Λορέντζος Μαβίλης - Νύχτα

Τρεμάμεν' άστρα εις τα νερά τα φέγγη τους πλαγιάζουν,
που ονείρατα της θάλασσας της κοιμισμένης μοιάζουν·
ούτ' ένα φύλλο τρέμει
'ς το δάσο και με τα πουλιά
'ς των δένδρων τη μοσχοβολιά
με ταίς φτερούγαις μαζωχταίς γλυκοκοιμώντ' οι ανέμοι.

Εκεί που η πλάση φαίνεται πως σαν νεκρή σιγάει,
εκ' η φιλέρημη ψυχή του ποιητή γροικάει
αιθέριαν αρμονία·
ακούει τ' αστέρια να λαλούν,
τα Χερουβίμ ν' αντιλαλούν
'ς τη γαληνή του Σύμπαντος απέραντη εκκλησία.

Εκείνα τα λαλήματα ο ποιητής τ' ακούει,
κ' εκεί μαθαίνει έτσι γλυκά τη λύρα του να κρούη,
και ουρανικά να ψάλλη
ονείρατα μαγευτικά,
ελπίδ', αγάπη, ιδανικά,
της ωμορφάδας τα καλά, της αρετής τα κάλλη.

Πηγή: Λορέντζος Μαβίλης, ΄Απαντα: Ποίηση, Μεταφράσεις, Μελέτες, Επιμέλεια: Μιχάλης Περάνθης, Αθηνα: Βιβλιοπωλείον Ν. Νίκας 1960/