Κική Δημουλά - Προφυλάξεις

Όταν βρέχει 

δεν παίρνω ομπρέλα. 

Το θεωρώ δειλία να προφυλάσσομαι 

από το ξεκάθαρο. 

Όταν δε βρέχει, 

όσο και αν ευτυχεί ο ουρανός 

όσο κι αν τον πιστεύω 

ανοίγω την ομπρέλα μου 

δεν είναι ξεκάθαρη 

καιρική συνθήκη η ευτυχία.

Δημόσιος καιρός

Κική Δημουλά - Ένα ματσάκι ωχρότητα

Με συνοδεύει φιλικά ένας μοναχικός περίπατος.

Για καλή μου τύχη

πηγαίναμε κι οι δυο μας προς τα εκεί.

Παλαιά σχέση ψυχραμένη.

Αστείες παρεξηγήσεις περί Άλλων

πού διαλύονται.

Κουτσομπολιά των ονείρων οι άλλοι.

Στεκόμαστε στις βιτρίνες μου.

Είναι αλλαγή της εποχής μου.

Θα φορεθώ πολύ. Κανένα σχέδιο. Ίσια γραμμή.

Λαιμόκοψη. Κεφάλι να σκεπάζει το γόνατο.

Χέρια ντραπαρισμένα στο στήθος χαλαρά.

Ανεξίτηλα χρώματα εισαγωγής από μέσα.

Ψηλά είναι κατακόκκινο το βράδυ.

Αιματοχυσία εμφυλίου στερεώματος.

Τα κίτρινα χρυσάνθεμα υπαίθριου ανθοπώλη

σε διπλή τιμή με πικραίνουν

— ένα ματσάκι ωχρότητά σου.

Είμαι στα ίχνη μιας βροχής

Περίεργης. Σαν να έβρεχε, άλλοτε.

Απόρρητα βρέχει, κρυφά απ’ τη βεβαιότητα

σχεδόν κρυφά κι από την ίδια τη βροχή.

Το ξέρει μόνο η γοητεία του δισταγμού

η τσίγκινη τραγιάσκα κάποιου ήχου

και το συμβούλιο των σταγόνων ψηλά

γύρω από τη στρογγυλή λάμπα του δρόμου.

Απόρρητα βρέχει.

Σα να 'ναι εμπιστευτικό το φανερό.

Όπως και είναι. Πόσες φορές κρυφά από μας

δεν έχουμε συμβεί κρυφά από τις πράξεις μας —

πάντα τελευταίες το μαθαίνουν από τις συνέπειες

που το γνωρίζουν εξ αρχής.

Ακόμα κι από τη νεότητα σχεδόν κρυφά γερνάμε.

Σα να 'ναι εμπιστευτικό το ολοφάνερο.

Πάντα τελευταία το μαθαίνει — απ' τη νεότητα των άλλων.

Μήπως μαθαίνουμε ποτέ ότι δεν ζούμε;

Κρυφό μας το κρατάει για πάντα ο θάνατος μας.

Το ξέρει μόνον η ζωή που συνεχίζεται των άλλων.

Κουτσομπολιά ονείρων παρεξήγηση οι άλλοι.

Χαίρε ποτέ, Στιγμή 1988, σ. 80-81.

Κική Δημουλά - Μαύρη γραβάτα

Πότιζε συ τη γλάστρα

κι άσε να κλαίω.

Μόνο γράφε του λόγους,

μήπως κι οφείλω κι άλλη λύπη.

Θέλω να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη

πως βασανίστηκα για όλα.

Γράψε πως κλαίω για έναν καθρέφτη.

Άλλοτε διακοσμητικό στοιχείο,

μαντείο τώρα.

Για την ξερή καληνύχτα

που λεν οι μικρές πιθανότητες

και ξοφλάνε.

Γράψε πως κλαίω για το παράθυρό σου,

κλειστό κι ακαλημέριστο

και μελαγχολικό εκ γενετής του.

Για τα πουλιά της τελευταίας δεκαετίας.

Τον τρόμο τους με τις κεραίες τηλεοψίας.

Για την προσαρμογή τους ύστερα,

και τα πετάγματά τους

σ’ αυτά τα σιδερένια δέντρα.

Που μάθανε να τραγουδούν σε σιδερένιους κλώνους.

Γράφε.

Γι’ αυτό το Σαββατόβραδο που θάφτηκε

ανάμεσα σε δύο κυπαρίσσια

Στη Φραγκόκλησα.

Για το φεγγάρι που πενθεί – φοράει

μαύρη γραβάτα σύννεφο,

γράψε πως κλαίει.

Κλαίω γιατί με ρώτησες

αν είδα την πανσέληνο.

Όχι, τίποτα ολόκληρο δεν είδα και δεν έζησα.

Κλαίω που τα παιδιά κρατούν τη σάκα τους

σαν τελειωμένη κιόλας γνώση,

και στων αγίνωτων ωρών

την τρυφερή καθησύχαση δεν πάνε

και δεν παίζουν.

Γράψε πως κλαίω για τις μητέρες.

Τις πιο παλιές μητέρες μου.

Τις λεπτές κι όμορφες,

των παραθύρων ερωμένες,

αρπίστριες του αγναντέματος,

που τις επήρε απρόφταστες ο θάνατος

κι αυτές μακροημερεύουν μητρικές

σε σαλονιού φωτογραφίες

και σε κεντήματα.

Κλαίω γιατί ανάψανε τα φώτα

κι η Κυριακή κουλουριασμένη γάτα

στο παράθυρό μου.

Ο φόβος βάζει τα καλά του

και περιμένει.

Γράφε.

Πως κλαίω για τους τυφώνες,

το λίγο φαΐ

το κάθε Λίγο,

για τους σεισμούς

χωρίς προειδοποίηση.

Κλαίω επειδή χαμένη πάει

η είδηση που μου ’φερες

πως είδες χθες την πρώτη πεταλούδα.

Κλαίω γιατί δεν είναι είδηση το εφήμερο.

Γράφε. Κλαίω

επειδή η τύχη κλείστηκε στο σπίτι της,

η αναβολή έφτασε στον δήμιο,

το παγούρι έχει φτάσει στην έρημο,

η νεότης έχει φτάσει στη φωτογραφία.

Κλαίω γιατί ποιος ξέρει ποιος θα κλείσει

των ημερών μου τα μάτια.

Πότιζε συ τη γλάστρα

κι άσε να κλαίω επειδή…

Πηγή: Το λίγο του κόσμου, εκδόσεις Ίκαρος.

Κική Δημουλά - Οι λυπημένες φράσεις

Mε ημέρα αρχίζει η εβδομάδα,
με ημέρα τελειώνει.
Kι η Kυριακή, κόμπος σφιχτός
να μη λυθούν οι εβδομάδες.
Έρχεται πάντα από το ίδιο Σαββατόβραδο
και φέρνει λίγο ύπνο παραπάνω το πρωί
και το θεό, όσο τον δίνουν οι ορθρινές καμπάνες.
Λίγο να σταθείς στ' ανοιχτά παράθυρα
και να κοντοσταθείς σ' αυτά που δεν συμβαίνουν,
περνάει η ώρα.
Δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
σιγά-σιγά η Kυριακή μεσουρανεί
σαν τρομαγμένη απορία.

Στις γειτονιές
περνάνε γύφτισσες να πω το ριζικό σου,
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα, ριζικά.
Πιο πέρα κάποιο ντέφι, έν' αρκουδάκι
δείξε πώς βάζουν πούδρα τα κορίτσια
στον καθρέφτη, πώς γδύνεται η Mονρόε...
Mη γελάς. Bρέθηκε κάποτε νεκρή η Mονρόε.
Mε πράγματα που δεν αντέχουν μη γελάς.

Aχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
πώς μοιάζουν στους τυφλούς οργανοπαίχτες
στους δρόμους τους εμπορικούς, τις Kυριακές.

Nα είχαμε μιαν άνοιξη.
Mη γελάς.
Mε πράγματα που δεν υπάρχουν μη γελάς.
Aς λένε τα πουλιά κι οι μυρωδιές στα πλάγια
πως είναι Aπρίλης.
Tο λένε τα πουλιά κι οι έρωτες των άλλων.
Eμένα μ' εξαπατούνε οι θεοί
κάθε που αλλάζει ο καιρός,
κάθε που δεν αλλάζει.
Mη γελάς.
Έαρ δεν γίνεται
με ρίμες
ήλιοι-Aπρίλιοι,
ήλιοι-Aπρίλιοι,
ομοιοκατάληκτες στιγμές,
χρόνος χρωμάτων,
στρέμματα φωτός,
χαμομηλιών ανυπομονησία να μυρίσουν.
Δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
και όλα τ' άλλα τρόποι
για να πεθαίνουνε ανώδυνα τα ημερολόγια.

Tην Kυριακή τραβάει σε μάκρος
των τραγουδιών η αγωνία
ποια γυναί- ποια γυναί-

Aχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
στους δρόμους τους εμπορικούς,
τις Kυριακές τις ανοιξιάτικες.



(από Tο λίγο του κόσμου, Στιγμή 1994)

Κική Δημουλά - Ουτοπίες

Καθ’ οδόν
(7 και 30 πρωινή προς εργασίαν) συναντώ τον Μάρτιο
ευδιάθετον,
υπαινιγμών πλήρη
περί ανοίξεως και λοιπά.

Αναβάλλω την υπόστασή μου, ανακόπτω τη σύμβασή μου
με το χειμώνα,
και διασπείρομαι σε χώμα.
Μια μικρή γη φυσική συντελούμαι, ξαπλωμένη, απλωμένη
απέναντι στο
καθ’ όλα σύμφωνο σύμπαν.
Φυτεύομαι άνθη,
ανθίζω συναισθήματα, και είμαι πολύ καλά
εις άπλετον προορισμόν και τοποθέτησιν.

«Απαγορεύεται η άνοιξις!» ξάφνου μια πινακίδα-σύννεφο απειλεί. Αμέσως
μια βροχή άρχισε κι έλεγε
εις βάρος της ανοίξεως
και εις βάρος μου,
ένας δύσθυμος άνεμος
μου κατάσχει τα άνθη,
μου κατάσχει τα συναισθήματα και μ’ οδηγεί στο Γραφείο.

Παράβασις, λοιπόν, βαρεία, και μάλιστα καθ’ οδόν,
από κυρία σχεδόν ώριμη,
με οικογενειακές υποχρεώσεις, και πολυετή θητείαν
εις Δημοσίαν θέσιν
και χειμώνες.

Πηγή: Κική Δημουλά,Ποιήματα,1998

Κική Δημουλά -Το σπάνιο δώρο

 
Καινούργιες θεωρίες.
Τα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.
Αμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Αλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.
 
Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Αφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Ας κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά ‘ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Βάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Τυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.
 
Τίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.
 
Κική Δημουλά, Η εφηβεία της λήθης

Κική Δημουλά - Επιβλαβής ο καπνός και ο βίος

 Επιβλαβής ο καπνός και ο βίος

«Το κάπνισμα βλάπτει

σοβαρά την υγεία»

αλήθεια τι ν’ απέγινε

ο διάσημος εκείνος ωραίος ηθοποιός

ξεχνώ τ’ όνομά του

εκείνος με το καουμπόικο καπέλο

ο αφηνιασμένος καβαλάρης τού Μάρλμπορο

να διασχίζει καλπάζοντας

την αχανή αφίσα τής διαφήμισης

να υπερπηδά το πανύψηλο εμπόδιο

τής προειδοποίησης

«το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία»

να κεντρίζει με τού καπνού τα σπιρούνια

τον κίνδυνο να τρέξει πιο γρήγορα

αφηνιάζοντας το τσιγάρο στο στόμα

πώς τον έλεγαν αλήθεια ξεχνώ

ιδού η λήθη

μη δε βλάπτει κι αυτή σοβαρά τη ζωή;

το υγιές νόημα – νήμα τού βίου

μη δεν ξεχνιέται – κόβεται

σα να ’ταν όλο βλαβερό;

Αβλαβές είναι μόνο το άβιο.

Απόδειξη τι καπνό φουμάρει

εκ γενετής η ανυπαρξία.

Έπαθε τίποτα;

Από τη συλλογή «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως», εκδ. Ίκαρος, 2007.

Κική Δημουλά - Νοσταλγία

Τον θυμάμαι ακόμα.
Παράξενο πολύ,
γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,
όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.
Υπέροχο μνημείο.
Διάχυτος σαν μυρουδιά,
απροσδιόριστος σαν το άπειρο,
βλέμμα σάμπως σ’ ατέλειωτη νύχτα.
Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο
όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση.
Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο
κάποιο ξεκίνημα πικρό.
Και τότε εγώ
σήκωνα το ποτήρι
και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα
ανάκατο με μια σιγή.

Στο χωρισμό μήτε αντίο
μήτε φιλί.

Πηγή: Έρεβος (1956), Κική Δημουλά, Ποιήματα (εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα, 1998)

Κική Δημουλά - Αποδημητικές καλημέρες

Άρχισε ψύχρα.

Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη

ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορροή.

Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.

Ζέστες, η διάθεση για φως,

λόγια, πουλιά,

πλαστογραφία ζωής.

Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,

πολλοί διάττοντες έρωτες

ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.

Τώρα η γνωστή ψύχρα

κι όλα να φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.

Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια

η μία ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη

με λύπη αυτοδίδακτη.

Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση

κι από τις καλημέρες σου.

Τα παράθυρα ενδίδουν.

Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,

άλλοι λεν ως την άνοιξη,

άλλοι φοβούνται διά βίου.

Κι εσύ τι κάθεσαι;

Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.

Να γίνεις ό,τι αναρωτιόμουν πέρυσι:

«ποιος ξέρει τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο;».

Καιρὸς να γίνεις «τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο».

Άρχισε ψύχρα.

Ρῖξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

Πηγή: «Το λίγο του κόσμου» (1971), συγκεντρωτική έκδοση: Κική Δημουλά, Ποιήματα», εκδ. Ίκαρος, 1998.

Κική Δημουλά - Σεπτέμβριος

Σεπτέμβρης ναι Σεπτέμβρης είν’ αυτός
ο κόμπος στο λαιμό η κολλώδης μνήμη που
εμποδίζει την κατάποση στερεών απόντων
η ατονία οι κομάρες που αδειάζουνε το σώμα
σε μια φυγή γεμάτη τρύπες
οι καούρες νηστικών ονείρων στο στομάχι
οι άρρυθμες σβησμένες γροθίτσες του σφυγμού
– τι θαρρείς κάπως έτσι σταματούν
κάποτε τελειώνουνε τα αιμοφόρα αστεία.

Ρηχά τα καφενεία στον πεζόδρομο.
Λάδι η ησυχία.
Ασφαλής πικρός ο καφές μου
μακράν της φορτικής ζάχαρης
– μια συνήθεια είναι τ’ απαραίτητα την κόβεις.
Ήχος κερμάτων σε τενεκεδάκι οργανοπαίκτη.
Ο ελεήμων Σεπτέμβρης που ρίχνει φύλλα.

Σεπτέμβρης ναι. Ο τιποτένιος άθλιος μήνας
ο μισητός τσιγκούνης – σου δόθηκε
μονάχα ο μισός και τ’ άλλο ήμισύ του το καλύτερο
δολίως πιο μεγάλο απ’ το δικό σου
οι ζωντανοί τ’ αρπάξαν.

Ναι. Αλλά ήταν σήμερα αγνώριστος.
Ένας άγνωστος αθώος.
Άυλος κι όμως φλύαρα φιλάρεσκος καθώς
τον λίγωνε μια ζέστη σε πιο σωματικόν
– την είχε βιάσει στο άδειο
ξενοικιασμένο τέλος του Αυγούστου.

Ήτανε τόσο φορτική σαν αμαρτία η θαμπάδα του
τόσο πείσμων η πανάκριβη
κάπου μακριά φιλόβροχη κολόνια που φορούσε
τόσο ξεροκέφαλα εγκόσμιο τ’ όνομά του
ώστε μου άρεσε να σ’ έχω προς στιγμήν
ολότελα ξεχάσει.

Καλή του ώρα ένα γυφτάκι πούλαγε κάτι
ένοχα βήτα διαλογής χαρτομάντιλα μούσκεμα
στα μάτια μου.

Ενός λεπτού μαζί, εκδ. Ίκαρος, 1998.

Κική Δημουλά - Αληθινή απάντηση

Αγαπητή φίλη

Το γράμμα σου κακός Ερμής μαντατοφόρος.

Χρεοκοπία σου μου αναγγέλλει.

Να λυπηθώ έχω να σου δώσω. Αν όμως μου ζητάς

δάνειο παρηγοριάς δε μου ‘χει μείνει λέξη.

Με βρήκανε και μένα πολλών λαθών πτωχεύσεις.

Ήτανε λάθος σου να ανοίξεις σε μία ξένη χώρα

μπουτίκ με αληθινά κοσμήματα-αντίγραφα περίτεχνα

αυθεντικής προγόνων ελληνικότητας.

Ρίχνεις το φταίξιμο στα φο μπιζού.

Δεν πρόκειται για μόδα.

Είναι παλιά προτίμηση το ψεύτικο.

Περίτεχνο αντίγραφο αυθεντικής πραγματικότητας.

Τέλεια επεξεργασμένο από τη μεγάλη ζήτηση.

Δεν αλλοιώνεται. Η αφθονία του αμετάβλητη.

Η εύκολη τιμή του το κάνει προσιτό

σε κάθε μικρομεσαία πλάνη.

Και να το χάσεις, πάλι συμφέρει

σου έρχεται φθηνότερα να κλαις για ένα ψέμα.

Αγανακτείς να συνωστίζονται τόσοι θαυμαστές

Απ' έξω μόνο στη βιτρίνα σου

και μέσα ψυχή να μην μπαίνει.

Έτσι γίνεται. Απ' έξω μόνο στη βιτρίνα

θορυβούμε οι λάτρεις της αλήθειας.

Ποια ψυχή διαθέτει το μη αναγραφόμενο

κόστος της απόκτησης.

Εξάλλου ας μην κρυβόμαστε.

Κάθε αλήθεια δεν είναι όλη χρυσός

μήτε όλο πολύτιμοι λίθοι.

Δεν σ' αγαπώ.

Χρυσή αλήθεια είναι αυτό

ή ουράνιο που σου ασπρίζει το αίμα;

Πολύτιμοι λίθοι είναι

ή άγριος λιθοβολισμός;

Ρίξου λοιπόν στα φο μπιζού.

Τι λες, κουτός είναι ο θάνατος

που προτιμά την ψεύτικη ζωή μας;

Ηχος Απομακρύνσεων

Κική Δημουλά - Απροσδοκίες

 Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
Άνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives – αιώνιες, αιώνιες
μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

 Από τη συλλογή Χαίρε ποτέ (1988)

Κική Δημουλά - Πρόβλημα

 

Θα ήθελα

κάπως αλλιώς ν’ αγαπιούνται τα πράγματα

στριμωγμένα

σ’ ένα μικρό δωμάτιο που να είναι

μπάνιο κουζίνα μαζί κι υπνοδωμάτιο

εντός και το καθιστικό

η μία χρήση να νίβει την άλλη

χώρισμα να μην υπάρχει

ούτε χώρος – σπιθαμή

για το χωρισμό.

Θα ήθελα;

Και πού θα κοιμάται η προσποίηση;

αγκαλιά με την αγάπη;

Άνω τελεία, 2016

Κική Δημουλά - Β' Προβολής

Βροχή στα βόρειά μου του Μαϊου.

Ένα δάσος εκφωνεί τον πανηγυρικό

κίνδυνο της πυκνότητας. Παπαρούνες

ντυμένες το παραδοσιακό τους

δηλητήριο χορεύουν τοπικό κατακόκκινο.

Συγκινημένο το άγαλμα της απορίας μου:

τι θα πει Μάιος σιγά σιγά

με την πάροδο των λέξεων;

Βροχή στα βόρειά μου του Μαϊου.

Τα φύλλα των δέντρων

κανιβαλικά χοροπηδούν πάνω στον ήχο.

Ανακινείται δυνατά το σφραγισμένο χώμα

πετάγεται με πάταγο ο φελλός του στεγνού

πίδακες νωπότητας καταβρέχουν

την ντροπαλή αρχή των αρωμάτων.

Χλόη δοκιμάζει τα φτερά της

στους χαμηλούς του χαρακτήρα της ανέμους.

Παίζουν κρυφτό τα βόρειά μου

με τα μικρότερά τους χαμομήλια

και η ψυχή κυνηγητό με λάθη

πάντα μεγαλύτερά της- η αιωνία

άνοιξη του αταίριαστου.

Βροχή στα βόρειά μου του Μαΐου.

Και τι θα πει Μάιος σιγά σιγά

Με την πάροδο των λέξεων

και ποιος με έφερε εδώ σ’ αυτήν

την τόσο απομακρυσμένη ερώτηση

απ’ το σώμα μου και τώρα πώς

– θέλω τη μάνα μου θέλω τη μάνα μου

να με κουμπώσει στην αρχή μου.

Βροχή στα βόρειά μου του Μαΐου.

Και τι θα πει Μάιος σιγά σιγά

Με την πάροδο των λέξεων

και ποιος με έφερε εδώ σ’ αυτήν

την τόσο απομακρυσμένη ερώτηση

απ’ το σώμα μου και τώρα πώς

– θέλω τη μάνα μου θέλω τη μάνα μου

να με κουμπώσει στην αρχή μου.

Κική Δημουλά ( 1931 -2020 )

Πηγή: Χαίρε Ποτέ, Εκδόσεις: Στιγμή: Μάρτιος 1998.

Κική Δημουλά - Γράψε λάθος

Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων

ενόχλησες και την ορθογραφία μου.

Κατ’ επανάληψη λες, μ’ έπιασες να γράφω

συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει

συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο

τα δυο μαζί ενώνω — το ζω το αφήνουμε έξω

για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.

Δεν είναι λάθος φίλε μου.

Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.

Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον

που τα κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.

Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν

τη ρηματική τού ζω απεραντοσύνη.

Απ’ τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.

Πάρε παράδειγμα

τι κινητά που γράφεται το ψέμα:

όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον

σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.

Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα

τότε το γράφεις ψαίμα.

Ρωτάς από πού ως πού

γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.

Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια

ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση

το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν

και η αοιδός επιθυμία

απ’ την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.

Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια

πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.

Από τη συλλογή Χαίρε ποτέ (1988) της Κικής Δημουλά

Κική Δημουλά - Επείγον

Μοῦ ζήτησε ταυτότητα γιά τό γνήσιον τῆς μορφῆς

Νεαρόν τό ἔτος τῆς ἐκδόσεως

μέ σφραγίδα τῆς ἀστυνομίας, νόμιμα

καμάρωνε τῆς γεφυρούλας μύτης τό σηκωμένο φρύδι.

Μᾶς κοίταξε καχύποπτα ὁ ὑπάλληλος

φορώντας ἀμέσως χειροπέδες

στίς μεγάλες διαφορές μήν ξεφύγουν.

Ὕστερα μᾶς ἄδειασε βίαια καί τίς δυό

στό ἐκκοκιστήριο τῆς συγκρίσεως

γέμισε ὁ τόπος ἀποφλοίωση.

Μιά κοίταζε στά γλήγορα ἐμένα

καί μιά ἐκείνη ἐπίμονα σά νά μέ ρωτοῦσε

ἄν μέ γνώριζε. Μά ἠ φωτογραφία γιά νά λάβει

τό ὕπατο χρίσμα τῆς ἀμετάβλητης

δίνει ὅρκο βαρύ νά μή γνωρίζει μήτε τά πρίν

μήτε τά ἔπειτά της.

Γέμισε ὁ τόπος ἀποφλοίωση.

Σκυμένος στό καθῆκον ὁ ἀνακριτής

πῆρε ἀργά ἀργά νά ξεβιδώνει

μιά μιά τίς ἐσοχές τῆς ἀμυδρότητας

μήν ἦταν ἐκεῖ μέσα κρυμμένη ἡ ὁμοιότης.

Τρέμοντας ἐγώ μήπως χαθοῦνε τά βιδάκια

ὕψωσα φωνή ἀγανακτήσεως

συντομεύετε κυριέ μου συντομεύετε

ὅσο ἀργεῖτε τόσο χειροτερεύει

τό δύσβατο ἔργο τῆς ἀναγνώρισης.

Μήν ξεχνᾶτε ὅτι μετά τό μεσονύκτιο

πέφτει διπλή ταρίφα ὁ χρόνος στό ρολόι

διπλά καί τρίδιπλα κυλᾶνε τά χιλιόμετρα

στό πρόσωπο.

Ἐπιτέλους πρώτη φορά σας εἴδατε νεότητα

νά μήν μοιάζει διόλου μέ τήν ἀπώλειά της;

Κική Δημουλᾶ, «Ἑνός λεπτοῦ μαζί», Ἴκαρος, Ἀθήνα 1998.

Κική Δημουλά - Παν-κλάμα

Τι συμβαίνει;

Και τί προαιώνια έχθρα το χωρίζει

από αυτό που δε συμβαίνει;

Ασφυκτικά άδειο το ακροατήριο.

Κανείς δεν θ’ απαντήσει;

Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι.

Με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς

όταν μένει.

Στη βαθιά μακρινή αλλαγή μου πηγαίνω.

Τί συμβαίνει;

Ποιος φόβος κλαίει

κι είν’ έτσι γλιστερό ό,τι αλλάζει;

Είχα τόσα ζευγάρια μάτια

για μακριά για κοντά

για μέσα για έξω

για έτσι γι’ αλλιώς

για τούτο για κείνο

για ψηλά για χαμηλά

για τις εκλείψεις των προσώπων

τη χάση και τη φέξη γενικά των φαινομένων,

τόσα ζευγάρια μάτια

και ποια ωριμότητα κλεπτομανής τα πήρε

αφήνοντάς μου μόνο ένα ζευγάρι

να βλέπω τί μου κλέβεται.

Ετοιμάζουν μεγάλο αμφορέα οι στάχτες.

Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι.

Με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς

όταν μένει.

Στη βαθιά μακρινή αλλαγή μου πηγαίνω.

Τι συμβαίνει;

Ποια νεκρή στάση ζωής

τιμούν τόσες ομοβροντίες σιωπών;

Τα μάτια ποιου Τελειωμένου έχουν κλάψει

κι είν’ έτσι γλιστερό ό,τι αλλάζει;

Ποιο Τέλος άντεξε

κατάμουτρα να πει στην Αρχή δε σε γνωρίζω;

Ετοιμάζουν μεγάλο αμφορέα οι στάχτες.

Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι.

Με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς

όταν μένει,

όπως μένει κανείς με τις ίδιες κινήσεις

που κάνει όταν φεύγει.

Στη βαθιά μακρινή αλλαγή μου πηγαίνω.

Τι συμβαίνει;

Μια καθυστέρηση ερωτεύθηκε το Έγκαιρο

κι εκείνο την απόδιωξε:

άσε με ήσυχο παλιόγρια

Βρωμόπαιδο Έγκαιρο, μαμόθρεφτε Χρόνε.

Θα προφτάσω να φτάσω

έγκαιρα στη μακρινή αλλαγή μου;

Ποιος φόβος κλαίει

κι είναι το πόσο απέχω και πού πάω

βρεμένα ως το κόκαλο;

Κι όταν φτάσω εκεί

πόσα θα χρειαστεί να πεθάνουν,

τι ομοβροντίες τιμητικές σιωπών

κι άλλες θα ξανακούσω

και πόσο θα μου μέλλεται

πάλι να ξεκινάω

διαρκώς να ταξιδεύω

σε όλο και βαθύτερη

και μακρινότερη αλλαγή μου;

Τελείωσα.

Βγάζω το μοναδικό ζευγάρι μάτια που έχω

και υποκλίνομαι.

Το ασφυκτικά άδειο ακροατήριο κλαίει.

Τί παν-κλάμα!

Το τελευταίο σώμα μου, 1981

Κική Δημουλά - Πρόσεχε

Όταν στρώνεις το τραπέζι

πριν καθίσεις

να ελέγχεις σχολαστικά

την αντικρινή σου καρέκλα

αν είναι γερή μήπως τρίζει

μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές

μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί

αν υποσκάπτει το σκελετό

σκουλήκι

γιατί εκείνος που δεν κάθεται

γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς.

Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως

Κική Δημουλά - Δύο ποιήματα

 ΕΚΜΑΓΕΙΟ ΕΝΟΧΗΣ

Γιατί άραγε να με αγαπούσε απόψε
τόσο πραγματικά εκείνο το όνειρο;
Γιατί μου έλεγε κράτα με
μη μ’ αφήνεις να ξυπνήσω;

Ανησυχώ. Συνήθως
έτσι αγαπάμε την απώλεια.

Λες να μη με ξαναονειρευτεί
αυτή η πολύ συνηθισμένη απώλεια;

---

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ

Κύριε
μη μας πάρεις κι άλλο
τις απώλειές μας.

Δεν έχουμε που αλλού να μείνουμε.

ΠΗΓΗ: Κική Δημουλά, Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως, (Ίκαρος 2008)

Αναδημοσίευση από: Εξιτήριον

Κική Δημουλά -Γιαλό γιαλό

Φεγγάρι ρυμουλκεί κρουαζιερόπλοιο
κάτασπρο φουσκωτό, δαντελωτά παραθυράκια
κεντημένο σα νυφικό φυγής γεροντοκόρης
με ρυμουλκούμενο νυμφίο.

Με την ευκαιρία
ανασηκώνομαι στις μύτες των καιρών
εδώ, στις επιχωματώσεις των κυμάτων
να ανελκύσω όλα εκείνα τα ταξίδια
τα επιβατηγά
που φόρτωσα με θέλω και με κάρβουνο.

Ταξίδια επιβατηγά
με σένα με σένα μαζί σου με σας
ανάλογα πού φύσαγε ούριος αχυρώνας.

Με σένα ευγενέστατε ιππότη, αντικατοπτρισμέ.
Μαζί σου επιθυμία παράνομη — λαθροκυνηγός
του άγριου εαυτού σου.

Αν και θεαματικά εξοπλισμένη
με τα πιο τέλεια περισκόπια αιθρίας
θέλησα να φύγω και μαζί σας σύννεφα
—είσαστε τότε μόνο πειραχτήρια της μορφής σας—
φοβέρες για να τρώνε το φαΐ τους
οι ανόρεχτες ελπίδες —όλο κρυφοτρώνε—
περαστικές φωλιές
για να κλωσάει η βροχή τη μουσική της.

Και με σένα Ευρυδίκη.
Αλλά τί λογικός εκείνος ο Ορφέας.
Ούτε μια φορά δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω
η ανυπομονησία του.

Ω μύθοι, περούκες τόσο φυσικές
για φαλακρούς ανέμους.

Και μαζί σου απόβροχο, αλητάκι της όσφρησης.
Όλο να ετοιμάζει η μυρωδιά τις βαλίτσες μου
κι εσύ να ερωτοτροπείς με την απόσβεσή σου.

Α, τί ταξίδι φόρτωσα
γεμάτο περιπέτεια μαζί σου Ελευθερία.
Θα πηγαίναμε στη ζούγκλα σου, βαθιά
να κυνηγήσουμε άγριες αλυσίδες.
Όμως εσύ μακρύτερα απ’ το θρύλο σου δεν πας.
Μόνο εκδρομούλες μονοήμερες σε πανό και μέθη
— γιαλό γιαλό η υπενθύμισή σου.

Ωραία που θα φεύγαμε φοβιτσιάρες άγκυρες.
Τελικά μαζί σου.
Το πιο ανεμπόδιστο, φιλαπόδημο
αποθησαυριστικό ταξίδι αφοσιωμένο
μαζί σου το αποτόλμησα Ακατόρθωτο
κι ακόμα να τελειώσει.

Δαπανηρή ιδέα ο βίος.
Ναυλώνεις έναν κόσμο
για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας.

Κική Δημουλά. 1988. Χαίρε ποτέ. Αθήνα: Στιγμή. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Κική Δημουλά. [1998] 2000. Ποιήματα. 3η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος.