Τη φιλούσα στο πρόσωπο παραμιλώντας
Απορούσα που δεν είχε φτερά
Θάρθει ο ήλιος σε λίγο της έλεγα
Με τον ήλιο θαρθουνε πουλιά
Μια Πέμπτη πολύ πρωί
Την άκουγα που κρύωνε
Σ’ εκείνο το παραθαλάσσιο καφενείο
Φωνές απ’ την επίγεια κίνηση- η ζωή
Αυτό το ανυπολόγιστο μηδέν
Θα φύγουμε- όλοι φεύγουν της έλεγα
Χελιδόνια του αέρα γυρισμένα σε τύψεις
Κι είναι ακόμα Πέμπτη πρωί
Τη φιλούσα στα χέρια
Τη φιλούσα στο πρόσωπο παραμιλώντας
Ο ίσκιος μου χανόταν στον ίσκιο της
Η θάλασσα κατάπινε όλο το τοπίο.
Δρομοδείχτες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου