Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος - Ωδή (ημιτελής) στη Σελήνη

[...δεν θα ρθούμε. Πέρασε η πλώρη μας στ'

ανοιχτά του μέλλοντος, η λάμψη του χαρά-

χτηκε για πάντα στα μάτια μας και στα χειρο-

γραφά μας - αθάνατη σαν την πληγή της

πρώτης μας αγάπης...]

Εσύ

που μελανώνεις τα όνειρά μου

πρώτη

στο φως της άμμου διαδήλωση

φτερό του ανέμου φήμη

σιωπή

των είκοσι χρονώ

Δεν δίνω τίποτα στη μνήμη

δεν χτίζω δεν χαρίζω πια

δεν έχω τη ζωή μου

η άμμος πονάει χρόνια στα νύχια

(άμμος και κίτρινο παλιό χαρτί)

Εσύ

ανείπωτη ανείπωτη ανείπωτη

εκεί μέσα που κατοικείς

στο ακίνητο δάσος του μυαλού

πέτρα

πάνω στην πέτρα του στίχου αυτού

ξεκάρφωτου από την ψυχή ξερι-

ζωμένου μετανάστη

απ' τη μεγάλη ατέλειωτη ωδή

Εσύ

δρεπάνι ευαγγελικών επαναστάσεων

σκότος και χλωρασιά των άδετων μαλλιών

χειλιών

χεριών

μελλούμενων ωδών οδών

και θαλασσών ώ

Μισολόγγι της Ζακύνθου

των άμμων κάλβεια γράμματα

ανεμισμένα στους καιρούς των νέων ιακωβίνων

ανεμισμένη Ζάκυνθο

ηλεκτρική

σελήνη

1985

Πηγή: συλλογικό τόμο ιδιοις αναλώμασιν, Θεσσαλονίκη 1985.

Αναδημοσίευση απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη