Νίκος Καρούζος - Η έξαρση

Εχθροί των ουρανών είμαι ο ταπεινός
που θα συντρίψει τα λίγα σας έργα μέσ’ στα στήθη
και τη χαρά σας
αφήνει στη φτωχή πλαγιά.
Ένας άγγελος με χάρισε ανάμεσ’ απ’ τα γυναικεία αίματα
κι ανάμεσ’ απ’ τα δειλινλα τα ολόσωμα
που υψώνονται ώς τη θλίψη των άστρων
κορυφές λουλουδιασμένες με τα εδελβάις.
Χορηγός της πνοής είν’ ο άγνωστος μέσα μου
όταν τα πρόσωπα κάτω στο δρόμο φωσφορίζουν
και πληγώνουν τ’ άγνωστα μάτια του
βουλιάζει από ένα κύμα δυνατό
μέσ’ στους πυθμένες της ανασφάλειας.
Κι όταν αγγίζει ο αέρας
το άγνωστο σώμα του
παθαίνει ταραχή
που καθρεφτίζει τα θραυστικά νεύρα.
Ενδιάμεσε Κύριε μαύρο του ωκεανού
συ που ηλεκτρίζεις τους στίχους μου
κι ανεβαίνουν ωσάν θυμιάματα
στην κυανή όσφρηση του ύψους
εσύ που ανάβεις τους χυμούς στα κλήματα
κρατώντας τη μαβιά ρομφαία –
η δύναμη σου βλέπει το δίκαιο της εξάρσεως.
Ηλίθιο αγέρι το δικό μου χρόνο θροΐζει
όπως απ’ τ’ άστρα φανερώνεσαι
όμως
με του γιασεμιού το μίσχο διασχίζω τη σελήνη
στον κήπο των θλίψεων...
Τότε μυρίζει το λιβάνι του πηλού
με τα ώριμα χέρια της μητέρας κινούμενο
μέσ’ στα δωμάτια το Σάββατο
καθώς ο ήλιος βυθίζεται στην ταπείνωση.
Τότε φαντάζομαι να γεμίζει θυμίαμα
ο χαμηλός αέρας στις λιτανείες
άμφια με κεντημένα ρόδα θαλασσιά
εγώ που κράτησα έως
έφηβος το θυμιατό
στα μικρά του κάρβουνα καίγοντας την αμαρτία.
Να υποφέρεις λοιπόν αφού ο ουρανός
ευωδιάζει λίγη χαρά άνωθεν.

Ποιήματα, 1961