Είν'η ψυχή μου σα μιαν αίθουσα
οπού προλίγου η χαρωπή
η συναναστροφή τη γέμιζε...
κι οι καλεσμένοι ήταν πολλοί.
Κι οι καλεσμένοι ξάφνου σκόρπισαν.
εκατεβήκαν τα σκαλιά.
τα βήματά τους στο πλακόστρωτο
αντήχησαν βαριά, βαριά,
και στο μεγάλο δρόμο χάθηκαν...
Από μια μάντρα ένα σκυλί
αλύχτησε για λίγο κι ύστερα
απλώθηκε βαθιά η σιγή.
Τώρα σα μια σκιά στην αίθουσα
κάποιος εμπήκε. Μια ματιά
μες το πικρό κενό της έριξε
και τ' αναμμένα τα κεριά,
προχώρησε κι ένα-ένα τα 'σβησε
και σκότος έγινε βαθύ...
Είν' η ψυχή μου σα μια αίθουσα
που ερμητικά είναι πια κλειστή!
Πηγή: Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά, 1976
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου