Διάφανα Κρίνα - Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο

 

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ - Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική

 

Διάφανα Κρίνα - Κυριακή των Βαΐων

 Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

Μουσική -Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα~

Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα

κύλησα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα

Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας

ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ' τ' άστρα σου

Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου

πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμορραγώντας με στίχους

την ανάσα απ' το γέλιο σου, τους τριγμούς απ' τα βήματα

της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου

Τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου

ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια

Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου

στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια

Κυριακή των Βαΐων ανοιξιάτικο βράδυ

σου στέλνω για τη γιορτή σου καρτ ποστάλ απ' τον Άδη

Charles Baudelaire - Μεθύστε

 

                                                  Διάφανα Κρίνα - Μεθύστε

Μεθύστε

Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος.

Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα.

Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου

που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη,

πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. 

Αλλά με τι;

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει.

Αλλά μεθύστε.

Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού,

στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού,

μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά της κάμαράς σας ξυπνάτε, 

με το μεθύσι κιόλα ελαττωμένο η χαμένο.

Ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,

το κάθε τι που φεύγει, το κάθε τι που βογκά,

το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι που τραγουδά.

Ρωτήστε τι ώρα είναι.

Και ο αέρας, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,

θα σας απαντήσουν:

Είναι η ώρα να μεθύσετε!

Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου.

Μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή.

Όπως σας αρέσει.

......................................................................................................................................................................

Μεθύστε

Πρέπει να είσαστε συνέχεια μεθυσμένοι. Όλα είναι εκεί : αυτό είναι το μοναδικό θέμα . Για να μην αισθάνεσθε το φριχτό βάρος του Χρόνου που συντρίβει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς σταματημό.

Αλλά με τι ; Με κρασί , με ποίηση ή με αρετή , με ό,τι σας κάνει κέφι. Όμως μεθύστε.

Και αν καμιά φορά στα σκαλοπάτια ενός μεγάλου παλατιού, πάνω στο πράσινο χορτάρι μιας τάφρου, μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά του δωματίου σας, ξυπνήσετε και το μεθύσι έχει ήδη εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το άστρο, το πουλί ,το ρολόι, όλα αυτά που φεύγουν, όλα αυτά που βογκούν, όλα αυτά που κυλούν, όλα αυτά που τραγουδούν, όλα αυτά που μιλούν, ρωτήστε τι ώρα είναι …και ο άνεμος, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν: –είναι η ώρα για να μεθύσετε ! Για να μην είστε πια οι σκλάβοι οι μαρτυρικοί του Χρόνου, μεθύστε… μεθύστε χωρίς σταματημό ! Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, με ό,τι σας κάνει κέφι.

.

Μετάφραση : Κώστας Ριτσώνης

Διάφανα Κρίνα - Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για ένα μικρό ξωτικό.
Μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα
σ' ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για αυτούς που μένουν πάντα παιδιά,
για ανθρώπους που τα'χουνε χαμένα
και μετράνε ρυτίδες σε λευκά κελιά.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για φίλους μου παιδικούς
που απόμειναν στάχτη δίπλα στις ράγες,
για μνήμες χαμένες από άγριους καιρούς.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για ένα μικρό ξωτικό.
Μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα
σ' ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για θυσίες και σταυρούς.
Κατάλαβες πράγματα που σου' ναι ξένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για θυσίες και σταυρούς.
Κατάλαβες πράγματα που σου' ναι ξένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα,
για σένα,
για σένα,
για σένα,
για κανένα.

Μουσική: Διάφανα Κρίνα

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

Διάφανα Κρίνα - Σκισμένος χαρταετός

 Απόψε θέλω να σε δω, όμως το ξέρω

δεν έχω νόημα, δεν είμαι κανενός

πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω

γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός

Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο

δε θα'πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί

ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο

στ'άδειο μου σχήμα, μια σκιά που νοσταλγεί

Κοντά σου δεν μπορώ, μακριά σου τρέμω

κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ

περνάω τις μέρες μου σαν δαίμονας κλεισμένος

σ' ένα κουφάρι φαγωμένο απ' τον καιρό

Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί

τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος

θα `χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή

και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ' τον πόνο

Διάφανα Κρίνα, Σκισμένος Χαρταετός

(από το cd/lp "Ότι Απέμεινε Απ' Την Ευτυχία", 2003)

Διάφανα Κρίνα - Κάτι σαράβαλες καρδιές

 Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.

Στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο.

Και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή

με την καρδιά σου να χτυπάει απ’ το φόβο.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.

Κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο αποσπερίτης.

Ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή

κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.

Κάτι απ’ την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου, 

κάτι απ’ τα βράδια που πεθαίναμε μαζί

και σκότωνα κορυδαλλούς

να μην ακούω τη φωνή μου.

Ήταν τα χρόνια μας πληγές

σε κουρασμένες φτέρνες.

Φωνές που αντήχησαν νεκρές

μέσα σε άδειες στέρνες, 

δίχως να τους αποκριθεί

η ηχώ έστω μιας απάτης.

Κάτι σαράβαλες καρδιές

στο τσίρκο της αγάπης.

Κάτι σαράβαλες καρδιές

στο τσίρκο της αγάπης...

Διάφανα Κρίνα - Όλα αυτά που δεν θα δω

 Στίχοι:

Κάποιος έτρεχε στο πλήθος

κάποιος άλλος όχι εγώ

εγώ τάιζα τους λύκους

και κοιμόμουν στο βουνό

Κάποιος μου 'κλεψε τα χρόνια

και μου πήρε την ψυχή

εγώ άκουγα τ' αηδόνια

κι έπινα γλυκό κρασί

Κάποιος ζούσε τη ζωή μου

μες το σπίτι μου είχε μπει

τον κοιτούσα απ' το φεγγίτη

που 'στρωνε να κοιμηθεί

Κάποιος έκλαιγε με τύψεις

για όσα πρόδωσα εγώ

για όλα αυτά που 'χα αγαπήσει

για όλα αυτά που δε θα δω

Κάποιος φεύγει μ' ένα πλοίο

κάποιος που δεν είμαι 'γω

στην προβλήτα μες το κρύο

λυπημένα τον κοιτώ

Κάποιος έκλαιγε με τύψεις

για όσα πρόδωσα εγώ

για όλα αυτά που 'χα αγαπήσει

για όλα αυτά που δε θα δω

Για όλα αυτά που δε θα δω...

Διάφανα Κρίνα - Λιώνοντας Μόνος

Τι άρωμα, τι μέθη αυτή η λιακάδα!

Τα μάτια πριν τυφλώσει η σκοτεινιά

και πονεμένοι θρήνοι απ’ τον Καιάδα

δώσουν στον θάνατο άσχημη θωριά.

Πώς ξεψυχώ και λιώνοντας μόνος μου

αγκομαχώ, πηδώ στο σκοτάδι.

Τι σιωπηλά, πεθαίνοντας μόνος

εγώ και το φως.

Πού βρέθηκα, πώς με θωρούν χιλιάδες μάτια;

Πού βρίσκομαι, ούτ’ ένα φως, κραυγές μονάχα.

Πού `ναι οι θεοί που συγχωράνε;

Τα πόδια μου δε με κρατάνε

Το άψυχο κορμί μου αγκαλιάζω

Το χέρι σφίγγω με το χέρι μου

Μα σαν δεν νιώθω τίποτα ουρλιάζω

Δεν είναι ζωντανό το ταίρι μου

Πώς ξεψυχώ και λιώνοντας μόνος μου

αγκομαχώ, πηδώ στο σκοτάδι.

Τι σιωπηλά, πεθαίνοντας μόνος

εγώ και το φως.

Πού βρέθηκα, πώς με θωρούν χιλιάδες μάτια;

Πού βρίσκομαι, ούτ’ ένα φως, κραυγές μονάχα.

Πού `ναι οι θεοί που συγχωράνε;

Τα πόδια μου δε με κρατάνε

 

Διάφανα Κρίνα - Όπως τα χιόνια

 Μίλησε μου για τα όνειρα

που ‘χουν μέσα χρώματα.

Καμμένα αστέρια πέφτουν από ψηλά

τρυπώνουν σ ‘άγια χώματα.

Τα ποτήρια μείναν άδεια

ένας φίλος που ‘φυγε νωρίς.

Το πρόσωπό του καθρεφτίζεται

στις γουλιές μας, στις ματιές μας

στις κραυγές μας, στις καρδιές μας.

Και δεν πιστεύεις πως οι άνθρωποι λιώνουν

όπως τα χιόνια.

Και δεν πιστεύεις πως οι καρδιές σαπίζουν

όπως τα σκιάχτρα στα παλιά αλώνια.

Μίλησε μου για τα όνειρα

που τα βλέπω ασπρόμαυρα.

Μιαν ανάσα από τον θάνατο

είναι αυτό το ξύπνημα.

Διάφανα Κρίνα - Μικρές αλήθειες

 

                                                        Διάφανα Κρίνα - Μικρές αλήθειες

                                                        

Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου,

να `χουν τα μάτια σου αλάτι απ’ τα παλιά.

Να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου

να `χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά.

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου,

δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ’ τα παλιά.

Ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου

να `τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά.

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου,

να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά;

Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου,

δε θα ζητήσω βάλσαμο απ’ τα παλιά.

Θα μπω σ’ ένα πλοίο και θα ρωτήσω

στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά.

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου,

δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ’ τα παλιά.

Ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου

να `τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά.

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου

να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά;

Έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ’ αλήθειες

μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ’ το βορρά.

Ας είν’ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου

να μ’ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα,

να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά,

να ξεφυσάει η πνοή σου απ’ το βορρά.

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ -Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

 Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή

έτσι αφημένος σ’ ένα απόκοσμο παζάρι

να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή

με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι

Γελώντας λούζομαι σε βιβλικές βροχές

κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι

γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές

που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι

Την ερημιά μου τη στοιχειώνουνε φωνές

πονάει η μνήμη μου κι σκούζει σαν θηρίο

και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ’ ενοχές

για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω

σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό

ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν’ αγαπήσω

και να χαθώ.

Διάφανα Κρίνα - Το βλέμμα σου σακάτεψε τη μοίρα μου

Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου
και μια σιωπή που τη στοιχειώναν μυστικά
ένα κατώφλι που περίμενε το τίποτα
και μια γάτα που τη λέγαν Σύλβια Πλαθ.

Είχες μια χούφτα αστέρια σκόνη στην παλάμη σου
έτσι όπως γύριζες στον ύπνο σου γλυκά
μια κουρασμένη αγάπη, κρύα, λεία στην αγκάλη σου
και έναν θάνατο αργό στα γιασεμιά.

Κι εγώ που δεν σε γνώριζα μα πάντα σ' αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω κι εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα.

Παντελής Ροδόστογλου

                   Διάφανα Κρίνα - Το βλέμμα σου σακάτεψε τη μοίρα μου

Διάφανα Κρίνα - Όλα αυτά που δεν θα δω

Κάποιος έτρεχε στο πλήθος
κάποιος άλλος όχι εγώ
εγώ τάιζα τους λύκους
και κοιμόμουν στο βουνό
Κάποιος μου 'κλεψε τα χρόνια και μου πήρε τη ψυχή εγώ άκουγα τ' αηδόνια κι έπινα γλυκό κρασί. Κάποιος ζούσε τη ζωή μου μες το σπίτι μου είχε μπει τον κοιτούσα απ 'το φεγγίτη που 'στρωνε να κοιμηθεί Κάποιος έκλαιγε με τύψεις για όσα πρόδωσα εγώ για όλα αυτά που 'χα αγαπήσει για όλα αυτά που δε θα δω. Κάποιος φεύγει μ 'ένα πλοίο κάποιος που δεν είμαι 'γω στη προβλήτα μες το κρύο λυπημένα τον κοιτώ. Όλα αυτά που δεν θα δω Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου Μουσική: Διάφανα Κρίνα

Διάφανα Κρίνα - Κλόουν την Τετάρτη την Κυριακή νεκρός

 Από το cd/lp "Έγινε Η Απώλεια Συνήθεια Μας" (1996)

Οι έρημες πόλεις, τα φώτα που σβήνουν σαν γέροι που κλείσαν τα μάτια και πίνουν. Και συ να γερνάς μεσ' στης λήθης το ψέμα, κουφάρι απόγνωσης στου ήλιου το γέρμα. Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός. Τα μάτια της λάμπουν σαν έναστρη νύχτα, τα χέρια της σκάβουν τον τύμβο της ήττας. Κι εσύ να ζητάς να βρεις ένα τέρμα σαν χάδι χαμένο στης θλίψης το δέρμα. Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός. Στης λύπης το κατάρτι σε σταύρωσε ο θεός. Δίχως νερό κι αγάπη σε άφησε εδώ σαν νόθο γιο της λάσπης που κοιτάει τον ουρανό.

Διάφανα Κρίνα - Μπλε χειμώνας

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια

κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,

μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας

ν' ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.

Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα,

στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη,

ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα

ν' ακούω μονάχα να μου λένε πόνα, πόνα, πόνα, πόνα.

Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες,

δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ,

του έρωτα εποχές μάγισσες, ψεύτρες

των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες.

Δεν θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι

ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.

Δεν θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι

ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...

 Από το cd/lp Κάτι Σαράβαλες Καρδιές, 1998

Διάφανα Κρίνα -Κι η αγάπη πάλι θα καλεί

 Δεν υπάρχει ομορφιά
παρά μόνο στο βλέμμα
που τη φρίκη κοιτάει
κι όμως αντέχει.

Κάποτε θα ’ρθει η στιγμή
που όλα θα πάρουν ένα νόημα βαθύ.
Θα σου θυμίζουν οι ουρανοί άγνωστες πτήσεις.
Κι η θάλασσα η παντοτινή
τρεμούλιασμα νωχελικό
στον πιο αθώο σου εαυτό.
Και οι σταθμοί παλιές, καλές αναχωρήσεις.

Κι η αγάπη πάλι θα καλεί
στον κόρφο της γλυκά να ’ρθεις
να ξαποστάσεις,
να ιστορήσεις μια ζωή
βγάζοντας στεναγμό βαθύ
και στην ποδιά της να τινάξεις
σαν λείψανα αγίων μαρτυρικά
όλες σου τις θλίψεις.

Δεν υπάρχει ομορφιά
παρά μόνο στο βλέμμα
που τη φρίκη κοιτάει
κι όμως αντέχει.

Διάφανα Κρίνα - Νύχτα

 

Διάφανα Κρίνα - Με Ρωτούν Οι Χειμώνες

 

Διάφανα Κρίνα-Γιορτή

 album : Έγινε η απώλεια συνήθειά μας  (1996)

Στίχοι:   Θάνος Ανεστόπουλος

Μουσική:   Διάφανα Κρίνα

Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι, 

κάπου θα κρύβονται στη γη.

Κάποτε ήσαν άνθρωποι, 

ήσανε φίλοι και γνωστοί

Σε μια ανυπόφορη γιορτή

κάτω από δυνατή βροχή.

Σε είδα σε ναυάγια

εκεί που λιώναν μόνοι

σαράντα άντρες ναυτικοί

δεμένοι στο τιμόνι.

Σε μια ανυπόφορη γιορτή

κάτω από δυνατή βροχή.

Πήρες μα κι έδωσες πνοή

στην πιο θολή μου μνήμη.

Τώρα μπορώ να θυμηθώ

που σε είχα ξαναδεί.

Σε είδα σ' άθλιους καιρούς

να μας σκορπάει το χιόνι, 

να μπουσουλάμε απ' το ποτό

και μόνο να νυχτώνει.

Σε μια ανυπόφορη γιορτή

κάτω από δυνατή βροχή.

Πήρες μα κι έδωσες πνοή

στην πιο θολή μου μνήμη.

Τώρα μπορώ να θυμηθώ

που σε είχα ξαναδεί.

Πήρες μα κι έδωσες πνοή

στην πιο θολή μου μνήμη, 

Τώρα μπορώ να αφεθώ

στης μοναξιάς τη δίνη.

Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι, 

κάπου θα κρύβονται στη γη.

Κάποτε ήσαν άνθρωποι, 

ήσανε φίλοι και γνωστοί