί γι’ αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις

Χρησιμοποιούμε το σεξ για ν’ αποφύγουμε τις σχέσεις

Κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

Σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...

Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα

Ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα

Πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σαν μια στύση που πέφτει

Ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση

Με κάνουν ν’ απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα

Γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα

Σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ’ την τηλεόραση

Κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση

Κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη

Καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη

Καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους

Περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους

Σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης

Κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι’ αυτή τη δικαίωση

Το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα

Πιο γυμνασμένους

Να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα

Κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

Σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει

Ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ’ έχει πληγώσει

Ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα

Κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ’ αλλάξει

Όταν τ’ αεροπλάνα πετάνε

Η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε

Είναι τρομερό το θέαμα

Η αίσθηση αυτή ότι πετάς

Δεν έχω άλλη εκλογή

Ένα κίτρινο ταξί περιμένει

Φυσάει, θα χειμωνιάσει

Δύο ώρες και ξημερώνει

Συννεφιασμένη Κυριακή

Πρώτη μέρα του χειμώνα

Σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα

Απ’ το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω

Ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω

Να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο

Να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο

Κουλουριασμένοι σαν μπάλα να εκτοξευτούμε

Μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε

Κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

Σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...

 

Στέρεο Νόβα Ένα κλεμμένο ποδήλατο

 

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο

και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο

γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι

κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει

πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι

θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι

Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι

περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι

γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο

είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος

ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας

Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας

Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας

χρώματα αγάπης και χρώματα βίας

Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα

μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα

Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση

στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης

σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι

τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι

να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι

Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου

κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου

κρατώντας το χέρι σου για πάντα

στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες

Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου

να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου

Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα

όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα

κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει

Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει

Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας

χρώματα αγάπης και χρώματα βίας

Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα

μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα

Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση

στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης

σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι

τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο

και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο

Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε

ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε

μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει

σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι

ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση

προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση

στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου

στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου

Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις

στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις

Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας

χρώματα αγάπης και χρώματα βίας

Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα

μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα

Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση

στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης

σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι

τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι