Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου
και μια σιωπή που τη στοιχειώναν μυστικά
ένα κατώφλι που περίμενε το τίποτα
και μια γάτα που τη λέγαν Σύλβια Πλαθ.
Είχες μια χούφτα αστέρια σκόνη στην παλάμη σου
έτσι όπως γύριζες στον ύπνο σου γλυκά
μια κουρασμένη αγάπη, κρύα, λεία στην αγκάλη σου
και έναν θάνατο αργό στα γιασεμιά.
Κι εγώ που δεν σε γνώριζα μα πάντα σ' αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω κι εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα.
Παντελής Ροδόστογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου