Κατερίνα Ατσόγλου - Τόσα χρόνια ζούσες χωρίς να σου λείπω

Τόσα χρόνια ζούσες χωρίς να σου λείπω

έτρωγες, έπινες, ξάπλωνες και δεν μ' αναζητούσες.

Άκουγες το "To Be by your Side" του Nick Cave,

αλλά δεν νοιάστηκες να ψάξεις όλον τον κόσμο να με βρεις.

Δεν άπλωνες τα χέρια σου να με τραβήξεις κοντά σου

ούτε τις νύχτες αναζητούσες το κορμί μου.

Δεν με σκεφτόσουν όταν σε ήθελα,

δεν άκουγες το όνομά σου που το έντυναν οι αναστεναγμοί μου,

ούτε τους λυγμούς μου παρηγόρησες ποτέ.

Δεν με λυπήθηκες τις ώρες που μόνη κοιτούσα τα φώτα

του χειρουργείου.

Δεν σκούπισες τα δάκρυα που κύλησαν από τον πόνο της χαμένης σάρκας,

ούτε με παρηγόρησες με χάδια και φιλιά.

Τόσα χρόνια ζούσες χωρίς να με θες,

χωρίς να αναστατώνεσαι στη σκέψη μου.

Δεν ίδρωσες φωνάζοντας από τον πόθο

και δεν αποκοιμήθηκες στα χέρια μου.

Τόσα χρόνια που φίλαγες ξένα χείλη,

τα δικά μου μάτωναν.

Το βάρος της μοναξιάς, Βακχικόν 2024.

Κατερίνα Ατσόγλου-Ποίημα Ποιητικής

Η ποίηση
είναι ο τρόπος και ο σκοπός της ζωής μας.
Είναι τα χαμένα χρόνια της αθωότητας
πάνω στην έρημη από ανθρώπους γη.
Είναι ο δρόμος και η ανακάλυψη της εσωτερικής ευτυχίας,
είναι η αισθητική της ηθικής
η επαφή με τη δυναμική των λέξεων.
Η ποίηση μιλά όταν οι ποιητές σιωπούν,
όταν οφείλουν να ακούσουν την ψυχή να φτερουγίζει.
Είναι η όαση στην έρημο της ζωής μας,
η σανίδα σωτηρίας την ώρα της καταστροφής,
η επιμονή,
η υπομονή,
το θράσος,
ο ήχος της σιωπής.
Οι πιο ενδόμυχες σκέψεις μας,
όταν όλοι και όλα
μας έχουν εγκαταλείψει.
Η ποίηση
είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας (1).

1. (Ο τελευταίος στίχος ανήκει στο κείμενο «Τριαντάφυλλα στο παράθυρο», από τη συλλογή Υψικάμινος, του Α. Εμπειρίκου, εκδ. Άγρα.)

Πηγή: Κατερίνα Ατσόγλου, Συμβολισμοί, Εκδόσεις Βακχικόν 2020, σ. 7.